بیماری هموروئید – پیشگیری ، تشخیص و درمان

بیماری هموروئید

بیماری هموروئید که به آن بواسیر نیز گفته می‌شود، شرایطی است که در آن رگ‌های خونی در ناحیه مقعد و رکتوم متورم می‌شوند. این بیماری می‌تواند دردناک باشد و ناراحتی‌هایی را ایجاد کند. هموروئید‌ها می‌توانند داخلی (درون رکتوم) یا خارجی (در اطراف مقعد) باشند.

علائم هموروئید

– خونریزی بدون درد هنگام دفع، معمولاً خون قرمز روشن روی مدفوع یا کاغذ توالت دیده می‌شود.
– احساس درد، ناراحتی یا خارش در ناحیه مقعد.
– تورم در اطراف مقعد.
– ممکن است یک یا چند برآمدگی دردناک در نزدیکی مقعد احساس شود که می‌توانند حساس یا دردناک باشند.

علل بروز هموروئید

– فشار زیاد به هنگام دفع مدفوع، به خصوص در صورت ابتلا به یبوست.
– بارداری، به دلیل فشار وزن اضافی جنین.
– افزایش سن، که باعث ضعیف شدن بافت‌های نگهدارنده رگ‌های خونی می‌شود.
– نشستن طولانی مدت بدون تحرک.

پیشگیری و درمان

پیشگیری:

– افزایش مصرف فیبر در رژیم غذایی از طریق میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل و حبوبات.
– نوشیدن آب کافی برای جلوگیری از یبوست.
– ورزش منظم برای بهبود گردش خون و کاهش فشار بر رگ‌های خونی.
– اجتناب از نشستن طولانی مدت و بلند شدن و حرکت کردن به طور منظم.

درمان:

– کمپرس سرد برای کاهش تورم و التهاب.
– کرم‌ها و پمادهای ضد التهاب که بدون نسخه در دسترس هستند، می‌توانند برای کاهش درد و خارش مفید باشند.
– نشستن در وان آب گرم (سیتز باث) برای کاهش درد و التهاب.
– روش‌های پزشکی نظیر بستن با لاستیک، اسکلروتراپی، یا جراحی برای هموروئیدهای شدیدتر.

در صورت مشاهده خونریزی مداوم یا تشدید علائم، مراجعه به پزشک ضروری است تا از بروز مشکلات مزمن‌تر جلوگیری شود و درمان مناسب تجویز گردد. پزشک ممکن است از طریق معاینه فیزیکی و بررسی‌های بیشتر (مثل آندوسکوپی) به تشخیص دقیق‌تر و انتخاب روش درمانی مناسب بپردازد.

انواع روش های جراحی هموروئید

جراحی هموروئید ممکن است در مواردی که درمان‌های دیگر موثر واقع نشده یا هموروئیدها به شدت بزرگ و دردناک باشند، توصیه شود. در اینجا به چند روش رایج جراحی برای درمان هموروئید اشاره می‌کنیم:

1. هموروئیدکتومی

این روش، که به آن جراحی برداشتن هموروئید نیز گفته می‌شود، شامل برداشتن کامل بافت هموروئید است. این جراحی معمولاً برای درمان هموروئیدهای بزرگ و خارجی که به درمان‌های دیگر پاسخ نداده‌اند، استفاده می‌شود. هموروئیدکتومی می‌تواند تحت بیهوشی عمومی یا ناحیه‌ای انجام شود و ممکن است دردناک باشد، اما اغلب بسیار مؤثر است.

2. هموروئیدوپکسی با دوخت (PPH)

در این روش، که به آن بالارفتن هموروئید هم گفته می‌شود، با استفاده از یک دستگاه دوخت مخصوص، بخشی از رکتوم بالا کشیده و دوخته می‌شود. این کار باعث می‌شود که جریان خون به هموروئیدها کاهش یابد و به تدریج کوچک و کمتر ملتهب شوند. PPH معمولاً  از هموروئیدکتومی کمتر دردناک است و دوره بهبودی سریع‌تری دارد.

3. بستن شریان هموروئیدی با راهنمای داپلر

در این روش، پزشک با استفاده از یک دستگاه داپلر، شریان‌های تغذیه‌کننده هموروئید را شناسایی می‌کند و آنها را می‌بندد. این کار باعث کاهش جریان خون به ناحیه مورد نظر و کاهش هموروئید می‌شود. این تکنیک نسبتاً جدید است و می‌تواند به کاهش درد و خونریزی کمک کند، با دوره نقاهت نسبتاً کوتاه.

4. جراحی لیزری

این روش با استفاده از لیزر برای سوزاندن یا برداشتن بافت هموروئید انجام می‌شود. جراحی لیزری ممکن است نسبت به روش های سنتی کمتر دردناک باشد و دوره بهبودی سریع‌تری داشته باشد. با این حال، تمام متخصصان از این روش استفاده نمی‌کنند و برخی ممکن است آن را برای همه بیماران توصیه نکنند.

5. جراحی با استفاده از انعقاد حرارتی یا الکتروکوتر

در این روش، از حرارت یا جریان الکتریکی برای سوزاندن بافت هموروئید استفاده می‌شود. این تکنیک می‌تواند به کاهش خونریزی و التهاب در ناحیه مقعد کمک کند و دارای دوره بهبودی نسبتاً کوتاهی است.

انتخاب روش جراحی بستگی به شدت علائم، اندازه و موقعیت هموروئیدها، سابقه پزشکی بیمار، و تخصص و تجربه جراح دارد. هر یک از این روش‌ها مزایا و معایب خاص خود را دارند و تصمیم‌گیری در مورد انتخاب روش مناسب باید با مشورت با پزشک صورت گیرد.

مهم است که بیماران پیش از تصمیم‌گیری در مورد جراحی، درباره تمام گزینه‌های موجود و احتمال عوارض جانبی آنها اطلاعات کافی کسب کنند. همچنین، دوره نقاهت پس از جراحی و اقدامات لازم برای جلوگیری از بازگشت بیماری باید به دقت بررسی شود.

مراقبت های بعد جراحی هموروئید

مراقبت‌های بعد از جراحی هموروئید برای کاهش عوارض جانبی، کمک به بهبود سریع‌تر و جلوگیری از بازگشت بیماری حیاتی است. در زیر به برخی از توصیه‌های مهم برای دوران نقاهت پس از جراحی هموروئید اشاره می‌کنیم:

1. مصرف داروها

– مسکن‌ها: پزشک ممکن است داروهای مسکن برای کنترل درد تجویز کند. مهم است که دقیقاً طبق دستورالعمل پزشک داروها را مصرف کنید.
– داروهای ضد التهاب: این داروها می‌توانند به کاهش تورم و التهاب کمک کنند.
– ملین‌ها: برای جلوگیری از یبوست و کاهش فشار بر ناحیه مقعد، ممکن است پزشک ملین تجویز کند.

2. بهداشت شخصی

– نظافت مقعد: ناحیه مقعد باید پس از هر بار اجابت مزاج به آرامی تمیز شود. استفاده از دستمال‌های مرطوب بدون الکل یا شستشو با آب گرم توصیه می‌شود.
– حمام سیتز: نشستن در وان آب گرم (حمام سیتز) چندین بار در روز می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.

3. تغذیه

– افزایش مصرف فیبر: خوردن غذاهای غنی از فیبر مانند میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل به نرم نگه داشتن مدفوع و پیشگیری از یبوست کمک می‌کند.
– نوشیدن آب فراوان: مصرف زیاد مایعات به حفظ هیدراتاسیون بدن و نرمی مدفوع کمک می‌کند.

4. فعالیت بدنی

– اجتناب از فعالیت‌های سنگین: برای چند هفته از انجام فعالیت‌های سنگین مانند بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید.
– حرکت ملایم: پیاده‌روی ملایم روزانه می‌تواند به جلوگیری از یبوست و تقویت گردش خون کمک کند.

5. مراقبت‌های پزشکی

– مراجعه به پزشک: پیگیری‌های منظم با پزشک برای ارزیابی روند بهبودی و بررسی علائم هرگونه عفونت یا مشکلات دیگر مهم است.
– توجه به علائم هشداردهنده: در صورت بروز خونریزی شدید، درد غیرقابل کنترل، تب یا ترشحات نامعمول، باید فوراً به پزشک مراجعه کنید.

6. استراحت کافی

– خواب کافی: اطمینان از دریافت خواب کافی برای بهبودی سریع‌تر و کاهش خستگی مهم است.
– اجتناب از نشستن طولانی مدت: اگر کار شما به نشستن طولانی مدت نیاز دارد، سعی کنید زمان‌های استراحت کوتاهی را در نظر بگیرید و بین نشستن‌ها حرکت کنید.

7. رعایت دقیق دستورالعمل‌های پزشک

– پیگیری دستورالعمل‌های پزشک: اهمیت دارد که دقیقاً طبق دستورالعمل‌هایی که پزشک شما داده است عمل کنید. این شامل زمان‌بندی مصرف داروها، محدودیت‌های فعالیتی و نوع غذاهایی که باید بخورید یا از آن اجتناب کنید، می‌شود.

8. مدیریت استرس

– کاهش استرس: استرس می‌تواند روند بهبودی را کند کند و باعث تشدید علائم شود. تکنیک‌های کاهش استرس مانند تنفس عمیق، مدیتیشن یا یوگا ممکن است مفید باشند.

9. پرهیز از مصرف دخانیات

– ترک سیگار: استعمال دخانیات می‌تواند روند بهبودی را کاهش دهد و خطر عفونت و دیگر مشکلات پزشکی را افزایش دهد.

در نهایت، مهم است که با پزشک خود در ارتباط باشید و هرگونه تغییر غیرمعمول یا نگرانی‌هایی که در طول دوره نقاهت خود دارید را به او اطلاع دهید. پیروی از این توصیه‌ها می‌تواند به شما کمک کند تا به بهترین شکل ممکن از دوره نقاهت خود عبور کنید و به سرعت بهبود یابید.

هموروئید

هموروئید طبیعی و غیر طبیعی

روند بهبود بعد از جراحی هموروئید

روند بهبودی بعد از جراحی هموروئید می‌تواند بر اساس نوع جراحی، شدت بیماری و ویژگی‌های فردی بیمار متفاوت باشد. در اینجا یک دید کلی از مراحل بهبودی و آنچه ممکن است بیمار تجربه کند، ارائه شده است:

مرحله اولیه بهبودی (1-2 هفته اول)

– درد و ناراحتی: بلافاصله پس از جراحی، درد در ناحیه مقعد شایع است. این درد معمولا با داروهای مسکن که توسط پزشک تجویز می‌شود، قابل کنترل است.
– مراقبت‌های بهداشتی: شستشوی منظم ناحیه با آب گرم و استفاده از حمام سیتز می‌تواند به کاهش درد و جلوگیری از عفونت کمک کند.
– تغییرات در عادت دفع: ممکن است بیمار در ابتدا احساس ناراحتی یا ترس از دفع داشته باشد. استفاده از ملین‌ها می‌تواند در این زمان به کاهش یبوست و درد کمک کند.

مرحله میانی بهبودی (2-4 هفته)

– کاهش تدریجی درد: درد باید به تدریج کاهش یابد، اما ممکن است هنگام اجابت مزاج همچنان احساس ناراحتی وجود داشته باشد.
– ادامه مراقبت‌های بهداشتی: ادامه حمام سیتز و شستشوی ملایم ناحیه مقعد برای جلوگیری از عفونت ضروری است.
– بازگشت تدریجی به فعالیت‌های روزمره: بیمار می‌تواند به تدریج فعالیت‌های سبک را از سر بگیرد، اما باید از بلند کردن اجسام سنگین یا فعالیت‌های شدید خودداری کند.

مرحله دیررس بهبودی (پس از 4 هفته)

– بهبود کامل: بیشتر بیماران طی چند هفته تا چند ماه پس از جراحی بهبود کامل می‌یابند.
– پیگیری‌های دوره‌ای: مراجعه به پزشک برای ارزیابی روند بهبودی و بررسی عدم بازگشت بیماری مهم است.
– تغییر در شیوه زندگی: برای جلوگیری از بازگشت بیماری، تغییراتی در رژیم غذایی و سبک زندگی، مانند افزایش مصرف فیبر، نوشیدن آب فراوان و انجام فعالیت بدنی منظم، توصیه می‌شود.

نکات مهم برای بهبودی بهتر

– ادامه رژیم غذایی مناسب: حفظ یک رژیم غذایی غنی از فیبر، که شامل میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل است، برای کمک به نرم نگه داشتن مدفوع و پیشگیری از یبوست ضروری است.
– نوشیدن مایعات فراوان: کمک می‌کند تا دفع راحت‌تر و کم دردتری داشته باشید.
– فعالیت بدنی منظم: پس از بهبودی اولیه، فعالیت بدنی منظم می‌تواند به حفظ سلامت کلی کمک کند و از یبوست جلوگیری کند.
– اجتناب از نشستن طولانی مدت: نشستن برای مدت طولانی می‌تواند فشار بیشتری به ناحیه مقعد وارد کند و روند بهبودی را کند کند.

زمان مراجعه به پزشک

باید به پزشک مراجعه کنید اگر:
– درد شدید و مداوم است و با مسکن‌های تجویزی کاهش نمی‌یابد.
– خونریزی شدید یا مداوم دارید.
– نشانه‌های عفونت مانند تب، ترشحات نامطبوع یا افزایش درد را تجربه می‌کنید.
– مشکلاتی در ادرار کردن یا دفع دارید.

جمع‌بندی

بهبودی پس از جراحی هموروئید یک فرایند تدریجی است و می‌تواند چند هفته تا چند ماه طول بکشد. دنبال کردن دستورالعمل‌های پزشک، حفظ یک رژیم غذایی مناسب، و رعایت بهداشت مناسب کمک زیادی به سرعت بخشیدن به روند بهبودی و جلوگیری از مشکلات آتی خواهد کرد.

/توسط

انواع مشکلات کبد – پیشگیری ، تشخیص و درمان

انواع مشکلات کبد

درمان مشکلات کبد بسیار مهم است ، کبد یکی از مهم‌ترین اندام‌های بدن است که وظایف متعددی از جمله تصفیه خون، تولید مواد مورد نیاز برای هضم غذا، ذخیره‌سازی انرژی و حذف سموم از بدن را بر عهده دارد. متأسفانه، مشکلات کبد می‌توانند بر بدن تأثیر بگذارند، که در اینجا به برخی از شایع‌ترین آن‌ها اشاره می‌کنیم:

عفونت‌های کبدی

– هپاتیت A, B, C, D, و E: این بیماری‌ها عفونت‌هایی هستند که توسط ویروس‌های مختلف ایجاد می‌شوند و به کبد آسیب می‌رسانند. هپاتیت B و C می‌توانند منجر به بیماری مزمن کبدی، سیروز و حتی سرطان کبد شوند.

بیماری‌های التهابی

– استئاتوهپاتیت غیرالکلی (NASH): تجمع چربی در کبد که می‌تواند منجر به التهاب و آسیب دائمی کبد شود.
– هپاتیت خودایمنی: یک بیماری خودایمنی که در آن سیستم ایمنی بدن به بافت‌های کبد حمله می‌کند.

اختلالات متابولیکی

– بیماری کبد چرب: ایجاد چربی‌های اضافی در کبد که می‌تواند به التهاب و آسیب دائمی منجر شود.
– بیماری ویلسون: اختلال ژنتیکی که در آن مس در کبد جمع می‌شود و می‌تواند به آسیب کبدی منجر شود.
– هموکروماتوز: جمع شدن بیش از حد آهن در بدن که می‌تواند باعث آسیب به کبد و سایر اندام‌ها شود.

سیروز و آسیب کبدی مزمن

– سیروز: تخریب تدریجی کبد که منجر به جایگزینی بافت طبیعی کبد با بافت اسکار و کاهش عملکرد کبد می‌شود.
– سرطان کبد: از جمله کارسینومای هپاتوسلولار، که می‌تواند نتیجه مستقیم سیروز یا هپاتیت مزمن باشد.

اختلالات صفراوی

– کولانژیت اسکلروزان اولیه (PSC): یک بیماری خودایمنی که موجب التهاب مجاری صفراوی داخلی و خارجی کبد می‌ شود و می‌تواند به آسیب کبدی منجر شود.

– سنگ‌های صفراوی: تجمع سنگهای صفراوی و انسداد مجاری صفراوی می تواند موجب آسیب کبدی شود.

برخی از مشکلات رایج کبد آشنا شدیم، مهم است که توجه داشته باشیم عوامل متعددی می‌توانند در بروز این بیماری‌ها نقش داشته باشند، از جمله سبک زندگی، تغذیه، مصرف الکل و مواد دارویی، و وجود شرایط پزشکی خاص. برای حفظ سلامت کبد و پیشگیری از بیماری‌های کبدی، توصیه می‌شود:

– کاهش مصرف الکل: مصرف بیش از حد الکل یکی از شایع‌ترین علل آسیب‌های کبدی است.

– تغذیه سالم: پرهیز از غذاهای پرچرب و فرآوری شده و افزایش مصرف میوه‌ها، سبزیجات و غذاهای سرشار از فیبر.

– ورزش منظم: فعالیت بدنی به کاهش چربی کبد و بهبود عملکرد کبد کمک می‌کند.

– مدیریت وزن: حفظ وزن سالم برای جلوگیری از بیماری کبد چرب و سایر بیماری‌های مرتبط با اضافه وزن.

– اجتناب از مصرف داروهای بدون نسخه بیش از حد: برخی داروها می‌توانند در صورت مصرف بیش از حد به کبد آسیب برسانند.

– واکسیناسیون: واکسیناسیون برای هپاتیت A و B می‌تواند از عفونت با این ویروس‌ها جلوگیری کند.

همچنین، در صورت مواجهه با علائمی مانند خستگی مزمن، کاهش وزن غیرقابل توضیح، تغییر رنگ پوست و چشم‌ها (زردی)، درد شکمی و تورم، بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا با انجام آزمایش‌های لازم، وضعیت سلامت کبد بررسی شود.

 

چگونه می‌توانم از بیماری‌های کبدی جلوگیری کنم؟

پیشگیری از بیماری‌های کبدی اهمیت بسیار زیادی دارد و معمولاً شامل تغییراتی در سبک زندگی و عادات روزانه می‌شود تا سلامت کبد حفظ شود. در ادامه به چند راهکار مهم برای پیشگیری از مشکلات کبد اشاره می‌کنیم:

1. مدیریت مصرف الکل

– بهتر است مصرف الکل را به کم‌ترین میزان ممکن کاهش دهید یا کاملاً از آن پرهیز کنید. مصرف بیش از حد الکل یکی از شایع‌ترین علل آسیب به کبد است.

2. تغذیه سالم

– از رژیم غذایی متعادل و سرشار از میوه‌ها، سبزیجات، پروتئین‌های کم‌چرب و غلات کامل پیروی کنید.
– از مصرف غذاهای سرشار از چربی‌های اشباع و ترانس، شکر و نمک زیاد اجتناب کنید.

3. ورزش منظم

– فعالیت بدنی منظم می‌تواند به مدیریت وزن و کاهش خطر ابتلا به بیماری کبد چرب کمک کند.

4. حفظ وزن سالم

– اضافه وزن یا چاقی می‌تواند خطر ابتلا به بیماری کبد چرب غیرالکلی را افزایش دهد. کاهش وزن به کاهش چربی کبد کمک می‌کند.

5. اجتناب از استفاده بی‌رویه از داروها

– برخی داروهای بدون نسخه مثل استامینوفن (تیلنول) در صورت مصرف بیش از حد می‌توانند به کبد آسیب برسانند. همیشه دستورالعمل‌های پزشک و برچسب دارو را دقیقاً رعایت کنید.

6. محافظت در برابر عفونت‌ها

– از واکسیناسیون برای هپاتیت A و B اطمینان حاصل کنید.
– بهداشت شخصی را رعایت کنید، مانند شستن دست‌ها به طور منظم.
– از روابط جنسی ایمن و استفاده از سرنگ‌های استریل در صورت نیاز به تزریق دارو پیروی کنید.

7. آزمایشات دوره‌ای

– به طور منظم آزمایشات کبدی انجام دهید، خصوصاً اگر سابقه خانوادگی بیماری‌های کبدی دارید یا عوامل خطر دیگری مانند مصرف الکل یا چاقی دارید.

با پیروی از این راه‌ها، می‌توانید به حفظ سلامت کبد خود کمک کنید و خطر ابتلا به بیماری‌های کبدی را کاهش دهید. برای دریافت راهنمایی‌های دقیق‌تر و شخصی‌سازی‌شده، مشورت با پزشک یا متخصص تغذیه توصیه می‌شود.

انواع مشکلات کبد

انواع مشکلات کبد

روش های درمان مشکلات کبد

درمان مشکلات کبد بسته به نوع و شدت بیماری متفاوت است. در ادامه به برخی از شایع‌ترین مشکلات کبد و روش‌های درمانی آن‌ها اشاره می‌کنم:

1. بیماری کبد چرب

– تغییر سبک زندگی: کاهش وزن، افزایش فعالیت بدنی و خوردن رژیم غذایی سالم مهم‌ترین اقدامات برای مقابله با بیماری کبد چرب هستند.
– داروها: در موارد خاص، پزشک ممکن است داروهایی برای کمک به کاهش التهاب یا بهبود عملکرد کبد تجویز کند.

2. هپاتیت

– هپاتیت ویروسی (A, B, C):
– هپاتیت A و B: معمولاً خود به خود بهبود می‌یابند. در مورد هپاتیت B مزمن، داروهای ضد ویروسی ممکن است تجویز شوند.
– هپاتیت C: درمان اصلی شامل داروهای ضد ویروسی است که می‌توانند ویروس را در بیشتر موارد از بین ببرند.
– هپاتیت غیر ویروسی: درمان بستگی به علت زمینه‌ای دارد، مثل کنترل مصرف الکل یا مدیریت داروهای خاص.

3. سیروز کبدی

– مدیریت عوامل خطر: کنترل مصرف الکل، مدیریت وزن و کنترل دیابت.
– داروها: برای کنترل علائم و جلوگیری از پیشرفت بیماری، داروهایی مانند دیورتیک‌ها (برای کاهش تجمع مایع) و بتا بلاکر‌ها (برای کاهش فشار خون در ورید‌های کبدی) ممکن است تجویز شوند.
– پیوند کبد: در موارد شدید، پیوند کبد ممکن است تنها گزینه باشد.

4. سرطان کبد

– جراحی: برداشتن قسمت آسیب‌دیده کبد.
– پیوند کبد: در صورت مناسب بودن شرایط بیمار.
– درمان‌های محلی: مانند کرایوابلیشن (یخ زدایی سلول‌های سرطانی) یا رادیوفرکوئنسی ابلیشن.
– شیمی درمانی و پرتودرمانی: برای کاهش تومور‌ها یا کنترل رشد سرطان.

5. عفونت‌ها و التهاب

– آنتی بیوتیک‌ها و داروهای ضد التهاب: برای مقابله با عفونت‌ها و کاهش التهاب.

واکنش به درمان ها:

– پیگیری دقیق پزشکی: مراجعه منظم به پزشک و انجام آزمایش‌های دوره‌ای برای نظارت بر عملکرد کبد و ارزیابی اثربخشی درمان.

در هر حالت، مهم است که بیماران تحت نظارت دقیق پزشک باشند و تمام دستورات پزشکی را به دقت دنبال کنند. همچنین، در صورت ابتلا به هر یک از بیماری‌های کبدی، حفظ یک سبک زندگی سالم از اهمیت بالایی برخوردار است.

/توسط

جراحی دستگاه گوارش – 2 روش لاپاراسکوپی و باز

جراحی دستگاه گوارش

جراحی دستگاه گوارش شامل مجموعه ای از عملیات جراحی است که بر روی ارگان‌های دستگاه گوارش انجام می‌شود. این دستگاه شامل مری، معده، روده بزرگ و کوچک، کبد، صفراوی، پانکراس و مجاری صفراوی است.

جراحی دستگاه گوارش می‌تواند به عنوان درمان برای بیماری‌های مختلفی از جمله سرطان، بیماری‌های التهابی مثل بیماری کرون یا کولیت التهابی، بیماری‌های صفراوی و کبدی، زخم‌های معده و دوازده‌ه، بیماری‌های پانکراس، بیماری معده پیچیده و بیماری‌های مربوط به مری استفاده شود.

برخی از این عملیات ممکن است با روشهای باز انجام شوند، در حالی که دیگری ممکن است به صورت کم تهاجمی انجام شود. جراحی کم تهاجمی، که شامل جراحی لاپاراسکوپی و رباتیک است، باعث کاهش درد پس از جراحی، زخم‌های کوچکتر، زمان ریکاوری کوتاه‌تر و خطر عفونت کمتر می‌شود.

مثال‌هایی از جراحی دستگاه گوارش شامل:

– جراحی برداشتن گال بلدر (کولیسیستکتومی)
– جراحی برای برداشتن قسمتی از روده (رزکشن روده)
– جراحی برای درآوردن قسمتی از روده بزرگ به بیرون (کلوستومی)
– جراحی برای برداشتن تومورها یا سرطان‌ها
– جراحی برای تعمیر هرنیاهای دیافراگمی یا هرنیاهای نافی

پیش از انجام هرگونه جراحی، باید با پزشک خود در مورد خطرات، منافع و برنامه ریکاوری مشورت کنید. همچنین، وابسته به نوع جراحی، ممکن است نیاز به رژیم غذایی خاص یا تغییرات در سبک زندگی پس از جراحی باشد.

جراحی لاپاراسکوپی دستگاه گوارش

جراحی لاپاراسکوپی یک روش کم تهاجمی است که در درمان بیماری‌های مختلف دستگاه گوارش استفاده می‌شود. در این روش، جراح با استفاده از یک لاپاراسکوپ، که یک دستگاه بینایی کوچک با دوربین در انتهای آن است، عمل جراحی را انجام می‌دهد.

لاپاراسکوپ از طریق یک سوراخ کوچک در پوست وارد بدن می‌شود و تصویری واضح از داخل بدن را به یک صفحه نمایش می‌فرستد. این به جراح اجازه می‌دهد تا بدون نیاز به ایجاد یک برش بزرگ در پوست، اعمال جراحی را انجام دهد.

بعضی از جراحی‌های دستگاه گوارش که می‌توانند به صورت لاپاراسکوپی انجام شوند، شامل:

1. برداشتن کیسه صفرا
2. جراحی هرنیا
3. Appendectomy (برداشت آپاندیس)
4. جراحی برای بیماری  (ulcerative colitis) یا بیماری کرون
5. جراحی برای درمان چاقی مانند بای‌پس معده یا Sleeve Gastrectomy
6. برداشت تومور‌های دستگاه گوارش

مزایای جراحی لاپاراسکوپی می‌توانند شامل درد کمتر پس از جراحی، زمان بازیابی سریع‌تر، برش‌های کوچکتر، و خطر کمتر عفونت و عوارض جراحی باشد. با این حال، تمام جراحی‌ها خطرهای خود را دارند و باید با یک جراح مشورت شود. همچنین، همه جراحی‌های دستگاه گوارش ممکن است برای روش لاپاراسکوپی مناسب نباشند.

جراحی دستگاه گوارش

جراحی دستگاه گوارش

مراقبت بعد از جراحی دستگاه گوارش

مراقبت بعد از جراحی دستگاه گوارش ممکن است بسته به نوع جراحی و وضعیت سلامتی بیمار متفاوت باشد. با این حال، برخی از موارد عمومی شامل:

1. رعایت تغذیه مناسب: ممکن است لازم باشد تغذیه خود را تغییر دهید، به خصوص در ابتدای بازیابی. ممکن است باید رژیم غذایی مالیات دار، کم فیبر یا خاصی داشته باشید. پزشک یا دیتیشن ممکن است توصیه‌های خاصی در این زمینه داشته باشند.

2. مدیریت درد: شما ممکن است نیاز به داروهای مدیریت درد داشته باشید. مهم است تا دقیقاً مطابق دستور پزشک خود داروهای خود را مصرف کنید.

3. تمرینات تنفسی و فعالیت بدنی: تمرینات تنفسی ممکن است به جلوگیری از مشکلات تنفسی کمک کنند، و فعالیت بدنی مناسب می‌تواند به جلوگیری از خون لخته شدن کمک کند و بازیابی را تسریع کند.

4. مراقبت از زخم: اگر برش جراحی داشته باشید، ممکن است نیاز به تمیز کردن و مراقبت از زخم داشته باشید تا از عفونت جلوگیری کنید.

5. پیگیری با پزشک: شما ممکن است نیاز به مراجعات بازگشتی داشته باشید تا پزشک شما بتواند پیشرفت بازیابی شما را بررسی کند.

6. روانپزشکی و حمایت اجتماعی: جراحی سنگین می‌تواند تاثیر روانی داشته باشد. حمایت از خانواده، دوستان یا مشاوره ممکن است به شما کمک کند که با این تغییرات کنار بیایید.

همیشه باید با پزشک خود مشورت کنید درباره توصیه‌های خاص برای مراقبت بعد از جراحی. این فقط یک راهنمای عمومی است و ممکن است نیازهای خاص شما متفاوت باشد.

روش انجام جراحی دستگاه گوارش

روش انجام جراحی دستگاه گوارش می‌تواند بسته به نوع اختلال، سلامت کلی بیمار و تجربه و تخصص جراح متفاوت باشد. با این حال، در حالت کلی، دو روش اصلی برای انجام جراحی دستگاه گوارش وجود دارد: جراحی باز و جراحی لاپاراسکوپی.

جراحی باز:

در جراحی باز، جراح به کمک یک برش طولانی در سطح بدن به داخل دستگاه گوارش دسترسی پیدا می‌کند. این روش برای انجام برخی از جراحی‌های پیچیده و گسترده، مانند برداشتن تومور بزرگ یا انجام بای‌پس معده، ممکن است مناسب باشد. بازیابی از جراحی باز ممکن است زمان بیشتری نیاز داشته باشد.

جراحی لاپاراسکوپی (کم تهاجمی):

در جراحی لاپاراسکوپی، جراح به کمک دستگاهی به نام لاپاراسکوپ به داخل بدن دسترسی پیدا می‌کند. لاپاراسکوپ یک دوربین کوچک است که از طریق سوراخ‌های کوچکی که در پوست برش زده می‌شود، وارد بدن می‌شود. این روش می‌تواند برای انجام برخی از جراحی‌های ساده‌تر، مانند برداشتن گالبلدر یا انجام جراحی هرنیا، مناسب باشد. بازیابی از جراحی لاپاراسکوپی معمولاً سریع‌تر است.

تصمیم بر این که کدام روش مناسب‌تر است، باید بر اساس وضعیت خاص هر بیمار توسط یک جراح متخصص گرفته شود. همیشه باید با پزشک خود مشورت کنید قبل از انجام هر نوع جراحی.

جراحی دستگاه گوارش

جراحی دستگاه گوارش

تخصص جراح دستگاه گوارش چیست

جراح دستگاه گوارش، یک پزشک تخصصی است که در زمینه جراحی ارگان‌های دستگاه گوارش فعالیت می‌کند. این شامل مری، معده، روده بزرگ و کوچک، کبد، صفراوی، پانکراس و مجاری صفراوی است.

این تخصص نیازمند آموزش ویژه‌ای است که بعد از تکمیل تحصیلات پزشکی عمومی انجام می‌شود. برخی از جراحان دستگاه گوارش ممکن است برای تخصص خاصی از بیماری‌های گوارشی یا روش‌های جراحی خاص (مانند جراحی کم تهاجمی) آموزش ببینند.

جراحان دستگاه گوارش:

– عملیات جراحی را برای درمان بیماری‌ها و شرایط مختلف مانند سرطان، بیماری‌های التهابی، زخم‌ها، هرنی‌ها، بیماری‌های صفراوی و کبدی، و بیماری‌های مربوط به مری انجام می‌دهند.

– ممکن است عملیاتی را انجام دهند تا یک بخش از یک ارگان را برداشت یا برای تعمیر یا تعویض یک ارگان تهیه کنند.

– ممکن است از روش‌های جراحی کم تهاجمی استفاده کنند که از طریق سوراخ‌های کوچکتر در پوست انجام می‌شوند و ممکن است باعث کاهش درد، زمان بازیابی سریع‌تر و خطر کمتر عفونت شوند.

به طور کلی، جراح دستگاه گوارش باید در تشخیص، درمان و مراقبت از بیماران با شرایط و بیماری‌های گوارشی متنوع مهارت داشته باشد.

انواع جراحی سرطان دستگاه گوارش

سرطان دستگاه گوارش می‌تواند در هر قسمتی از این دستگاه شامل مری، معده، روده بزرگ و کوچک، کبد، صفراوی، پانکراس و مجاری صفراوی رخ دهد. نوع عمل جراحی مورد نیاز به موقعیت، نوع و مرحله سرطان بستگی دارد.

1. جراحی سرطان معده: این عمل می‌تواند شامل گاسترکتومی کلی (برداشتن کل معده) یا گاسترکتومی جزئی (برداشتن بخشی از معده) باشد.

2. جراحی سرطان روده بزرگ: کولکتومی (برداشتن کل یا بخشی از روده بزرگ) یا لاپاراسکوپی (یک روش کم تهاجمی برای برداشتن تومور) می‌تواند انجام شود.

3. جراحی سرطان مری: از جمله ازوفاژکتومی (برداشتن بخشی یا کل مری) و گاسترکتومی کلی (در برخی موارد که سرطان به معده منتقل شده است).

4. جراحی سرطان کبد: لوبکتومی (برداشتن بخشی از کبد) یا هپاتکتومی کلی (برداشتن کل کبد، معمولاً با پیوند کبد).

5. جراحی سرطان پانکراس: ویپل (برداشتن بخشی از پانکراس، روده کوچک، معده، صفراوی و تعدادی از لنف گره‌ها).

6. جراحی سرطان مجاری صفراوی: هپاتکتومی، ویپل، یا کلسیکتومی می‌تواند بسته به محل سرطان انجام شود.

جراحی همیشه با خطراتی همراه است، از جمله عفونت، خونریزی، و عوارض بازیابی. این خطرات می‌توانند براساس وضعیت سلامتی کلی بیمار، نوع و محل سرطان، و نوع جراحی تغییر کنند. بنابراین، بحث و مشورت با پزشک درمانی قبل از تصمیم گیری برای جراحی بسیار مهم است.

 

 

/توسط

انواع بیماری‌های گوارشی – علائم، درمان ، پیشگیری 1402

انواع بیماری‌های گوارشی

بیماری‌های گوارشی گروه وسیعی از اختلالات را شامل می‌شود که سیستم گوارشی را تحت تاثیر قرار می‌دهند، از دهان تا مقعد. در زیر برخی از این بیماری‌ها را می‌بینید:

1. سندروم روده تحریک‌پذیر (IBS): این اختلال مزمن می‌تواند باعث تورم، درد معده، یبوست و/یا اسهال شود.

2. بیماری هضمی و انتقالی (GERD): این بیماری مزمن که به عنوان سوء هاضمه شدید شناخته می‌شود، می‌تواند باعث سوختگی سینه، ترش کردن، و تغییر در صدا شود.

3. پپتیک یا زخم معده و دوازدهه: این زخم‌ها می‌توانند در ناحیه معده یا دوازدهه (اولین بخش از روده کوچک) تشکیل شوند و ممکن است درد شدید ایجاد کنند.

4. سندروم مال‌اشتراکی: این اختلال نادر از جذب غذا در روده کوچک ناشی می‌شود.

5. کرون و کولیت غیراختصاصی: این دو بیماری التهابی روده ای هستند که می‌توانند باعث درد شکم، خستگی، از دست دادن وزن، و اسهال شوند.

6. بیماری چربی کبد یا استئاتوهپاتیت غیرالکلی (NAFLD): این بیماری به تدریج باعث انباشت چربی در کبد می‌شود که می‌تواند منجر به التهاب کبد یا سیروز شود.

7. گال‌استون (سنگ صفرا): این بیماری می‌تواند باعث درد شدید در سمت راست بالای شکم یا زیر قفسه سینه شود.

8. هموروئید یا باسور: این بیماری می‌تواند باعث خونریزی، خارش، آزار و درد در ناحیه مقعد شود.

9. سرطان‌های گوارشی: این شامل سرطان معده، کولورکتال (روده بزرگ و مقعد), کبد, پانکراس, و مری است.

مدیریت بیماری‌های گوارشی می‌تواند از تغییرات سبک زندگی گرفته تا درمان‌های دارویی و جراحی باشد، بسته به شدت و نوع بیماری. همیشه با پزشک خود مشورت کنید اگر شما علائم گوارشی دارید که نگران‌کننده هستند

بیماری‌های گوارشی

بیماری‌های گوارشی

پیشگیری از بیماری‌های گوارشی

پیشگیری از بیماری‌های گوارشی می‌تواند با اتخاذ سبک زندگی سالم و توجه به علائم احتمالی زودهنگام اتفاق بیفتد. در زیر چندین راه پیشگیری از بیماری‌های گوارشی را می‌بینید:

1. تغذیه سالم: یک رژیم غذایی سالم و متعادل، که شامل میوه‌ها، سبزیجات، حبوبات، دانه‌ها و پروتئین‌های کم چرب است، می‌تواند به حفظ سلامت روده‌ها کمک کند.

2. مصرف کافی آب: آب کمک می‌کند تا غذا به طور صحیح از طریق سیستم گوارش حرکت کند و می‌تواند به پیشگیری از یبوست کمک کند.

3. تمرینات منظم: فعالیت بدنی می‌تواند به تقویت سیستم گوارش کمک کند و می‌تواند به پیشگیری از یبوست و سرطان روده بزرگ کمک کند.

4. کنترل وزن: وزن سالم می‌تواند به کاهش فشار بر روی سیستم گوارش کمک کند و می‌تواند به پیشگیری از بیماری هضمی و انتقالی (GERD) و سایر بیماری‌های گوارشی کمک کند.

5. پرهیز از الکل و دخانیات: مصرف الکل و دخانیات می‌تواند سیستم گوارش را تحریک کند و خطر ابتلا به بیماری‌های گوارشی را افزایش دهد، از جمله سرطان معده و سرطان روده بزرگ.

6. مدیریت استرس: استرس می‌تواند سیستم گوارش را تحریک کند و باعث اختلالاتی مثل IBS شود. تکنیک‌های مدیریت استرس می‌توانند شامل تمرینات تنفس عمیق، یوگا، مدیتیشن، و تکنیک‌های دیگر باشند.

7. رعایت بهداشت شخصی و غذایی: شستن دست‌ها به درستی، خصوصاً پیش از خوردن و پس از استفاده از دستشویی، و اطمینان از اینکه غذاهایی که می‌خورید به درستی پخته و نگهداری شده‌اند، می‌تواند به جلوگیری از عفونت‌های گوارشی کمک کند.

8. بررسی‌های منظم سلامتی: برخی از بیماری‌های گوارشی، مانند سرطان‌های گوارشی، با انجام بررسی‌ها و تست‌های منظمپیشگیری از بیماری‌های گوارشی می‌تواند با اتخاذ سبک زندگی سالم و توجه به علائم احتمالی زودهنگام اتفاق بیفتد.

چه زمانی احتیاج به جراحی دستگاه گوارش است

جراحی دستگاه گوارش ممکن است در صورت شکستن درمان‌های غیرجراحی یا بروز شرایط پیچیده و جدی، نیاز باشد. در زیر چند مورد از شرایطی که ممکن است نیاز به جراحی دستگاه گوارش داشته باشند را می‌بینید:

1. سرطان‌های دستگاه گوارش: مانند سرطان معده، سرطان روده بزرگ، سرطان پانکراس و سرطان مری. در این موارد، جراحی ممکن است برای برداشتن تومور و تمیز کردن بافت‌های اطراف نیاز باشد.

2. سنگ‌های صفراوی: اگر سنگ‌های صفراوی باعث درد شدید یا عفونت شوند، ممکن است نیاز به جراحی برای برداشتن سنگ یا حتی کیسه صفرا باشد.

3. بیماری هضمی و انتقالی (GERD): اگر داروها و تغییرات سبک زندگی نتوانستند علائم را کنترل کنند یا اگر مشکلاتی مانند زخم معده، سرطان مری یا تنگ شدن مری ایجاد شود، ممکن است جراحی لازم باشد.

4. زخم‌های گوارشی: زخم‌های گوارشی که با دارو درمان نشوند یا باعث خونریزی شدید یا perforation (سوراخ شدن) معده یا دوازدهه شوند، ممکن است نیاز به درمان جراحی داشته باشند.

5. بیماری‌های التهابی روده: مانند بیماری کرون یا کولیت التهابی. در برخی موارد، اگر داروها نتوانستند علائم را کنترل کنند یا اگر علائم شدید شوند، ممکن است جراحی لازم باشد.

6. آپاندیسیت حاد: اگر آپاندیکس (پیچک) التهاب پیدا کند و خطر ترک خوردن و باعث شدن به عفونت شکمی (پریتونیت) وجود داشته باشد، جراحی برای برداشتن آپاندیکس نیاز است.

این فهرست جامع نیست و دلایل دیگری نیز می‌تواند وجود داشته باشد که نیاز به جراحی دستگاه گوارش را ایجاب کند. همیشه باید با پزشک خود مشورت کنید تا بتوانید تصمیم بهینه و مبتنی بر اطلاعات را بگیرید.

پزشک متخصص بیماری های گوارشی چه تخصصی دارد

پزشک متخصص بیماری‌های گوارشی تحت تخصص “گاستروانترولوژی” می‌باشد. گاستروانترولوژیست‌ها متخصصانی هستند که در مطالعه، تشخیص و درمان بیماری‌های مربوط به دستگاه گوارش (شامل مری، معده، روده‌ها، کبد، صفرا، و پانکراس) فعالیت می‌کنند.

این پزشکان پس از سال‌ها تحصیل در دانشگاه پزشکی و انجام دوره اقامتگاه در داخلی یا عمومی، باید یک دوره آموزشی فوق تخصصی تکمیلی در گاستروانترولوژی را بگذرانند. این دوره آموزشی فوق تخصصی معمولاً چند سال به طول می‌انجامد و به آن‌ها مهارت‌های لازم برای انجام دیاگنوز و درمان پیچیده بیماری‌های گوارش را می‌دهد.

گاستروانترولوژیست‌ها می‌توانند جراحی‌های کوچک نظیر کلونوسکوپی و اندوسکوپی را انجام دهند، اما برای جراحی‌های بزرگتر و پیچیده‌تر، معمولاً به جراحان عمومی یا جراحان متخصص دستگاه گوارش احتیاج دارند.

رژیم غذایی بیماری های گوارشی چگونه است

رژیم غذایی در بیماری‌های گوارشی بستگی به نوع بیماری و شرایط فردی بیمار دارد. با این حال، برخی از کلیات رژیم غذایی که ممکن است در بسیاری از بیماری‌های گوارشی مفید باشد عبارتند از:

1. تنوع در تغذیه: از میوه‌ها، سبزیجات، حبوبات، دانه‌ها و پروتئین‌های پاک استفاده کنید. تنوع در تغذیه می‌تواند به اطمینان از دریافت تمام مواد مغذی مورد نیاز کمک کند.

2. کاهش مصرف چربی: غذاهای پرچرب می‌توانند گوارش را کند کنند و علائم بیماری‌های گوارشی را تشدید کنند.

3. از غذاهای تند و ادویه‌جات تند خودداری کنید: این مواد می‌توانند مخاط دستگاه گوارش را تحریک کنند و علائم را تشدید کنند.

4. کاهش مصرف الکل و کافئین: الکل و کافئین می‌توانند گوارش را تحریک کنند و علائم را تشدید کنند.

5. مصرف غذاهای کم فیبر در برخی حالات: در برخی بیماری‌های گوارشی مانند بیماری کرون، یک رژیم غذایی کم فیبر ممکن است توصیه شود.

6. عادات سالم تغذیه: به جای سه وعده غذایی بزرگ، پنج یا شش وعده کوچکتر بخورید. همچنین، غذا را به آرامی بخورید و خوب جوید.

به یاد داشته باشید که هر فرد ممکن است به غذاها به طور مختلف پاسخ دهد. برخی از افراد ممکن است متوجه شوند که غذاهای خاصی علائم آن‌ها را تشدید می‌کند. یادداشت کردن و تجزیه و تحلیل واکنش‌های خود به غذاهای مختلف می‌تواند کمک کند تا متوجه شوید کدام غذاها برای شما بهتر است.

همیشه قبل از تغییر رژیم غذایی خود، با پزشک یا دیتیشن (متخصص تغذیه) خود مشورت کنید.

/توسط

جراحی کیسه صفرا – 2 روش لاپاراسكوپي و باز

جراحی کیسه صفرا

جراحی کیسه صفرا، که به نام کوله‌سیستکتومی شناخته می‌شود، معمولاً به دلیل سنگ کیسه صفرا یا التهاب کیسه صفرا انجام می‌شود. این جراحی می‌تواند به دو روش انجام شود: جراحی باز  و جراحی لاپاروسكوپي.

جراحی لاپاروسكوپي کوله‌سیستکتومی:

این روش کم تهاجمی‌تر است و بیشترین روش مورد استفاده برای برداشتن کیسه صفرا است. در این روش، جراح چندین سوراخ کوچک (معمولاً بین 3 تا 4) در شکم بیمار ايجاد می‌ كند. سپس دوربین کوچکی (لاپاروسكوپ) و ابزارهای جراحی دیگر از طریق این سوراخ‌ها وارد شکم می‌شوند. تصاویری که توسط لاپاروسكوپ گرفته می‌شود، بر روی صفحه‌ای بزرگ نمایش داده می‌شود، که جراح می‌تواند با دیدن آنها کیسه صفرا را جدا كرده و بردارد.

جراحی باز کوله‌سیستکتومی:

در این روش، جراح یک برش بزرگ (حدود 15 سانتی‌متر) در شکم بیمار ایجاد می‌کند تا به کیسه صفرا دسترسی پیدا کند. این روش معمولاً وقتی استفاده می‌شود که جراحی لاپاراسکوپی ممکن نیست یا وقتی که در طول جراحی لاپاراسکوپی مشکلی برخورد می‌کند.

بازیابی از جراحی لاپاراسکوپی معمولاً سریع‌تر است و دارای خطر کمتری از عفونت و عوارض دیگر است. با این حال، هر دو روش می‌توانند موثر باشند و انتخاب روش بهتر بستگی به شرایط خاص هر بیمار و تجربه جراح دارد.

جراحی کیسه صفرا

جراحی کیسه صفرا

روش جراحی لاپاراسکوپی کیسه صفرا

جراحی لاپاراسکوپی کیسه صفرا، نوعی جراحی کم تهاجمی است که به وسیله ابزارهای ویژه از طریق سوراخ‌های کوچکی در بدن انجام می‌شود. در این روش، کیسه صفرا با استفاده از تجهیزات جراحی خاص برداشته می‌شود.

این روش، که به نام کوله‌سیستکتومی لاپاراسکوپی شناخته می‌شود، عموماً به شرح زیر انجام می‌شود:

1. آماده‌سازی بیمار: بیمار با استفاده از بیهوشی عمومي بی‌هوش می‌شود. بعد از آن، بیمار در حالتی قرار می‌گیرد که به جراح اجازه دسترسی به شکم را می‌دهد.

2. ایجاد دسترسی: جراح چندین سوراخ کوچک (معمولاً 3 یا 4 سوراخ) در شکم بیمار ایجاد می‌کند. از طریق یکی از این سوراخ‌ها، گاز دی‌اکسید كربن به داخل شکم هدایت می‌شود تا فضای کافی برای دسترسی و کار جراح ایجاد شود.

3. جراحی: سپس یک دوربین ویدئویی کوچک (لاپاراسکوپ) و ابزارهای جراحی دیگر از طریق سوراخ‌ها وارد شکم می‌شوند. تصاویری که توسط لاپاراسکوپ گرفته می‌شود، بر روی صفحه‌ای بزرگ نمایش داده می‌شود، که جراح می‌تواند با دیدن آنها کیسه صفرا را بردارد.

4. انتهای جراحی و بازیابی: پس از برداشتن کیسه صفرا، جراح سوراخ‌ها را با بخيه یا چسب هاي پوستی می‌بندد. بیمار معمولاً در همان روز یا روز بعد از بیمارستان ترخيص می‌شود.

جراحی لاپاراسکوپی کیسه صفرا نسبت به جراحي باز معمولاً باعث درد کمتر، زخم کمتر، ترميم سریع‌تر و بستری کوتاه‌تري در بیمارستان می‌شود . با این حال، همچنان احتمال وجود خطرهایی مانند عفونت، خونریزی، آسیب به مجرای صفراوی یا دیگر ارگان‌های اطراف وجود دارد.

جراحی کیسه صفرا

جراحی کیسه صفرا

مشاوره با پزشک قبل از تصمیم‌گیری برای انجام این جراحی ضروری است.

مراقبت بعد از جراحی کیسه صفرا

بعد از جراحی کیسه صفرا یا کوله‌سیستکتومی، ممکن است نیاز به مدتی استراحت جهت بهبودي باشد. در طول این زمان، مراقبت مناسب از خود می‌تواند به سرعت بهبودي کمک کند. در زیر چندین توصیه برای مراقبت بعد از جراحی کیسه صفرا آورده شده است:

1. مراقبت از زخم جراحی:

– باید زخم جراحی خود را تمیز و خشک نگه دارید. پزشک شما ممکن است دستور دهد که چگونه وچه موقع تعويض پانسمان کنید.
– اگر چسب هاي پوستی استفاده شده است، پزشک شما ممکن است توضیح دهد که چگونه آنها را مراقبت کنید.
– اگر خونریزی، ترشح یا ورمی در محل زخم مشاهده کردید، باید با پزشک خود تماس بگیرید.

2. استراحت و فعالیت بدنی:

– استراحت زیاد در ابتدای بهبودي مهم است. با این حال، برای جلوگیری از خطر خون لخته شدن، باید به تدریج فعالیت خود را افزایش دهید.
– برای چند هفته اول، شاید باید از برداشتن اشیاء سنگین یا انجام فعالیت‌های سخت کوتاهی کنید.

3. تغذیه:

– شما ممکن است باید تغییراتی در رژیم غذایی خود ایجاد کنید. برخی از افراد ممکن است بعد از جراحی تحمل کمتری نسبت به غذاهای چرب یا سنگین داشته باشند.
– با این حال، بسیاری از افراد می‌توانند به رژیم غذایی عادی خود برگردند. بهتر است با پزشک یا متخصص تغذیه خود مشورت کنید.

4. داروها:

– شما ممکن است داروهایی برای کنترل درد بعد از جراحی نیاز داشته باشید. باید از داروهای خود بطور منظم و بر اساس دستور پزشک خود استفاده کنید.
– اگر هرگونه عوارضی از داروها تجربه کردید، باید با پزشک خود تماس بگیرید.

5. پیگیری پزشکي:

– شما باید برای بازبینی و پیگیری به پزشک خود مراجعه کنید. این می‌تواند شامل بررسی زخم جراحی، بررسی عوارض احتمالی و بررسی پیشرفت شما در طی فرایندبعد از جراحی کیسه صفرا یا کوله‌سیستکتومی باشد و نيز ممکن است نیاز به مدتی استراحت جهت نقاهت ادامه مطلب …

/توسط

جراحی تیروئید یا برداشتن غده تیروئید – 2 روش لاپاروسكوپي و باز

جراحی تیروئید

جراحی تیروئید یکی از درمان‌های اصلی برای بیماری‌های تیروئید است، از جمله  سرطان تیروئید ، گواتر و پركاري تيروئيد که به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهد. این جراحی می‌تواند شامل حذف بخشی یا تمام غده تیروئید باشد. نوع عمل جراحی بستگی به نوع و شدت بیماری دارد.

– تیروئیدکتومی کامل: در این نوع عمل جراحی، کل غده تیروئید حذف می‌شود. این نوع جراحی معمولاً برای درمان سرطان تیروئید یا گواتر بزرگ که تنفس یا بلع را مختل می‌کند، استفاده می‌شود.

– تیروئیدکتومی جزئی (همی‌تیروئیدکتومی): در این نوع عمل جراحی، بخشی از غده تیروئید حذف می‌شود. این نوع جراحی ممکن است برای درمان گواتر  کوچک یا سرطان تیروئید در مراحل اولیه استفاده شود.

جراحی تیروئید معمولاً ایمن است، اما مانند هر عمل جراحی دیگری، خطرات خاص خود را دارد. این خطرات ممکن است شامل خونریزی، عفونت، آسیب به اعصاب حنجره که می‌تواند به تغییرات صدا منجر شود، و آسیب به غدد پاراتیروئید که  سطح کلسیم در بدن را کنترل می‌کند، باشد.

بعد از جراحی تیروئید، بیماران ممکن است نیاز به مصرف مادام‌العمر هورمون تیروئید داشته باشند تا سطح هورمون تیروئید در بدن را  در حد طبيعي نگه دارند. بیماران باید برای بازبینی منظم و تنظیم دوز هورمون با پزشک خود ملاقات کنند.

همیشه با پزشک خود مشورت کنید تا بتوانید بهترین تصمیم برای وضعیت خاص خود بگیرید.

جراحی تیروئید

جراحی تیروئید

جراحی لاپاراسکوپی غده تیروئید

جراحی لاپاراسکوپی غده تیروئید، که همچنین به عنوان جراحی تیروئید بدون برش مرئی یا جراحی تیروئید كم تهاجمی شناخته می‌شود، یک تکنیک جراحی نوین است که هدف آن کاهش آسیب به بافت‌های اطراف و کاهش نیاز به برش‌های بزرگ در پوست است.

در این نوع از جراحی، جراح از ابزارهای کوچک و خاصی استفاده می‌کند که از طریق سوراخ‌های کوچکی در پوست وارد می‌شوند. یک دوربین کوچک، که به یک لاپاراسکوپ متصل است، به جراح اجازه می‌دهد تا بافت‌های داخلی را بر روی صفحه‌ای بزرگ مشاهده کند. این تکنیک به جراح امکان می‌دهد تا با دقت بیشتری بافت‌های بیمار را بردارد و آسیب کمتری به بافت‌های سالم اطراف وارد کند.

با این حال، جراحی لاپاراسکوپی تیروئید برای همه بیماران مناسب نیست. این روش ممکن است برای بیمارانی که تومورهای بزرگ یا سرطان تیروئید پیشرفته دارند، مناسب نباشد. همچنین، این نوع جراحی نیازمند تجربه و مهارت خاصی از جانب جراح است.

همیشه با پزشک خود مشورت کنید تا ببینید کدام روش جراحی برای شما مناسب‌تر است.

انواع سرطان غده تیروئید

سرطان تیروئید در چهار نوع اصلی دسته‌بندی می‌شود که عبارتند از:

1. سرطان پاپیلاری تیروئید (PTC): این نوع سرطان تیروئید رایج‌ترین نوع است و حدود ۸۰٪ از تمام موارد سرطان تیروئید را تشکیل می‌دهد. سرطان پاپیلاری تیروئید معمولاً به آرامی رشد می‌کند، اما ممکن است به گره‌های لنفاوی در ناحیه گردن منتقل شود. با این حال، بیشتر موارد سرطان پاپیلاری تیروئید قابل درمان هستند.

2. سرطان فولیکولار تیروئید (FTC): این نوع سرطان تیروئید حدود ۱۰٪ تا ۲۰٪ از تمام موارد سرطان تیروئید را تشکیل می‌دهد. سرطان فولیکولار تیروئید ممکن است به استخوان‌ها یا ریه‌ها انتشار پيدا كند، اما این بسیار نادر است. مانند سرطان پاپیلاری تیروئید، سرطان فولیکولار تیروئید نیز معمولاً قابل درمان است.

3. سرطان مدولاری مدولی تیروئید (MTC): این نوع سرطان تیروئید نسبتاً نادر است و حدود ۲٪ تا ۳٪ از تمام موارد سرطان تیروئید را تشکیل می‌دهد. سرطان مدولاری مدولی تیروئید از سلول‌های C تیروئید سرچشمه می‌گیرد، که هورمون کلسیتونین را تولید می‌کنند.

4. سرطان اناپلاستیک تیروئید (ATC): این نوع سرطان تیروئید بسیار نادر و پیشرفته است و تنها حدود ۱٪ از تمام موارد سرطان تیروئید را تشکیل می‌دهد. سرطان اناپلاستیک تیروئید بسیار سریع رشد می‌کند و به سایر بخش‌های بدن منتقل می‌شود.

به طور کلی، پیش‌آگهی سرطان تیروئید به نوع سرطان، مرحله آن، و وضعیت کلی سلامتی فرد بستگی دارد. با وجود این، بسیاری از سرطان‌های تیروئید قابل درمان هستند و نرخ بقا در بیشتر موارد بالا است.

مراحل جراحی تیروئید

جراحی تیروئید معمولاً در بیمارستان انجام می‌شود. در طول عمل جراحی، بیمار به خواب برده می‌شود (استفاده از بیهوشی عمومی) و درک و احساس درد وجود ندارد. مراحل اصلی جراحی تیروئید به شرح زیر است:

1. پیش از جراحی: پزشک شما با شما در مورد روند عمل جراحی، خطرات ممکن، و آماده‌سازی‌های لازم قبل از جراحی مشورت می‌کند. این ممکن است شامل توقف مصرف برخی داروها و ناشتا ماندن برای مدتی قبل از جراحی باشد.

2. در طول جراحی: پزشک شما یک برش در پایین گردن شما ایجاد می‌کند تا به غده تیروئید دسترسی پیدا کند. سپس، بسته به نوع و میزان بیماری، بخشی یا تمام غده تیروئید برداشته می‌شود.

3. پس از جراحی: پس از عمل جراحی، شما ممکن است چند ساعت یا چند روز در بیمارستان بمانید تا تحت نظر باشید. پزشک شما داروهای درد و در بعضی موارد هورمون‌های تیروئید را تجویز می‌کند. شما باید برای بازبینی به پزشک خود مراجعه کنید تا اطمینان حاصل کنید که به خوبی بهبود می‌یابید و سطح هورمون‌های تیروئید شما در حال کنترل است.

هر نوع جراحی خاصی خطرات و عوارض خاص خود را دارد، بنابراین مهم است که با پزشک خود در مورد این موارد صحبت کنید. تصمیم برای انجام جراحی تیروئید باید بر اساس نوع و شدت بیماری، سلامت کلی شما، و اولویت‌ها و ترجیحات شما اتخاذ شود.

مراقبت بعد از جراحی غده تیروئید

بعد از جراحی تیروئید، مراحلی وجود دارد که برای بهبودی بهتر و سریع‌تر باید رعایت شوند:

1. مراقبت از زخم: شما باید زخم جراحی را تمیز و خشک نگه دارید. پزشک شما ممکن است دستورالعمل‌های خاصی برای مراقبت از زخم بدهد، از جمله چگونگی شستشو و چه زمانی باید پانسمان را تعویض کنید.

2. کنترل درد: پس از جراحی، شما ممکن است احساس درد کنید. پزشک شما داروهای مناسب درد را تجویز خواهد کرد. اگر داروهای درد شما کافی نیست، با پزشک خود تماس بگیرید.

3. مصرف هورمون تیروئید: اگر تمام غده تیروئید حذف شده باشد، شما نیاز به مصرف هورمون تیروئید خارجی دارید تا سطح هورمون‌های تیروئیدی خود را در حد طبیعی حفظ کنید. این دارو باید برای بقیه عمر شما مصرف شود.

4. محدودیت فعالیت: شما باید برای مدتی از فعالیت‌های سنگین و حرکت‌های سریع گردن خودداری کنید. با این حال، حرکات ملایم و قدم زدن می‌تواند به بهبودی سریع‌تر کمک کند.

5. پیگیری با پزشک: شما باید با پزشک خود ملاقات کنید تا از وضعیت شما آگاه شود و نیاز به تغییر در داروهای شما یا نیاز به درمان‌های اضافی (مثل رادیوتراپي) باشد.

به یاد داشته باشید که هر بیماری و هر بیمار متفاوت است، بنابراین این نکات عمومی هستند و ممکن است بسته به شرایط شما تغییر کنند. همیشه به توصیه‌های پزشک خود توجه کنید.

جراحی تیروئید

جراحی تیروئید

خطرات جراحی نکردن غده تیروئید چیست

اگر غده تیروئید شما بیمار باشد و شما تصمیم بگیرید که جراحی نکنید، خطرات متعددی وجود دارد که بستگی به نوع و شدت بیماری دارد. در زیر برخی از این خطرات را می‌بینید:

1. رشد غیرطبیعی یا تومور: در صورت وجود تومور یا رشد غیرطبیعی در غده تیروئید، اگر جراحی نشود، این تومور ممکن است رشد کند و باعث مشکلاتی مثل خفگی یا تنگی حلق شود. اگر تومور سرطانی باشد، این می‌تواند به سایر بخش‌های بدن منتشر شود (متاستاز).

2. از كنترل خارج شدن سطح هورمون‌ها: بیماری‌هایی مثل هیپرتیروئیدی (که در آن غده تیروئید بیش از حد هورمون تولید می‌کند) یا هیپوتیروئیدی (که در آن غده تیروئید کمتر از حد هورمون تولید می‌کند) می‌توانند باعث مشکلاتی مثل افزایش وزن، خستگی، تپش قلب، اختلالات مغزی و مشکلات دیگر شوند،البته اگر کنترل نشوند.

3. گواتر: گواتر هنگامی ایجاد می‌شود که غده تیروئید بیش از حد بزرگ می‌شود. این می‌تواند باعث مشکلاتی مثل تنگی حلق و خفگی شود. اگر کنترل نشود، ممکن است باعث مشکلات تنفسی شود.

این خطرات ممکن است بسته به شرایط شما متفاوت باشند. بنابراین، تصمیم به جراحی یا عدم جراحی باید با مشورت پزشک خود اتخاذ شود.

تخصص جراح تیروئید چیست

جراح تیروئید معمولاً یک جراح عمومی است که تخصصی در جراحی سر و گردن دارد، یا یک جراح سر و گردن که تخصصی در جراحی تیروئید و پاراتیروئید دارد. این پزشکان توانایی تشخیص و درمان اختلالات غده تیروئید و پاراتیروئید را دارند، از جمله گواتر، کیست‌ها، تومورها، هیپرتیروئیدی، و سرطان تیروئید.

برای بدست آوردن این تخصص، پزشک باید پس از اتمام تحصیلات پزشکی، دوره‌ای از آموزش جراحی عمومی یا جراحی سر و گردن را در یک برنامه آموزشی معتبر طی کند. سپس، او باید دوره ای از آموزش تخصصی در جراحی تیروئید و پاراتیروئید را طی کند. این دوره آموزش تخصصی می‌تواند با یک دوره يك یا چند ساله فلوشیپ ، پس از آموزش جراحی عمومی یا جراحی سر و گردن انجام شود.

کار این جراحان تنها به جراحی محدود نیست. آنها همچنین مشاوره قبل و بعد از جراحی را ارائه می‌دهند، و در مدیریت بلند مدت بیماران با اختلالات تیروئید و پاراتیروئید نقش دارند.

جراحان تیروئید متخصصان بسیار ماهری هستند که درک عمیقی از آناتومی و فیزیولوژی غده تیروئید و همچنین بیماری هایی که می توانند بر آن تأثیر بگذارند، دارند. از آنجایی که تیروئید در نزدیکی چندین ساختار حیاتی مانند تارهای صوتی و غدد پاراتیروئید قرار دارد، جراحی تیروئید به دقت و تخصص برای جلوگیری از آسیب رساندن به این نواحی نیاز دارد.

جراحان تیروئید ممکن است روش های مختلفی را انجام دهند، از جمله:

– تیروئیدکتومی: برداشتن تمام یا بخشی از غده تیروئید با جراحی است. معمولاً برای درمان اختلالات تیروئید مانند سرطان تیروئید، گواتر بزرگ یا پرکاری تیروئید انجام می شود.

– پاراتیروئیدکتومی: برداشتن یک یا چند غده پاراتیروئید است که در پشت تیروئید قرار دارند. برای درمان هیپرپاراتیروئیدیسم انجام می شود.

–  تشریح غدد لنفاوی : اگر سرطان تیروئید به غدد لنفاوی گردن گسترش یافته باشد، جراح تیروئید ممکن است این روش را برای برداشتن آن غدد انجام دهد.

– بیوپسی ندول تیروئید: جراحان تیروئید ممکن است روش هایی مانند نمونه برداری از ندول تیروئید را برای تعیین خوش خیم یا بدخیم بودن آن انجام دهند یا بر آن نظارت کنند.

علاوه بر این، جراحان تیروئید اغلب در تیم های چند رشته ای در کنار متخصصان غدد، رادیولوژیست ها، پاتولوژیست ها و متخصصان پزشکی هسته ای کار می کنند. این همکاری مراقبت جامع از بیماران مبتلا به اختلالات تیروئید را تضمین می کند و بهترین نتایج ممکن را برای آنها فراهم می کند.

همچنین شایان ذکر است که زمینه جراحی تیروئید با تحقیقات، تکنیک ها و فناوری های جدید به طور مداوم در حال پیشرفت است. به عنوان مثال، جراحی تیروئید کم تهاجمی و استفاده از رباتیک در جراحی تیروئید رایج تر می شود. هدف این پیشرفت ها بهبود نتایج بیمار، کاهش عوارض و کوتاه کردن زمان بهبودی است.

در نهایت، به دلیل تأثیر مادام العمر شرایط تیروئید و درمان های بالقوه (مانند نیاز به درمان جایگزین هورمون تیروئید مادام العمر پس از برداشتن کامل تیروئید)، جراحان تیروئید نیز نقش اساسی در مراقبت و پیگیری طولانی مدت بیمار دارند. آنها شرایط بیماران را کنترل می کنند، درمان ها را در صورت لزوم تنظیم می کنند، و راهنمایی هایی را برای مدیریت سلامت آنها پس از جراحی تیروئید ارائه می دهند.

 

/توسط

انواع بیماری های تیروئید – علائم و درمان 1402

بیماری های تیروئید

تیروئید (thyroid) یک غده کوچک در گردن است که هورمون های مهمی را تولید می کند. بیماری های تیروئید بسیار گوناگون هستند و می توانند سلامت کلی بدن را تحت تأثیر قرار دهند. در زیر برخی از بیماری های متداول تیروئید را مورد بررسی قرار می دهیم:

1. هیپوتیروئیدیزم: در این حالت، تیروئید به اندازه کافی هورمون تولید نمی کند. علائم شامل خستگی، افزایش وزن، خشکی پوست، حساسیت به سرما، افزایش کلسترول خون و یا مشکلات حافظه می باشد.

2. هیپرتیروئیدیزم: در این حالت، تیروئید بیش از حد هورمون تولید می کند. علائم شامل افزایش سرعت ضربان قلب، اضطراب، افزایش وزن، بی خوابی، تعریق زیاد، افزایش اشتها و مشکلات چشمی می باشد.

3. گواتر: این بیماری به افزایش حجم تیروئید اشاره دارد. گواتر می تواند ناشی از کمبود ید، تولید هورمون نامتعادل تیروئید یا تومورهای تیروئید باشد.

4. تیروئیدیت: این یک التهاب تیروئید است که می تواند باعث درد و تورم در تیروئید شود. این می تواند ناشی از واکنش ایمنی بدن یا یک عفونت باشد.

5. تومورهای تیروئید: این تومورها می توانند خوش خیم (بنیادین، فولیکولار، و غیره) یا بدخیم (کانسر تیروئید) باشند.

بیماری های تیروئید می توانند با تست های خون، اسکن های تصویری، یا بیوپسی تشخیص داده شوند. درمان ممکن است شامل داروهای تیروئید، رادیویود تراپی، یا جراحی باشد. اگر شما یا کسی که می شناسید علائمی از بیماری تیروئید دارد، بهتر است با پزشک مشورت کنید.

علائم بیماری های تیروئید

بیماری های تیروئید نمی‌توانند حتماً علائم قابل تشخیصی ایجاد کنند، اما وقتی علائم ظاهر می‌شوند، می‌توانند بسته به نوع بیماری، متفاوت باشند. در زیر علائم متداول برخی از بیماری‌های تیروئید را می‌بینید:

هیپوتیروئیدیزم (کمبود هورمون تیروئید):

– خستگی
– افزایش وزن
– حساسیت به سرما
– خشکی و سردی پوست
– همیشه سرد بودن
– خشکی و برش پوست
– ضعف ماهیچه‌ای
– برش مو
– یبوست
– افزایش کلسترول خون
– خشکی و برش پوست
– بی‌انگیزگی و افسردگی
– کاهش حافظه یا فراموشکاری

هیپرتیروئیدیزم (افزایش هورمون تیروئید):

– اضطراب و عصبانیت
– تعریق زیاد
– افزایش سرعت ضربان قلب
– لرزش دستان
– از دست دادن وزن بدون تلاش
– افزایش احساس گرما
– تغییر در مردمک چشم
– بی‌خوابی
– افزایش اشتها

گواتر:

– ورم شدید در گردن
– تنگی نفس یا صدا
– خر و پف

تیروئیدیت:

– درد و تورم در ناحیه تیروئید
– تب
– خستگی شدید

سرطان تیروئید:

– یک برآمدگی یا گره در قسمت جلوی گردن
– درد در گردن و گاهی در گوشها
– صدای خر و خفه

این علائم می‌توانند نشانه‌های دیگر بیماری‌ها نیز باشند. بنابراین، در صورت بروز هر گونه تغییر غیرمعمول یا نگران‌کننده، بهتر است با یک پزشک مشورت کنید.

بیماری های تیروئید

بیماری های تیروئید

کم کاری تیروئید

کم کاری تیروئید یا هیپوتیروئیدیزم یک حالت پزشکی است که در آن تیروئید بدن کافی هورمون تولید نمی‌کند. تیروئید یک غده کوچک در گلو است که هورمون‌هایی تولید می‌کند که کنترل قلب، متابولیسم و تمرکز مغز را کنترل می‌کند.

علائم کم کاری تیروئید شامل:

– خستگی
– افزایش وزن
– پوست خشک و موی ضعیف
– احساس سرد
– اختلالات خلق و روح
– کاهش ضربان قلب
– گیجی و فراموشی
– یبوست
– علائم مشترک دیگر

درمان کم کاری تیروئید معمولاً شامل مصرف دارویی است که مقدار مناسب هورمون تیروئید را جایگزین می‌کند. این داروها معمولاً برای مدت طولانی یا حتی طول عمر مصرف می‌شوند ولی با کنترل دقیق، عوارض جانبی آنها می‌تواند کم باشد.

اگر شما یا کسی که می‌شناسید علائم کم کاری تیروئید را تجربه می‌کند، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. همچنین، برخی از حالات کم کاری تیروئید می‌توانند ناشی از مشکلاتی مانند استرس یا بیماری باشند، بنابراین ممکن است درمان این مشکلات می‌تواند به بهبود کم کاری تیروئید کمک کند.

پرکاری تیروئید

پرکاری تیروئید یا هایپرتیروئیدیزم یک حالت پزشکی است که در آن تیروئید بیش از حد هورمون تولید می‌کند. تیروئید یک غده کوچک در گلو است که هورمون‌هایی تولید می‌کند که عملکرد قلب، متابولیسم و تمرکز مغز را کنترل می‌کند.

علائم پرکاری تیروئید شامل:

– افزایش ضربان قلب
– اضطراب
– تغییرات در وزن بدن (معمولاً کاهش وزن)
– گرما ناپذیری
– تعریق زیاد
– اختلالات خلق و روح
– افزایش اشتها
– عوارض گوارشی مانند اسهال
– علائم مشترک دیگر

درمان پرکاری تیروئید می‌تواند شامل داروهایی باشد که تولید هورمون تیروئید را کاهش می‌دهند، یا در برخی موارد، درمان‌هایی مانند جراحی یا درمان با یود رادیواکتیو.

اگر شما یا کسی که می‌شناسید علائم پرکاری تیروئید را تجربه می‌کند، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. همچنین، برخی از حالات پرکاری تیروئید می‌توانند ناشی از مشکلاتی مانند استرس یا بیماری باشند، بنابراین ممکن است درمان این مشکلات می‌تواند به بهبود پرکاری تیروئید کمک کند.

درمان بیماری های تیروئید

درمان بیماری‌های تیروئید بستگی به نوع بیماری و شدت علائم دارد. در زیر روش‌های متداول درمان برخی از بیماری‌های تیروئید را می‌بینید:

1. هیپوتیروئیدیزم: درمان اصلی هیپوتیروئیدیزم معمولاً شامل مصرف روزانه یک قرص لووتیروکسین نصب شده است که به ترتیب می‌تواند سطح هورمون تیروئید را به حالت طبیعی برگرداند. بعد از شروع درمان، پزشک ممکن است بخواهد تست‌های خون را بررسی کند تا مطمئن شود که نیاز به تنظیم دوز دارو است.

2. هیپرتیروئیدیزم: این بیماری می‌تواند با داروهای ضد تیروئیدی، درمان با ید رادیواکتیو، یا جراحی درمان شود. داروهای ضد تیروئیدی به کنترل بیش فعالی تیروئید کمک می‌کنند. ید رادیواکتیو تیروئید را کوچک می‌کند و عملکرد آن را کاهش می‌دهد. جراحی ممکن است شامل برداشتن قسمتی یا همه تیروئید باشد.

3. گواتر و تیروئیدیت: در برخی موارد، این بیماری‌ها با داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)، کورتیکواستروئیدها، یا داروهای ضد تیروئیدی درمان می‌شوند. بعضی از گواترها همچنین ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند.

4. سرطان تیروئید: این بیماری معمولاً با جراحی درمان می‌شود که ممکن است شامل برداشتن تمام یا بخشی از تیروئید باشد. در برخی موارد، درمان با ید رادیواکتیو نیز ممکن است لازم باشد. در مواردی که سرطان پیشرفته است یا بازگشته است، درمان‌های دیگری مانند شیمی درمانی، درمان با پرتو، یا داروهای هدفمند ممکن است لازم باشند.

این روش‌های درمان توسط یک پزشک متخصص تیروئید یا اندوکرینولوژیست تجویز می‌شوند. همیشه باید به یاد داشت که هر بیماری تیروئیدی نیازمند پیگیری دقیق و مداوم با یک پزشک است.

پزشک متخصص بیماری های تیروئید

پزشک متخصص بیماری های تیروئید به عنوان “اندوکرینولوژیست” شناخته می‌شود. اندوکرینولوژیست ها پزشکانی هستند که در بیماری‌های سیستم غدد درون‌ریز بدن، از جمله تیروئید، تخصص دارند.

این پزشکان تحصیلات خاصی را در زمینه بیماری‌های اندوکرین از جمله دیابت، اختلالات متابولیک، اختلالات هورمونی، اختلالات تیروئید و بیماری‌هایی که بر روی کلیه، تخمدان‌ها، تستیس، غدد بزاقی، غدد آدرنال و پاراتیروئید تأثیر می‌گذارند، دنبال کرده‌اند.

اندوکرینولوژیست‌ها می‌توانند برای تشخیص و درمان اختلالات تیروئیدی از ابزارهای مختلفی استفاده کنند. این ابزارها می‌توانند شامل آزمایش‌های خون، اسکن‌های تصویری، بیوپسی سوزن نازک و دیگر روش‌های تشخیصی باشند.

همچنین، بسته به نوع اختلال تیروئیدی، اندوکرینولوژیست ممکن است یک یا چندین روش درمانی، از جمله داروهای تجویزی، جراحی، درمان با ید رادیواکتیو یا ترکیبی از این روش‌ها را توصیه کند.

انتخاب یک اندوکرینولوژیست با تجربه و دانش فنی می‌تواند به شما کمک کند تا به بهترین نتیجه در مدیریت بیماری تیروئیدی خود برسید.

چه زمانی احتیاج به جراحی تیروئید می باشد

جراحی تیروئید معمولاً در شرایط خاصی توصیه می‌شود. این شرایط ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. سرطان تیروئید: اگر تیروئید شما سرطان دارد یا اگر آزمایش‌ها نشان می‌دهند که شما در خطر ابتلا به سرطان تیروئید هستید، پزشک ممکن است توصیه کند که تیروئید شما برداشته شود. بسته به نوع و مرحله سرطان، ممکن است تمام تیروئید یا بخشی از آن حذف شود.

2. گواتر: گواتر یک بیماری است که باعث می‌شود تیروئید شما بزرگ شود. اگر گواتر شما بزرگ است و باعث می‌شود تنفس یا بلع کردن برای شما سخت شود، پزشک ممکن است توصیه کند تیروئید شما برداشته شود.

3. کیست‌ها یا گره‌های تیروئیدی: اگر کیست یا گره تیروئیدی شما نگران‌کننده است یا علائمی مانند درد یا ا discomfort را ایجاد می‌کند، پزشک ممکن است توصیه کند که آن را حذف کند.

4. هیپرتیروئیدی: در برخی موارد، اگر داروهای ضد تیروئید نتوانستند شرایط هیپرتیروئیدی را کنترل کنند یا اگر به دلیل عوارض جانبی از استفاده از آنها منع شده‌اید، پزشک ممکن است توصیه کند تیروئید شما برداشته شود.

قبل از انجام هر نوع جراحی، لازم است با پزشک خود در مورد همه گزینه‌های درمانی، از جمله مزایا و عوارض ممکن آنها، صحبت کنید. با این حال، در برخی موارد، جراحی تیروئید می‌تواند بهترین گزینه برای مدیریت بیماری تیروئیدی شما باشد.

رژیم غذایی بیماران تیروئید

رژیم غذایی سالم و متعادل می‌تواند برای کسانی که با بیماری‌های تیروئیدی دست و پنجه نرم می‌کنند، بسیار مفید باشد. در زیر برخی از نکات مهم راجع به رژیم غذایی برای بیماران تیروئید می‌بینید:

1. یود: یود ترکیبی اساسی در تولید هورمون‌های تیروئید است. مواد غذایی حاوی یود شامل ماهی‌های دریایی، لبنیات، تخم‌مرغ، و نمک حاوی یود است.

2. سلنیوم: سلنیوم به تیروئید کمک می‌کند تا به طور کامل کار کند و مواد غذایی مانند گوشت، ماهی، تخم‌مرغ، و غلات کامل منبع خوبی از سلنیوم هستند.

3. زینک: زینک کمک می‌کند که هورمون‌های تیروئید به درستی کار کنند. مواد غذایی حاوی زینک شامل گوشت (به خصوص گوشت گاو)، خرما، بادام و لوبیا هستند.

4. کاهش گلوتن: برخی از افراد با بیماری هاشیموتو (یک نوع هیپوتیروئیدی خودایمنی) ممکن است از کاهش مصرف گلوتن در رژیم غذایی خود بهبود یابند.

5. کنترل وزن: اگر شما هیپوتیروئیدی دارید و با اضافه وزن دست و پنجه نرم می‌کنید، رژیم غذایی کم کالری می‌تواند کمک کند.

6. کافئین و الکل: کافئین و الکل می‌تواند تاثیر آنها روی تیروئید و جذب داروهای تیروئیدی را تغییر دهد، بنابراین ممکن است باید مصرف آنها را محدود کنید.

7. سویا: برخی مطالعات نشان داده‌اند که سویا ممکن است جذب هورمون‌های تیروئید را مختل کند، بنابراین اگر شما داروهای تیروئید مصرف می‌کنید، باید با پزشک خود درباره مصرف سویا صحبت کنید.

با این حال، هر شخص فردی است و ممکن است نیازهای غذایی متفاوتی داشته باشد. بنابراین، بهتر است با یک متخصص تغذیه یا پزشک خود مشورت کنید تا بتوانید برنامه غذایی مناسبی را تهیه کنید که به نیازهای خاص شما پاسخ دهد.

پیشگیری از بیماری های تیروئید

چندین عامل مختلف می‌تواند در ایجاد بیماری‌های تیروئیدی نقش داشته باشد، از جمله ژنتیک، محیط زیست، غذاها و برخی عوامل زندگی. برخی از این عوامل قابل کنترل نیستند مانند ژنتیک، اما برخی دیگران می‌توانند توسط تغییرات سبک زندگی و رفتارهای سالم کنترل شوند. در زیر برخی از راه‌های پیشگیری از بیماری‌های تیروئیدی را می‌بینید:

1. رژیم غذایی متعادل: یک رژیم غذایی سالم و متعادل که شامل مواد غذایی غنی از یود، سلنیوم و زینک می‌باشد، به سلامت تیروئید کمک می‌کند.

2. کنترل وزن: اضافه وزن و چاقی می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های تیروئیدی را افزایش دهد. بنابراین با داشتن وزن سالم و رژیم غذایی متعادل می‌توانید از خود پیشگیری کنید.

3. توقف سیگار کشیدن: ترکیبات موجود در دخانیات می‌تواند تاثیر منفی بر تیروئید داشته باشد. اگر شما سیگار می‌کشید، ترک آن می‌تواند به پیشگیری از بیماری‌های تیروئیدی کمک کند.

4. فعالیت بدنی منظم: ورزش و فعالیت بدنی منظم می‌تواند به عملکرد بهتر تیروئید و سلامت بدن کلی کمک کند.

5. کنترل استرس: استرس شدید می‌تواند تاثیر منفی بر هورمون‌های تیروئیدی داشته باشد. تکنیک‌های مدیریت استرس مانند یوگا، مدیتیشن و تکنیک‌های تنفس عمیق می‌تواند به بهبود عملکرد تیروئید کمک کند.

6. بررسی‌های منظم: دریافت بررسی‌های منظم و چک‌آپ‌های پزشکی می‌تواند به شناسایی نشانه‌ها و علائم بیماری تیروئید در مراحل اولیه کمک کند، که می‌تواند باعث شود درمان بسیار موثرتر باشد.

یادداشت: هرچند این راه‌ها می‌تواند به پیشگیری و مدیریت برخی از بیماری‌های تیروئیدی کمک کند، اما در برخی موارد، بیماری تیروچندین عامل مختلف می‌تواند در ایجاد بیماری‌های تیروئیدی نقش داشته باشد، از جمله ژنتیک، محیط زیست، غذاها و برخی عوامل زندگی. برخی از این عوامل قابل کنترل نیستند مانند ژنتیک، اما برخی دیگران می‌توانند توسط تغییرات سبک زندگی و رفتارهای سالم کنترل شوند.

/توسط

انواع جراحی کولون – روش لاپاراسكوپي 1402

انواع جراحی کولون

جراحی کولون (یا جراحی روده بزرگ) می‌تواند به چندین روش انجام شود، بسته به نوع و محل بیماری. این جراحی‌ها معمولاً با هدف درمان بیماری‌هایی مانند سرطان کولون، پوليپ ‌های کولون، بیماری‌های التهابی روده مانند کولیت اولسراتیو و بیماری کرون، یا اختلالات مرتبط با بخش‌های خاصی از کولون انجام می‌شوند. چندین نوع از این جراحی‌ها عبارتند از:

1. کولکتومی کامل (Total Colectomy): در این جراحی، کل کولون (روده بزرگ) برداشته می‌شود. این نوع جراحی ممکن است برای درمان بیماری‌هایی مانند کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون که تمام کولون را تحت تأثیر قرار داده است، لازم باشد.

2. کولکتومی جزئی (Partial Colectomy): در این جراحی، قسمتی از کولون که بیمار است برداشته می‌شود و سپس دو انتهاي سالم روده مجدداً بهم متصل می‌شوند. این نوع جراحی معمولاً برای درمان سرطان کولون یا پوليپ ‌هایی که نمی‌توان آنها را بدون جراحی برداشت، استفاده می‌شود.

3. همی‌کولکتومی (Hemicolectomy): در این جراحی، نیمی از کولون (نیمی از روده بزرگ) به طور معمول نیمه راست یا چپ  برداشته می‌شود. این نوع جراحی معمولاً وقتی لازم است که تومور یا بیماری خاصی در نیمه خاصی از کولون قرار دارد، استفاده می‌شود.

4. پروکتوکولکتومی (Proctocolectomy): این نوع جراحی شامل برداشتن کل کولون و رکتوم (آخرین بخش روده بزرگ قبل از مقعد) است. این نوع جراحی معمولاً برای بیمارانی است که دچار بیماری‌های التهابی روده شدید هستند که هم کولون و هم رکتوم را تحت تأثیر قرار داده‌اند.

جراحی می‌تواند به روش جراحی باز یا كم تهاجمي (laparoscopic یا robotic surgery) انجام شود كه بستگي به شرایط بیمار و تجربه و تخصص جراح دارد.

 

جراحی لاپاراسکوپی کولون

جراحی لاپاراسکوپی کولون یک روش جراحی كم تهاجمي است که در آن جراح با استفاده از ابزارهای کوچک و دوربین خاصی که از طریق سوراخ‌های کوچکی در شکم وارد می‌شود، جراحی را انجام می‌دهد. این روش نسبت به جراحی باز، که نیاز به برش بزرگتری در شکم دارد، مزایایی دارد:

1. ترميم سریع‌تر: با توجه به برش‌های کوچکتر، زمان ترميم معمولاً کوتاه‌تر است و بیماران سریع‌تر می‌توانند به فعالیت‌های روزمره خود برگردند.

2. درد کمتر: برش‌های کوچکتر معمولاً به معنای درد کمتر پس از جراحی است.

3. خطر عفونت کمتر: به دلیل اینکه برش‌ها کوچکتر هستند، خطر بروز عفونت نیز کمتر است.

4. بهبود زیبایی: برش‌های کوچکتر به معنای زخم‌های کوچکتر و باقی‌ماندن علائم کمتری از جراحی بر روی پوست است.

با این حال، همه بیماران برای جراحی لاپاراسکوپی کولون مناسب نیستند. بعضی از عوامل، از جمله سایز و محل تومور، وضعیت سلامت کلی بیمار، و تجربه و تخصص جراح، می‌تواند روى تصمیم‌گیری در مورد اینکه آیا جراحی لاپاراسکوپی مناسب است یا نه، تأثیر بگذارد.

مراقبت بعد از جراحی کولون

بعد از جراحی کولون، بهبودي ممکن است چند هفته یا حتی چند ماه به طول بیانجامد. در این زمان، چندین اقدام مراقبتی می‌تواند به بهبود سریع‌تر و از بین بردن عوارض بیشتر کمک کند. در زیر مواردی را می‌بینید که باید در نظر گرفت:

1. مراقبت از زخم:  زخم محل جراحی باید مورد مراقبت قرار گيرد تا از عفونت جلوگیری شود. این ممکن است شامل تمیز کردن موضع، تعویض پانسمان و استفاده از داروهای موضعي برای کمک به بهبود زخم باشد.

2. تغذیه مناسب: بعد از جراحی کولون، شما ممکن است نیاز به تغییر رژیم غذایی خود داشته باشید. این ممکن است شامل مصرف غذاهای کم فیبر در ابتدای دوران نقاهت و سپس تدریجاً افزایش میزان فیبر باشد. در برخی موارد، ممکن است به مشاوره با یک متخصص تغذيه  نياز باشد.

3. فعالیت بدنی مناسب: تحرك پس از جراحی می‌تواند به جلوگیری از عوارضي مانند خون‌ لخته شدن و عفونت ریه کمک کند. بسته به توصیه‌های پزشک شما، این می‌تواند شامل قدم زدن کوتاه مدت پس از جراحی و تدریجاً افزایش فعالیت بدنی باشد.

4. داروها: شما ممکن است نیاز به مصرف داروهایی برای کنترل درد، پیشگیری از عفونت یا درمان مشکلات دیگر داشته باشید.

5. پیگیری پزشکي : شما باید برنامه اي براي مراجعه به پزشک خود جهت بررسی پیشرفت بهبودي و بررسي هاي بعدی مثل کولونوسکوپی داشته باشيد.

به یاد داشته باشید که درمان هر بیمار منحصر به فرد است و نیازهای مراقبت بعد از جراحی ممکن است بسته به وضعیت فردی، نوع جراحی انجام شده و سایر عوامل، متفاوت باشد. همیشه با پزشک خود در مورد بهترین روش‌های مراقبت بعد از جراحی مشورت کنید.

رژیم غذایی بعد جراحی کولون

رژیم غذایی بعد از جراحی کولون می‌تواند بسته به شرایط شما متفاوت باشد. با این حال، در کل، این نکات می‌تواند به شما کمک کند:

1. شروع کردن با رژیم غذایی محدود: بلافاصله بعد از جراحی، شما ممکن است نیاز داشته باشید که با یک رژیم غذایی مایع یا نیمه جامد شروع کنید تا دستگاه گوارش شما زمان كافي برای ترميم  پیدا کند.

2.  رژیم کم فیبر: در ابتدا، ممکن است  شما به یک رژیم غذایی کم فیبر نياز داشته باشيد تا دستگاه گوارش تدریجا به حالت عادی برگردد. این می‌تواند شامل غذاهایی مانند پودینگ، پرتقال پخته، برنج، نان سفید و مرغ بدون پوست باشد.

3. افزایش تدریجی فیبر: هنگامی که دستگاه گوارش شما آماده باشد، می‌توانید به تدریج فیبر را به رژیم غذایی خود اضافه کنید. فیبر می‌تواند به سلامت دستگاه گوارش شما کمک کند، ولی اگر بیش از حد سریع اضافه شود، ممکن است باعث ناراحتی شود.

4. اجتناب از مصرف غذاهایی که  موجب ناراحتی می‌شوند: برخی از افراد ممکن است متوجه شوند که برخی از غذاها، مانند غذاهای پرچرب یا تند، باعث ناراحتی می‌شوند. اگر این اتفاق برای شما افتاد، بهتر است از این غذاها دوری کنید.

5. مایعات: مصرف کافی مایعات برای حفظ هیدراتاسیون مناسب بسیار مهم است.

به یاد داشته باشید که همیشه باید با پزشک یا مشاور تغذيه  خود در مورد رژیم غذایی مناسب بعد از جراحی مشورت کنید. هر فرد ممکن است نیازهای تغذیه‌ای خاص خود را داشته باشد و رژیم غذایی مناسب برای شما ممکن است بسته به شرایط  شما متفاوت باشد.

جراحی کولون

جراحی کولون

تخصص جراح کولون چیست

جراح کولون یا جراح گوارش، یک متخصص در جراحی دستگاه گوارش است که تخصصی بیشتر در جراحی روده بزرگ (کولون) و دیگر بخش‌های پایینی دستگاه گوارش، از جمله روده کوچک و مقعد، دارد. این پزشکان برای تشخیص و درمان بیماری‌ها و اختلالاتی مانند سرطان کولون، بیماری‌های التهابی روده مانند کولیت التهابی و بیماری کرون، بواسیر، ترشح مقعدی، و شرایط دیگر مرتبط با دستگاه گوارش آموزش دیده‌اند.

این پزشکان بعد از اتمام تحصیلات پزشکی عمومی، باید چندین سال در زمینه‌ی جراحی عمومی تجربه کسب کنند. سپس، آنها باید در یک برنامه آموزشی دو یا سه ساله تخصصی در جراحی کولورکتال (کولون، رکتوم و مقعد) شرکت کنند. بعد از اتمام این برنامه، آنها می‌توانند امتحان برای گواهینامه‌ی تخصصی در جراحی کولورکتال بدهند.

جراحان کولورکتال همچنین می‌توانند در انجام روش‌های جراحی متفاوت مهارت پیدا کنند، از جمله جراحی باز، جراحی لاپاروسکوپی (کم تهاجمی) و جراحی روباتیک.

 

 

/توسط

جراحی سرطان روده کوچک – 1402

جراحی سرطان روده کوچک

سرطان روده کوچک نسبتاً نادر است ولی درمان آن ممکن است شامل جراحی، شیمی درمانی، پرتو درمانی یا ترکیبی از این روش‌ها باشد. نوع درمان بستگی به موقعیت، اندازه و مرحله سرطان دارد.

جراحی: این روش معمولاً اولین گزینه درمان برای سرطان روده کوچک است، به خصوص اگر سرطان در مراحل اولیه باشد. در جراحی، پزشک قصد دارد تا تمام تومور را بردارد (اگر امکانپذیر باشد) و هر بخش از روده کوچکی که توسط سرطان تحت تاثیر قرار گرفته باشد. گاهی اوقات، اگر سرطان گره‌های لنفاوی را درگير كرده باشد، آنها نیز برداشته می‌شوند.

شیمی‌درمانی: این درمان، که شامل استفاده از داروهای قوی برای کشتن سلول‌های سرطانی است، ممکن است پیش از جراحی (برای کاهش اندازه تومور)، بعد از جراحی (برای کشتن هر سلول سرطانی باقی مانده) یا به عنوان درمان اصلی استفاده شود اگر جراحی امکانپذیر نباشد.

پرتو درمانی: این درمان، که شامل استفاده از پرتوهای X برای کشتن سلول‌های سرطانی است، ممکن است به تنهایی یا با شیمی درمانی استفاده شود. پرتودرمانی معمولاً در مواقعی استفاده می‌شود که سرطان به مرحله پیشرفته رسيده و یا دیگر ارگان‌ها را درگير كرده است.

این مهم است که بدانیم  درمان هر بیمار متفاوت است و بهترین برنامه درمانی برای یک فرد بستگی به عوامل متعددی دارد، از جمله سلامت کلی، مرحله سرطان و پاسخ به درمان. بهترین برنامه درمانی باید توسط یک تیم متخصص در سرطان، از جمله انکولوژيست، جراح، رادیولوژیست و دیگر متخصصین تعیین شود.

روش انجام جراحی روده کوچک

جراحی روده کوچک می‌تواند با استفاده از روش‌های مختلفی انجام شود. دو روش رایج عبارتند از جراحی باز و جراحی لاپاروسکوپی:

جراحی باز روده کوچک: در این روش، جراح یک برش بزرگ در شکم بیمار ایجاد می‌کند تا به روده کوچک دسترسی داشته باشد. سپس تومور یا بخش مبتلا به بیماری را خارج ميكند.

جراحی لاپاروسکوپی روده کوچک: این روش کمتر تهاجم‌ي است. جراح چندین برش کوچک در شکم ایجاد می‌کند و یک لاپاروسکوپ (یک دستگاه کوچک با دوربین در انتهای آن) را وارد می‌کند. از طریق این دستگاه، جراح می‌تواند روده کوچک را مشاهده کند و با استفاده از ابزار جراحی خاص، تومور یا بخش مبتلا به بیماری را خارج کند.

در هر دو روش، سپس جراح سعی می‌کند روده کوچک را دوباره اتصال دهد. در بعضی موارد، اگر بخش زیادی از روده کوچک  جراحي شده باشد، ممکن است نیاز به ایجاد استوما (یک سوراخ کوچک در شکم که به یک کیسه متصل است برای جمع‌آوری مدفوع) وجود داشته باشد.

روش انتخاب شده برای جراحی بستگی به عوامل مختلفی دارد، از جمله اندازه و موقعیت تومور، سلامت کلی بیمار، و تجربه و ترجیحات جراح.

روش انجام جراحی لاپاراسکوپی روده کوچک

جراحی لاپاراسکوپی، نوعی از جراحی کمتر تهاجمی است که با استفاده از لاپاروسکوپ (یک ابزار طولانی و باریک با دوربین در انتهای آن) انجام می‌شود. در جراحی لاپاراسکوپی روده کوچک، روند عمل به این صورت است:

1. بی‌هوشی: بیمار قبل از شروع عمل بی‌هوش می‌شود.

2. دسترسی به شکم: جراح چندین برش کوچک (معمولاً بین 1 تا 2 سانتی‌متر) در شکم بیمار ايجاد می‌کند.

3. تزریق گاز کربن دی‌اکسید: جراح گاز کربن دی‌اکسید را در شکم بیمار تزریق می‌کند تا فضای کافی برای کار کردن و دیدن ارگان‌های داخلی فراهم کند.

4. وارد کردن لاپاروسکوپ: لاپاروسکوپ از طریق یکی از برش‌ها وارد شکم می‌شود. دوربین روی لاپاروسکوپ تصاویر را به یک صفحه نمایش می‌فرستد که جراح می‌تواند از آن برای راهنمایی استفاده کند.

5. برداشتن تومور یا بخش مبتلا به بیماری: با استفاده از ابزارهای خاصی که از طریق دیگر برش‌ها وارد شده‌اند، جراح تومور یا بخش مبتلا به بیماری را از روده کوچک جدا می‌کند.

6. بازسازي  روده: اگر قابل اجرا باشد، جراح دو قسمت باقی‌مانده از روده را به هم متصل می‌کند. در برخی موارد، اگر بخش زیادی از روده جراحي شده باشد، ممکن است نیاز به ایجاد یک استوما باشد.

7. بستن برش‌ها: در نهایت، جراح برش‌ها را با خیاطی یا استفاده از استیپلرهای جراحی می‌بندد.

جراحی لاپاراسکوپی روده کوچک  نسبت به جراحي باز معمولاً بطور قابل ملاحظه اي با درد كمتر پس از عمل، جراحت کمتر، بهبودي  سریع‌تر و بستری کمتر در بیمارستان همراه است. با این حال، این روش برای همه بیماران مناسب نیست و بستگی به عواملی مانند اندازه و موقعیت تومور، سلامت کلی بیمار و تجربه جراح دارد.

مراقب بعد جراحی روده کوچک

بعد از جراحی روده کوچک، مراقبت‌های خاصی لازم است تا به بهبودی سریع‌تر کمک کند و احتمال عوارض را کاهش دهد. این مراقبت‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

1. مراقبت‌های فیزیکی:

– پیاده روی کوتاه و روزانه می‌تواند به جلوگیری از عوارضي مانند لخته خون و عفونت راههاي  تنفسی کمک کند.
– رعایت مراقبت‌های زخم: به طور معمول، زخم عمل باید تمیز و خشک نگه داشته شود. از رسيدن آب به آن در حمام تا چند روز بعد از عمل خودداری کنید و همچنین هرگونه تغییرات غیرعادی مانند تورم، قرمزی یا خروج مایع را به پزشک خود اطلاع دهید.

2. تغییرات در رژیم غذایی:

– پس از عمل، ممکن است لازم باشد رژیم غذایی خاصی را رعایت کنید تا روده شما بتواند بهبود یابد. این ممکن است شامل مصرف غذاهای ریز شده، مایعات یا غذاهایی با فیبر کم باشد.
– از آلکل و تنباکو دوری کنید، زیرا می‌توانند ترميم را به تعویق بیندازند و خطر عفونت را افزایش دهند.

3. مراقبت‌های دارویی:

– داروهای درد: ممکن است پزشک شما داروهای ضد درد برای کاهش درد بعد از عمل تجویز کند. مطمئن شوید که دقیقاً مطابق دستور پزشک خود این داروها را مصرف می‌کنید.
– داروهای خاص: بسته به وضعیت شما، ممکن است داروهای خاص دیگری نیز نیاز باشد، مانند داروهایی برای کاهش احتمال عفونت.

4. پیگیری با پزشک:

– با پزشک خود ملاقات کنید برای پیگیری و اطمینان از اینکه بهبودی به خوبی در حال پیشرفت است. این ملاقات‌ها همچنین فرصتی است تا هرگونه نگرانی یا سوالی را که دارید مطرح کنید.

مدت زمان لازم برای بهبودي  کامل بعد از جراحی روده کوچک متغیر است و بستگی به عواملی مانند نوع جراحی، سلامت کلی بیمار و وجود هرگونه عارضه دارد.

 

جراحی سرطان روده کوچک

جراحی سرطان روده کوچک

رژیم غذایی بعد جراحی سرطان روده کوچک

رعایت یک رژیم غذایی مناسب بعد از جراحی سرطان روده کوچک می‌تواند به بهبودی سریع‌تر کمک کند و عملکرد روده را به حالت نرمال بازگرداند. البته نکته مهم این است که هر بیمار ممکن است به شکل متفاوتی به تغییرات رژیم غذایی پاسخ دهد. بنابراین، توصیه‌های زیر باید به عنوان یک راهنمای کلی در نظر گرفته شود و باید با پزشک یا متخصص تغذیه خود مشورت کنید:

1. غذاهای حاوی پروتئین بالا: پروتئین برای ترميم  بافت‌های آسیب دیده و حفظ عضلات بدن حیاتی است. گوشت مرغ، ماهی، تخم‌مرغ، لبنیات، حبوبات و آجیل‌ها منابع خوبی از پروتئین هستند.

2. میوه‌ها و سبزیجات: این مواد حاوی ویتامین‌ها، مواد معدنی و فیبر هستند که برای بهبودی و تقویت سیستم ایمنی بدن مهم هستند.

3. فیبر کافی به تدریج: فیبر می‌تواند به حرکت مواد غذایی در سیستم گوارش کمک کند. با این حال، بعد از جراحی، ممکن است نیاز باشد که میزان فیبر در رژیم غذایی شما به تدریج افزایش یابد تا روده‌ها فرصت كافي برای بازسازي داشته باشند.

4. مایعات کافی: نوشیدن مایعات کافی، مانند آب، چای بدون کافئین و آب میوه، می‌تواند به جلوگیری از خشکی و یبوست کمک کند.

5. کاهش مصرف چربی‌های بد: چربی‌های اشباع شده و ترانس می‌توانند فشار بیشتری به سیستم گوارش شما وارد کنند. به جای آن‌ها، سعی کنید چربی‌های سالم مانند اومگا-3 ها که در ماهی و گردو یافت می‌شوند، را مصرف کنید.

6. اجتناب از الکل و کافئین: الکل و کافئین می‌توانند براي روده ها تحریک کننده باشند و برخی از عوارض جانبی مانند اسهال را تشدید کنند.

 

 

/توسط

جراحی سرطان معده – 2 روش جراحی

جراحی سرطان معده

جراحی سرطان معده، که معمولاً به عنوان گاسترکتومی شناخته می‌شود، می‌تواند شامل برداشتن تمام یا بخشی از معده باشد. این نوع جراحی معمولاً برای درمان سرطان معده استفاده می‌شود. نوع و گستردگي جراحی بستگی به مرحله بيماري و محل سرطان دارد.

1. گاسترکتومی كامل: در این نوع جراحی، کل معده برداشته می‌شود. سپس، پزشک جراح انتهای روده کوچک را به قسمتی از روده بزرگ متصل می‌کند تا غذا بتواند از سیستم گوارش عبور کند.

2. گاسترکتومی پارشيل: در این نوع جراحی، بخشی از معده که سرطان دارد برداشته می‌شود. این بیشتر در مراحل اولیه سرطان معده انجام می‌شود که سرطان به بخش‌های دیگر معده یا بدن انتشار نیافته است.

3. لنفادنکتومی: در این عمل، گره‌های لنفاوی نزدیک سرطان نیز برداشته می‌شوند. گره‌های لنفاوی بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند و سرطان معده ممکن است از طریق آنها به دیگر بخش‌های بدن منتشر شود.

جراحی سرطان معده ممکن است با درمان‌های دیگری مثل شیمی درمانی یا پرتو درمانی ترکیب شود که قبل یا بعد از جراحی انجام می‌شوند. هدف از این درمان‌های ترکیبی کاهش اندازه تومور قبل از جراحی و کاهش احتمال بازگشت سرطان بعد از جراحی است.

به یاد داشته باشید که هر نوع جراحی خطرات و عوارض خود را دارد، بنابراین باید با پزشک خود در مورد گزینه‌های درمانی و خطرات مربوط به آنها مشورت کنید.

جراحی سرطان معده

جراحی سرطان معده

روش انجام جراحی سرطان معده

جراحی سرطان معده معمولاً به دو روش انجام می‌شود: جراحی باز و جراحی لاپاروسکوپیك. در هر دو روش، از بیهوشی عمومي استفاده می‌شود، بنابراین بیمار در طول عمل هیچ دردی احساس نمی‌کند.

1. جراحی باز: در این روش، جراح یک بریدگی بزرگ در شکم ایجاد می‌کند تا به معده دسترسی داشته باشد. سپس معده یا بخشی از آن (بسته به محل و مرحله سرطان) برداشته می‌شود.

2. جراحی به روش لاپاروسکوپی: در این روش، جراح چندین سوراخ کوچک در شکم ایجاد می‌کند. یک لاپاروسکوپ (یک ابزار با یک دوربین کوچک در انتهای آن) از طریق یکی از این سوراخ‌ها وارد شده و تصاویر را به صفحه‌ای بزرگ منتقل می‌کند تا جراح بتواند ببیند که چه کاری انجام می‌دهد. سپس از ابزارهای جراحی کوچک که از طریق سوراخ‌های دیگر وارد شده‌اند برای برداشتن معده یا بخشی از آن استفاده می‌شود.

جراحی لاپاروسکوپی نسبت به جراحی باز مزیت‌هایی دارد، از جمله زمان نقاهت کوتاه‌تر، درد کمتر پس از جراحی و خطر کمتر عفونت و عوارض دیگر. با این حال، همه بیماران برای جراحی لاپاروسکوپی مناسب نیستند و برخی به جراحی باز نیاز دارند. این تصمیم بستگی به محل و مرحله سرطان، سلامت کلی بیمار و تجربه و ترجیحات جراح دارد.

در هر دو روش جراحی، گره‌های لنفاوی نزدیک محل سرطان نيز ممکن است برداشته شوند. سپس معده یا بخش باقی‌مانده از آن به روده کوچک یا روده بزرگ متصل می‌شود تا غذا بتواند از سیستم گوارش عبور کند.

همیشه استفاده از جراحی برای درمان سرطان معده بستگی به مرحله سرطان، سلامت کلی بیمار، و تجربه و توانایی‌های جراح دارد.

مراقبت بعد جراحی سرطان معده

مراقبت بعد از جراحی سرطان معده یک بخش مهم از فرآیند بهبودى است. رعایت توصیه‌های پزشک و تیم مراقبت می‌تواند به بهبود سریع‌تر و کاهش احتمال عوارض بعد از جراحی کمک کند.

1. مراقبت از زخم جراحی: پس از جراحی، ممکن است شما نیاز به مراقبت از زخم جراحی داشته باشید. پزشک شما ممکن است دستورالعمل‌هایی در مورد چگونگی تمیز کردن و مراقبت از زخم بدهد.

2. تغذیه: پس از جراحی معده، شما ممکن است نیاز به تغییر رژیم غذایی داشته باشید. این ممکن است شامل خوردن مقدار کوچک‌تر غذا در طول روز، اجتناب از مواد غذایی خاص، و استفاده از مکمل‌های غذایی باشد. متخصصين تغذیه ميتوانند  به شما در تعیین رژیم غذایی مناسب کمک کنند.

3. فعالیت بدنی: بسته به وضعیت شما، پزشک ممکن است توصیه کند که فعالیت بدنی ملایمي داشته باشيد، مانند قدم زدن. این می‌تواند به کاهش خطر عوارض مانند لخته شدن خون و پنومونی کمک کند.

4. داروها: شما ممکن است داروهایی را برای کنترل درد، پیشگیری از عفونت یا درمان مشکلات دیگر نیاز داشته باشید. مطمئن شوید که دستورالعمل‌های پزشک خود را در مورد چگونگی مصرف این داروها رعايت می‌کنید.

5. پیگیری پزشکي: شما باید برای معاینات پیگیری به پزشک خود مراجعه كنيد. در این جلسات، پزشک می‌تواند پیشرفت شما را ارزیابی کند و هر گونه مشکل احتمالی را شناسایی نمايد.

6. رعایت سلامت عمومی: اقدامات ساده‌ای مانند شستن دست‌ها جهت پیشگیری از عفونت و خوردن یک رژیم غذایی سالم می‌تواند به سلامتی بيشتر شما کمک کند.

به یاد داشته باشید که هر بیمار ممکن است تجربه متفاوتی در زمینه بهبودي داشته باشد. پس همیشه با پزشک خود مشورت کنید

رژیم غذایی بعد جراحی سرطان معده

بعد از جراحی سرطان معده، ممکن است نیاز باشد تا تغییرات معنی‌داری را در رژیم غذایی خود اعمال کنید. برخی از این تغییرات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. غذاهای با حجم كمتر و دفعات بيشتر: به جای سه وعده غذایی بزرگ در روز، ممکن است توصیه شود که چندین وعده کوچک در طول روز بخورید. این کمک می‌کند تا  دستگاه گوارش شما غذا را بهتر هضم کند.

2. پروتئین کافی: پروتئین برای بازیابی و ترمیم بافت‌ها ضروری است. گوشت‌، ماهی، تخم‌مرغ، لبنیات کم چرب و حبوبات منابع خوبی از پروتئین هستند.

3. مایعات بین وعده ها: به جای نوشیدن مایعات در هنگام غذا خوردن، ممکن است توصیه شود که بین وعده‌های غذایی مايعات بنوشید. این کمک می‌کند تا جلوی احساس سیری زودرس گرفته شود و از این رو، شما می‌توانید بیشتر غذا بخورید.

4. اجتناب از غذاهای تند و چرب: این نوع غذاها ممکن است دستگاه گوارش شما را تحریک کنند و باعث عوارضی مانند اسهال شوند.

5. مکمل‌های ویتامین و مواد معدنی: در بعضی مواقع، ممکن است نیاز به مکمل‌های غذایی مانند ویتامین B12، آهن یا کلسیم باشد. این موضوع باید تحت نظر پزشک یا متخصص تغذيه بررسی شود.

6. اضافه کردن غذاهای فیبری به تدریج: فیبر ممکن است باعث تحریک معده شود، بنابراین ممکن است توصیه شود که غذاهای فیبری را به تدریج به رژیم غذایی خود اضافه کنید.

هر بیمار ممکن است تجربه متفاوتی داشته باشد و نیازهای غذایی ممکن است بسته به وضعیت فردی متفاوت باشد. بنابراین، مشورت با یک متخصص تغذیه یا پزشک در مورد رژیم غذایی خاص شما می‌تواند بسیار مفید باشد.

تخصص جراح سرطان معده چیست

جراحی سرطان معده معمولاً توسط یک جراح عمومی یا یک جراح گوارش انجام می‌شود که در جراحی‌های انکولوژی گوارشی تخصص دارد.

این جراحان معمولاً از طریق برنامه‌ای شامل آموزش عمومی در جراحی (که معمولاً ۵ سال به طول می‌انجامد) به همراه یک دوره آموزشی تخصصی (که می‌تواند ۲ تا ۳ سال اضافی به طول بیانجامد) آموزش می‌بینند. دوره تخصصی می‌تواند شامل جراحی انکولوژی، جراحی گوارشی یا جراحی كمتر تهاجمي (laparoscopic و robotic surgery) باشد.

جراحانی که تخصص در جراحی سرطان معده دارند، معمولاً با تیمی از دیگر متخصصان، از جمله انکولوژیست‌ها (متخصصان سرطان)، رادیولوژیست‌ها (متخصصان تصویربرداری)، رادیوتراپیست‌ها (متخصصان پرتودرماني)، آنستزیولوژیست‌ها (متخصصان بیهوشی)، متخصصان تغذیه و دیگر متخصصان به منظور ارائه مراقبت‌های جامع برای بیماران با سرطان معده کار می‌کنند.

 

 

/توسط