درمان تنگی مجرای ادرار – انواع روش های جراحی

درمان تنگی مجرای ادرار

تنگی مجرای ادرار می‌تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود و درمان آن بستگی به علت، موقعیت و شدت تنگی دارد. در ادامه به برخی از روش‌های متداول درمانی اشاره می‌کنیم:

دارویی

در صورتی که تنگی مجرای ادراری ناشی از التهاب یا عفونت باشد، پزشک ممکن است داروهایی مانند آنتی‌بیوتیک‌ها، داروهای ضد التهاب یا داروهای شل کننده عضلات صاف (مانند آلفا بلاکرها) را تجویز کند.

دیلاتاسیون (گشادسازی)

در این روش، وسیله‌ای به نام دیلاتور وارد مجرا شده و به آرامی مجرای ادراری را گشاد می‌کند. این کار می‌تواند بصورت سرپایی و با استفاده از بی‌حسی موضعی انجام شود.

اندوسکوپی

گاهی اوقات با استفاده از ابزارهای اندوسکوپی می‌توان تنگی را برطرف کرد. این روش می‌تواند شامل برش دادن یا لیزر کردن بافت‌های اضافی یا فیبروتیک باشد.

استنت‌گذاری

استنت‌ها لوله‌های نازک و انعطاف‌پذیری هستند که می‌توانند به مدت کوتاه یا طولانی‌تر در مجرای ادراری قرار گیرند تا آن را باز نگه دارند.

جراحی

در موارد شدیدتر یا زمانی که سایر درمان‌ها موثر نبوده‌اند، جراحی ممکن است ضروری باشد. جراحی می‌تواند شامل اورتروپلاستی (بازسازی مجرای ادراری) یا استفاده از پیوندهای بافتی برای اصلاح مجرای تنگ یا بلوکه شده باشد.پزشک بر اساس شرایط فردی بیمار، تشخیص و ارزیابی از وضعیت، تصمیم به انتخاب بهترین روش درمانی می‌گیرد. همچنین، ممکن است نیاز به پیگیری‌های منظم و درمان‌های تکمیلی باشد تا از بازگشت تنگی جلوگیری شود.

روشهای آناستوموتیک و عمل جراحی جایگزین

روش‌های آناستوموتیک و جراحی جایگزین در درمان تنگی مجاری ادراری معمولاً مربوط به اقدامات جراحی پیشرفته‌تری هستند که در شرایطی که سایر روش‌های کم‌تهاجمی ناموفق بوده یا تنگی شدید است، مورد استفاده قرار می‌گیرند. در اینجا به توضیح مختصری در مورد هر کدام می‌پردازیم:

روش‌های آناستوموتیک

آناستوموز به فرآیند اتصال دو قسمت جدا از یکدیگر (مثل دو قسمت از مجرای ادراری) اطلاق می‌شود. در زمینه اورولوژی، روش‌های آناستوموتیک می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

– اورتروپلاستی آناستوموتیک: این روش شامل برداشتن قسمت تنگ یا بیمار مجرا و اتصال (آناستوموز) دو قسمت سالم به یکدیگر است. این کار می‌تواند جریان ادرار را بهبود بخشد و مشکل تنگی را برطرف کند.

– اورتروپلاستی با استفاده از پیوند: گاهی اوقات برای جایگزینی قسمت تنگ شده، از بافتی از بخش دیگری از بدن (مانند پوست یا دهان) استفاده می‌شود. این بافت به دو سر باقیمانده از مجرا متصل شده و جریان ادرار را بهبود می‌بخشد.

جراحی جایگزین

جراحی جایگزین معمولاً به معنای استفاده از روش‌های جراحی برای ایجاد یک مجرای ادراری جدید یا بهبود عملکرد مجرای موجود است که می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

– اورتروپلاستی با روش‌های جایگزین: اگر قسمت وسیعی از مجرای ادراری دچار تنگی است، ممکن است اورتروپلاستی سنتی موثر نباشد. در این حالت، جراح ممکن است از روش‌های جایگزین مانند ساختن مجرای ادراری جدید با استفاده از بافت‌های بدن استفاده کند.

– نئوبلدر (مثانه جدید): در شرایطی که مثانه قادر به عملکرد مناسب نیست، جراح ممکن است تصمیم به ساخت یک مثانه جدید (نئوبلدر) از روده بگیرد.

این مثانه جدید می‌تواند به مجرای ادراری متصل شود و عملکرددوران نقاهت پس از جراحی آناستوموتیک و جراحی جایگزین برای درمان تنگی مجاری ادراری می‌تواند متغیر باشد و به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله:

1. شدت و محل تنگی: تنگی‌های گسترده‌تر یا پیچیده‌تر می‌توانند نیازمند جراحی‌های بزرگ‌تر و در نتیجه زمان بیشتری برای بهبودی باشند.

2. نوع جراحی: برخی جراحی‌ها مانند اورتروپلاستی با بازسازی مجرای ادراری از طریق بافت پیوندی ممکن است نیازمند دوره نقاهت طولانی‌تری نسبت به جراحی‌های کم‌تهاجم‌تر باشند.

3. وضعیت کلی سلامتی بیمار: سلامت کلی بیمار، وجود شرایط پزشکی همزمان، و قدرت سیستم ایمنی نیز می‌تواند بر سرعت بهبودی تأثیر بگذارد.

4. مراقبت‌های پس از عمل: دقت در انجام دستورالعمل‌های پزشکی، مانند استراحت کافی، پیروی از دستورالعمل‌های بهداشتی، و شرکت در جلسات پیگیری، می‌تواند به کاهش زمان نقاهت کمک کند.

مراحل نقاهت معمولاً شامل موارد زیر است:

– مراقبت‌های بیمارستانی: بسته به نوع جراحی، بیمار ممکن است نیاز به ماندن در بیمارستان برای چند روز تا یک هفته داشته باشد تا مراقبت‌های اولیه را دریافت کند.

– استراحت و کاهش فعالیت‌ها: معمولاً بهبیماران توصیه می‌شود تا برای چندین هفته پس از جراحی از فعالیت‌های سنگین خودداری کنند.

– مدیریت درد و ناراحتی: ممکن است داروهای مسکن برای کنترل درد پس از عمل تجویز شوند.

– رعایت بهداشت: دستورالعمل‌های خاصی برای مراقبت از محل جراحی وجود دارد که باید با دقت دنبال شوند.

– پیگیری‌های پزشکی: ویزیت‌های منظم پس از جراحی برای بررسی پیشرفت بهبودی و شناسایی هرگونه عوارض احتمالی ضروری است.

 

علت ایجاد تنگی مجرای ادرار

تنگی مجاری ادراری می‌تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود. این تنگی‌ها معمولاً به دلیل اختلال در ساختار یا عملکرد مجرای ادراری بروز می‌کنند. در زیر برخی از علل شایع تنگی مجاری ادراری آورده شده‌اند:

1. آسیب‌دیدگی یا جراحت: آسیب به ناحیه لگن یا اندام‌های تناسلی می‌تواند باعث ایجاد زخم یا فیبروز شود که این امر منجر به تنگی مجاری ادراری می‌گردد.

2. عمل‌های جراحی: جراحی‌هایی که در ناحیه لگن یا بر روی مجاری ادراری انجام می‌شوند، می‌توانند منجر به تشکیل بافت اسکار و تنگی مجرا شوند.

3. عفونت‌ها: برخی از عفونت‌ها مانند عفونت‌های مقاربتی می‌توانند باعث التهاب و ایجاد اسکار در مجاری ادراری شوند.

4. بیماری‌های التهابی: بیماری‌هایی مانند بیماری کرون و بیماری‌های التهابی لگن می‌توانند به مجاری ادراری آسیب برسانند.

5. سنگ کلیه: گاهی اوقات، سنگ‌های کلیه می‌توانند در حین عبور از مجاری ادراری باعث آسیب و تنگی شوند.

6. بزرگ شدن پروستات: در مردان، بزرگ شدن پروستات می‌تواند فشار بر مجرای ادراری بیاورد و باعث تنگی شود.

7. رادیوتراپی: درمان با پرتوهای اشعه برای سرطان‌های ناحیه لگن می‌تواند به بافت‌های مجاری ادراری آسیب برساند و منجر به تنگی شود.

8. بیماری‌های نادر: برخی بیماری‌های نادر مانند لیکن اسکلروزیس نیز می‌توانند باعث تنگی مجاری ادراری شوند.

9. مواد شیمیایی: تماس با برخی مواد شیمیایی می‌تواند باعث التهاب و تنگی مجاری ادراری شود.

10. اختلالات مادرزادی: در برخی موارد، تنگی مجاری ادراری ممکن است به دلیل نقص‌های مادرزادی در ساختار مجاری ادراری باشد.

مراحل بهبود بعد از جراحی تنگی مجرای ادرار

بهبودی پس از جراحی تنگی مجاری ادراری یک فرآیند تدریجی است که شامل مراقبت‌های پس از عمل، رعایت دستورالعمل‌های پزشکی و گاهی اوقات نیاز به پیگیری‌های بیشتر می‌شود. در اینجا مراحل کلی بهبودی آورده شده‌اند:

1. دوران نقاهت بلافاصله پس از جراحی:

– استراحت و پرهیز از فعالیت‌های سنگین تا زمانی که پزشک توصیه کند.
– پیروی از دستورالعمل‌های پزشک برای مراقبت از محل جراحی و داشتن بهداشت مناسب.
– استفاده از داروهای تجویز شده برای کنترل درد و جلوگیری از عفونت.

2. مراقبت از کاتتر:
– اگر کاتتری قرار داده شده باشد، دستورالعمل‌های پزشک برای مراقبت و تمیز کردن آن را دنبال کنید.
– مراجعه به پزشک برای برداشتن کاتتر در زمان تعیین شده.

3. مصرف مایعات:
– نوشیدن مقدار زیادی آب برای کمک به تمیز نگه داشتن مجاری ادراری و پیشگیری از عفونت‌ها.

4. تغذیه مناسب:
– خوردن یک رژیم غذایی متعادل برای تقویت سیستم ایمنی و کمک به بهبودی سریع‌تر.

5. فعالیت بدنی:
– به تدریج شروع به فعالیت بدنی کنید، اما از بلند کردن اشیاء سنگین یا فعالیت‌های شدید تا زمان بهبودی کامل خودداری نمایید.

6. مراقبت‌های پیگیری:
– حضور در تمام جلسات پیگیری با پزشک برای ارزیابی پیشرفت بهبودی و شناسایی هر گونه مشکل احتمالی زودهنگام.
– انجام آزمایش‌های تصویربرداری یا آزمایش‌های عملکردی در صورت توصیه پزشک برای اطمینان از عدم بازگشت تنگی.

7. توجه به علائم:
– هرگونه علامت نگران‌کننده مانند تب، درد شدید، خون در ادرار یا مشکل در ادرار کردن را باید فوراً به پزشک اطلاع دهید.

8. رژیم دارویی:

– اگر داروهای خاصی تجویز شده‌اند، مانند آنتی‌بیوتیک‌ها یا داروبهبودی پس از جراحی تنگی مجاری ادراری به چند عامل مختلف بستگی دارد، مانند نوع جراحی، دقت انجام عمل و سلامت عمومی بیمار. با این حال، مراحل کلی بهبودی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

مرحله اول: بلافاصله پس از جراحی تنگی مجرای ادرار

– استراحت: بیمار باید بعد از عمل به اندازه کافی استراحت کند و از فعالیت‌های سنگین خودداری ورزد.
– مراقبت از زخم: دستورالعمل‌های پزشک برای مراقبت از محل برش جراحی باید دقیقاً رعایت شود.
– مدیریت درد: مصرف مسکن‌ها یا داروهای ضد التهاب بر اساس تجویز پزشک.

مرحله دوم: در منزل

– نظارت بر علائم: توجه به هرگونه نشانه‌هایی از عفونت یا خونریزی و اطلاع به پزشک در صورت مشاهده.
– رژیم غذایی مناسب: خوردن غذاهای سرشار از فیبر برای جلوگیری از یبوست و نوشیدن مقدار زیادی مایعات.
– اجتناب از فشار آوردن به ناحیه لگن: اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین یا انجام فعالیت‌هایی که فشار به ناحیه لگن وارد می‌کنند.

مرحله سوم: فعالیت‌های معمول

– افزایش فعالیت تدریجی : شروع به فعالیت‌های سبک مانند پیاده‌روی کوتاه و افزایش تدریجی مدت زمان و شدت آن.
– کنترل وزن: حفظ وزن سالم برای کاهش فشار بر اندام‌های لگنی.

مرحله چهارم: پیگیری‌های پس از جراحی

– ملاقات‌های منظم با پزشک: رفتن به ویزیت‌های پیگیری برای بررسی وضعیت بهبودی و تشخیص به موقع هرگونه مشکل.
– آزمایش‌ها و تصویربرداری‌های پیگیری: انجام سونوگرافی، سیستوگرافی، یا سایر آزمایش‌ها برای اطمینان از عدم بازگشت تنگی.

نکات مهم:

– هرگونه تغییر یا نگرانی جدید باید فوراً به اطلاع پزشک رسانده شود.
– مصرف داروها باید دقیقاً طبق دستور پزشک باشد.

 

/توسط

تراشیدن پروستات از راه مجاری ادراری TURP

تراشیدن پروستات از راه مجاری ادراری TURP

عمل جراحی تراشیدن پروستات از راه مجاری ادراری (TURP) یکی از روش‌های رایج برای درمان بزرگ شدن خوش‌خیم پروستات (BPH) می‌باشد. BPH شرایطی است که در آن غده پروستات به اندازه‌ای بزرگ می‌شود که می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در ادرار کردن شود.

فرآیند TURP

عمل TURP به صورت زیر انجام می‌شود:

1. بیهوشی: بیمار تحت بیهوشی عمومی یا نخاعی (بی حسی از کمر به پایین) قرار می‌گیرد.
2. دسترسی به پروستات: جراح از طریق مجرای ادراری (اورترا)، یک ابزار باریک و انعطاف‌پذیر به نام رزکتوسکوپ را وارد می‌کند. این ابزار دارای دوربین و چراغ برای دیدن داخل مجرای ادراری و پروستات است.
3. برداشتن بافت پروستات: جراح با استفاده از حلقه برش داده شده در انتهای رزکتوسکوپ، بافت‌های اضافی پروستات را برمی‌دارد. بافت برداشته شده از طریق مجرای ادراری خارج می‌شود.
4. شستشو و خروج ابزار: بعد از برداشتن بافت اضافی، محل برش با آب شستشو داده می‌شود تا هرگونه بافت برداشته شده یا خون اضافی خارج شود. سپس رزکتوسکوپ از بدن خارج می‌گردد.
5. بازیابی: بیمار پس از عمل به اتاق ریکاوری منتقل می‌شود و پس از بازگشت هوشیاری به اتاق خود برگردانده می‌شود.

دوره نقاهت

دوره نقاهت پس از TURP ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– کاتتر: معمولاً یک کاتتر ادراری برای چند روز پس از عمل در محل قرار داده می‌شود تا اطمینان حاصل شود که مجرای ادراری تا زمانی که تورم کاهش یابد باز می‌ماند.
– درد و ناراحتی: ممکن است بیمار تجربه درد یا ناراحتی در ناحیه لگن و دوره‌هایی از خونریزی یا سوزش حین ادرار کردن را داشته باشد.
– محدودیت فعالیت: به بیمار توصیه می‌شود که برای چند هفته از فعالیت‌های سنگین یا فشار آوردن هعمل جراحی تراشیدن پروستات از طریق مجرای ادراری (Transurethral Resection of the Prostate – TURP) یک روش جراحی استاندارد برای درمان بزرگی خوش‌خیم پروستات (Benign Prostatic Hyperplasia – BPH) است. این روش برای کاهش علائم ایجاد شده توسط فشار پروستات بر مجرای ادراری و بهبود جریان ادرار انجام می‌شود.

مراحل عمل TURP:

1. بیهوشی: بیمار معمولاً تحت بیهوشی عمومی یا بی‌حسی اپیدورال قرار می‌گیرد.
2. دسترسی به پروستات: پزشک از طریق مجرای ادراری (اورترا) با استفاده از یک ابزار مخصوص به نام رزکتوسکوپ به پروستات دسترسی پیدا می‌کند.
3. برداشتن بافت پروستات: با استفاده از ابزارهایی که از داخل رزکتوسکوپ عبور می‌کنند، قسمت‌هایی از پروستات که باعث انسداد می‌شوند، برداشته می‌شود. این کار با جریان الکتریکی یا لیزر انجام می‌شود.
4. خروج بافت: بافت‌های برداشته شده از طریق مجرای ادراری خارج می‌شوند.
5. نظارت و بهبودی: پس از عمل، بیمار برای نظارت و جلوگیری از خونریزی، ممکن است نیاز به گذاشتن یک کاتتر داشته باشد.

دوره نقاهت:

– اقامت در بیمارستان: ممکن است بیمار برای چند روز در بیمارستان بستری شود.
– کاتتر: یک کاتتر ادراری ممکن است برای چندین روز پس از جراحی در محل باقی بماند تا اطمینان حاصل شود که ادرار به درستی خارج می‌شود.
– مراقبت‌های پس از عمل: توصیه‌های خاصی ممکن است برای جلوگیری از عفونت، مدیریت درد و ترمیم بافت ارائه شود.
– محدودیت فعالیت: از بیمار خواسته می‌شود که از فعالیت‌های سنگین یا فشارآوردن برای مدتی پس از جراحی خودداری کند.
– پیگیری: جلسات پیگیری با پزشک برای ارزیابی بهبودی و تشخیص هرگونه مشکل احتمالی ضروری است.

تراشیدن پروستات از راه مجاری ادراری TURP

تراشیدن پروستات از راه مجاری ادراری TURP

چه زمانی تراشیدن پروستات از راه مجاری ادراری TURP ضروری است

عمل جراحی تراشیدن پروستات از طریق مجرای ادراری (Transurethral Resection of the Prostate – TURP) برای درمان بزرگی خوش‌خیم پروستات (Benign Prostatic Hyperplasia – BPH) استفاده می‌شود که می‌تواند موجب مشکلات ادراری شود. این روش جراحی زمانی توصیه می‌شود که:

1. درمان‌های دارویی نتوانسته‌اند نشانه‌ها و علائم را به خوبی کنترل کنند.
2. بیمار دچار علائم شدیدی شده که بر کیفیت زندگی او تاثیر منفی گذاشته است.
3. عوارض ناشی از BPH به وجود آمده است، مثل:
– انسداد کامل ادراری (احتباس ادرار)
– عفونت‌های مکرر دستگاه ادراری
– سنگ‌های مثانه
– خونریزی شدید از پروستات
– نارسایی کلیوی ناشی از فشار به مجاری ادراری بالادست

TURP معمولاً به عنوان استاندارد طلایی برای درمان جراحی BPH در نظر گرفته می‌شود، اما انتخاب درمان باید بر اساس شدت علائم، سایز پروستات، وجود هرگونه بیماری همراه و ترجیحات بیمار صورت گیرد. قبل از انجام TURP، پزشک ممکن است از روش‌های تصویربرداری، آزمایش‌های خون و آزمایش‌های ادراری استفاده کند تا وضعیت سلامتی بیمار را به طور کامل ارزیابی کند.

مراقبت بعد از تراشیدن پروستات از راه مجاری ادراری TURP

بعد از انجام عمل تراشیدن پروستات از طریق مجرای ادراری (TURP)، مراقبت‌های دقیق بعد از عمل برای کاهش خطر عوارض و تسریع روند بهبودی بسیار مهم است. در اینجا چند نکته کلیدی برای مراقبت بعد از جراحی TURP آورده شده است:

1. استراحت: استراحت کافی مهم است، به ویژه در چند روز اول بعد از جراحی.

2. مصرف مایعات: نوشیدن مقدار زیادی آب می‌تواند به شستشوی مثانه و کاهش خطر عفونت‌های ادراری کمک کند.

3. کنترل درد: مصرف داروهای مسکن طبق دستور پزشک برای کاهش درد و ناراحتی بعد از جراحی.

4. مراقبت از سایت کاتتر: اگر کاتتری برای مدتی بعد از جراحی قرار داده شده باشد، مراقبت صحیح از آن برای جلوگیری از عفونت و تحریک مهم است.

5. پرهیز از فعالیت‌های سنگین: باید از بلند کردن اجسام سنگین یا انجام فعالیت‌های شدید برای چند هفته پس از جراحی خودداری کرد.

6. تغذیه مناسب: رژیم غذایی سالم و متعادل برای حفظ سلامت عمومی و حمایت از بهبودی ضروری است.

7. دوری از مصرف الکل و کافئین: این مواد می‌توانند مثانه را تحریک کنند و باید از مصرف آن‌ها اجتناب کرد.

8. رعایت بهداشت شخصی: حمام روزانه و تعویض لباس زیر می‌تواند به جلوگیری از عفونت کمک کند.

9. پیگیری‌های پزشکی: حضور در تمامی ویزیت‌های پس از عمل و دنبال کردن دستورالعمل‌های پزشکی برای اطمینان از بهبودی صحیح.

10. توجه به علائم هشدار دهنده: در صورت مشاهده خون در ادرار، تب بالا، قطع ادرار یا درد شدید، بلافاصله با پزشک تماس بگیرید.

به یاد داشته باشید که هر فرد منحصر به فرد است و دستورالعمل‌های مراقبت پس از جراحی باید به طور خاص برای شما توسط پزشک تجویز شوند. پیروی از توصیه‌های پزشک برای رسیدن به بهترین نتیجه بعد از عمل و جلوگیری از عوارض بسیار مهم است.

مراحل بهبودی بعد از تراشیدن پروستات از راه مجاری ادراری TURP

بهبودی بعد از عمل تراشیدن پروستات از طریق مجرای ادراری (TURP) یک فرآیند تدریجی است که شامل چند مرحله می‌شود. در زیر به ترتیب زمانی، مراحل مختلف بهبودی را شرح می‌دهم:

بلافاصله پس از جراحی

– بستری شدن در بیمارستان: بیمار معمولاً برای چند روز در بیمارستان بستری می‌شود.
– کاتتر ادراری: برای کمک به ادرار کردن و کاهش تورم، یک کاتتر به طور موقت در مثانه قرار می‌گیرد.
– آب‌رسانی: برای کمک به شستشوی خون و باقیمانده‌ها از مثانه، نوشیدن مایعات فراوان توصیه می‌شود.

چند روز اول پس از جراحی

– خروج کاتتر: کاتتر معمولاً چند روز پس از عمل خارج می‌شود، مگر اینکه پزشک دلایلی برای نگه داشتن آن بیشتر داشته باشد.
– توجه به علائم: ادرار ممکن است حاوی خون باشد، که باید به تدریج کمتر شود.

### چند هفته اول پس از جراحی

– کاهش فعالیت: اجتناب از فعالیت‌های سنگین و جنسی تا بهبودی کامل.
– بازگشت به فعالیت‌های روزمره: می‌توان به تدریج فعالیت‌های سبک‌تر را شروع کرد.
– مراقبت‌های پیگیری: ویزیت‌های پس از جراحی برای بررسی پیشرفت بهبودی.

چند هفته تا چند ماه پس از جراحی

– بهبودی عملکرد ادراری: برخی از مردان ممکن است تا چند هفته تا ماه‌ها پس از عمل دچار نشت ادرار یا مشکلات دیگر باشند.
– کنترل بهتر علائم: باید شاهد بهبودی در علائم ادراری ناشی از BPH باشید.

بلندمدت

– پیگیری‌های منظم: انجام آزمایش‌های منظم ادرار و دیگر ارزیابی‌های پزشکی برای نظارت بر عملکرد پروستات.
– درازمدت: اغلب بیماران بهبودی کامل را تجربه می‌کنند، اما برخی ممکن است نیاز به درمان‌های بیشتر داشته باشند.

مهم است که تمامی دستورالعمل‌ها و توصبهبودی بعد از عمل تراشیدن پروستات از طریق مجرای ادراری (TURP) یک فرآیند تدریجی است و ممکن است چند هفته تا چند ماه طول بکشد. در اینجا چند مرحله اصلی بهبودی پس از TURP آورده شده است:

بلافاصله پس از جراحی

– بستری شدن در بیمارستان: معمولاً بیماران یک تا چند روز پس از جراحی در بیمارستان بستری می‌شوند.
– کاتتر ادراری: ممکن است کاتتری برای کمک به ادرار کردن و خروج خون و لخته‌های خون از مثانه قرار داده شود.

چند روز اول پس از جراحی

– خون در ادرار: ادرار ممکن است کمی خونی باشد، اما این موضوع باید به تدریج کاهش یابد.
– مراقبت از کاتتر: در صورت وجود کاتتر، مراقبت‌های لازم برای جلوگیری از عفونت و تحریک ضروری است.

هفته‌های بعد از جراحی

– کاهش فعالیت‌های سنگین: بیماران باید از انجام فعالیت‌های سنگین مانند بلند کردن اشیاء سنگین یا ورزش‌های شدید خودداری کنند.
– کنترل درد: مصرف داروهای مسکن که توسط پزشک تجویز شده برای کاهش ناراحتی.

چند هفته تا چند ماه پس از جراحی

– بهبودی تدریجی: ادرار ممکن است به تدریج طبیعی‌تر شود و فرکانس ادراری بهبود یابد.
– مراجعه به پزشک: ویزیت‌های منظم برای بررسی پیشرفت بهبودی.

بلند مدت

– بازگشت کامل عملکرد: عملکرد ادراری باید به تدریج به حالت طبیعی بازگردد.
– مراقبت‌های پیگیری: آزمایش‌های منظم پروستات و ادرار برای اطمینان از عدم وجود مشکلات بلند مدت.

در طول دوره بهبودی، بیمار باید تحت نظارت پزشکی باشد و در صورت مشاهده هرگونه علائم غیر طبیعی مانند تب، لرز، درد شدید، مشکل در ادرار کردن یا خونریزی غیر معمول، باید فوراً به پزشک مراجعه کند. همچنین، رعایت دستورالعمل‌های داده ش

/توسط

جراحی اندوسکوپی سنگ ادراری

جراحی اندوسکوپی سنگ ادراری

جراحی اندوسکوپی سنگ ادراری (Endoscopic Urinary Stone Surgery) روشی است که برای خارج کردن سنگ‌های کلیه یا مجرای ادراری به کار می‌رود. در این روش، از اندوسکوپ، که وسیله‌ای نازک و انعطاف‌پذیر یا سخت است، استفاده می‌شود تا جراح بتواند مستقیماً به سنگ‌ها دسترسی پیدا کند و آن‌ها را خارج نماید. این روش معمولاً تحت بی‌حسی موضعی یا عمومی انجام می‌شود.

جراحی‌های اندوسکوپی مختلفی برای سنگ‌های ادراری وجود دارد، از جمله:

1. یورتروسکوپی (Ureteroscopy): این روش برای برداشتن سنگ‌ها از مجرای ادراری یا کلیه استفاده می‌شود. یک یورتروسکوپ از طریق مجرای ادراری وارد می‌شود و به سمت سنگ‌ها هدایت می‌شود.

2. سیستوسکوپی (Cystoscopy): این روش برای مشاهده و درمان مشکلات داخل مثانه استفاده می‌شود و می‌تواند برای خارج کردن سنگ‌های کوچک مثانه به کار رود.

3. پرکوتانئوس نفرولیتوتومی (Percutaneous Nephrolithotomy – PCNL): در این روش، جراح یک شکاف کوچک در پوست پشت بیمار ایجاد می‌کند و یک نفروسکوپ را مستقیماً به کلیه هدایت می‌کند تا سنگ‌های بزرگ‌تر را خارج کند.

روش انتخابی برای جراحی بسته به اندازه و موقعیت سنگ‌ها، وضعیت سلامت بیمار و تجهیزات و تخصص موجود در مرکز درمانی انتخاب می‌شود.

مراحل پس از جراحی شامل استراحت، مصرف مقادیر زیادی آب برای کمک به دفع سنگ‌های کوچک‌تر و مواد باقی‌مانده، و دنبال کردن دستورالعمل‌های پزشک برای جلوگیری از عفونت و کنترل درد می‌شود. همچنین ممکن است بیماران نیاز به داروهایی برای کمک به شل کردن مجرای ادراری و دفع سنگ‌ها داشته باشند.

پیش از انجام هرگونه جراحی، باید با پزشک مشورت کنید تا اطلاعات دقیق‌تر و متناسب با شرایط خاص پزشکی خود دریافت کنید.

جراحی اندوسکوپی سنگ ادراری

اورتروسکوپی چیست

اورتروسکوپی (Ureteroscopy) یک روش جراحی است که برای تشخیص و درمان بیماری‌های مجرای ادراری و کلیه‌ها استفاده می‌شود، مانند سنگ‌های کلیه یا سنگ‌های مجرای ادراری. در این روش، یک ابزار بلند و باریک به نام یورتروسکوپ از طریق مجرای ادراری وارد می‌شود و تا کلیه‌ها و مجرای ادراری بالایی می‌رسد.

در طی یک اورتروسکوپی، جراح می‌تواند مستقیماً به داخل مجرای ادراری و کلیه‌ها نگاه کند و اگر سنگی وجود داشته باشد، آن را شناسایی و درمان کند. این روش معمولاً زیر بیهوشی عمومی یا موضعی انجام می‌شود و در اکثر موارد به صورت سرپایی یا با بستری کوتاه‌مدت در بیمارستان است.

مراحل اورتروسکوپی:

1. بیهوشی: بیمار معمولاً تحت بی‌حسی موضعی یا عمومی قرار می‌گیرد.
2. ورود ابزار: یورتروسکوپ از طریق مجرای ادراری وارد شده و به کلیه‌ها و مجرای ادراری بالایی می‌رسد.
3. شناسایی و درمان: پزشک می‌تواند با استفاده از یورتروسکوپ به طور مستقیم سنگ‌ها را مشاهده کند و از ابزارهای مخصوص مانند لیزر یا پینس برای خرد کردن یا برداشتن سنگ استفاده کند.
4. خاتمه روش: پس از برداشتن سنگ‌ها، یورتروسکوپ به آرامی خارج می‌شود.

مزایای اورتروسکوپی:

– کم تهاجمی: نیازی به برش‌های بزرگ نیست.
– زمان بهبودی سریع‌تر: بیماران معمولاً می‌توانند به سرعت به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند.
– دقت بالا: امکان شناسایی و درمان دقیق سنگ‌ها.

خطرات احتمالی اورتروسکوپی:

– عفونت‌های ادراری
– خونریزی
– آسیب به مجرای ادراری

یورتروسکوپی (Ureteroscopy) یک روش تهاجمی کم برای تشخیص و درمان سنگ‌های موجود در مجاری ادراری است. این روش می‌تواند برای برداشتن سنگ‌ها از مجرای ادراری و کلیه‌ها استفاده شود و همچنین برای بررسی و درمان دیگر مشکلات ادراری.

در جریان یک یورتروسکوپی، یک یورتروسکوپ که یک دوربین بسیار باریک با نور است، از طریق مجرای ادراری (میزراه) وارد شده و به سمت مثانه و سپس به کلیه‌ها یا مجرای ادراری هدایت می‌شود. این امکان را به پزشک می‌دهد که مستقیماً به داخل این نواحی نگاه کند و سنگ‌ها را تشخیص دهد.

اگر سنگ‌ها کوچک باشند، ممکن است بتوان آن‌ها را با استفاده از اندوسکوپ مستقیماً برداشت یا با استفاده از لیزر یا دیگر ابزارهای خاص خرد کرد تا بتوانند به راحتی دفع شوند. اگر سنگ‌ها بزرگ‌تر باشند، ممکن است نیاز به شکستن آن‌ها به قطعات کوچکتر باشد تا بتوان آن‌ها را خارج کرد.

یورتروسکوپی مزایایی از جمله دوره بهبودی سریع‌تر، درد کمتر پس از عمل و کاهش خطر عوارض نسبت به روش‌های جراحی باز دارد. با این حال، همانند هر روش جراحی دیگری، خطراتی نیز وجود دارد که شامل خطر عفونت، خونریزی، آسیب به مجاری ادراری و احتمال نیاز به جراحی‌های بیشتر است.

پس از اورتروسکوپی، بیماران معمولاً توصیه‌هایی دریافت می‌کنند که شامل نوشیدن مقادیر زیادی مایعات برای کمک به دفع هرگونه شن و ماسه یا سنگ کوچک باقی‌مانده و مراقبت‌های خانگی برای کاهش خطر عفونت است. بیمار باید دستورالعمل‌های پزشکی را دنبال کند و برای بررسی‌های پس از عمل به پزشک مراجعه کند.

چه زمانی نیاز به جراحی اندوسکوپی سنگ ادراری می باشد

سنگ‌های ادراری می‌توانند باعث درد شدید و مشکلات دیگر در دستگاه ادراری شوند. گاهی اوقات، سنگ‌ها به طور طبیعی دفع می‌شوند، اما در مواردی که سنگ‌ها بزرگ، دردناک و یا باعث انسداد شده‌اند، نیاز به مداخله پزشکی می‌باشد. جراحی اندوسکوپی، که به آن اورتروسکوپی یا پی‌سی‌ان‌ال (PCNL) نیز گفته می‌شود، یکی از روش‌های درمانی برای سنگ‌های ادراری است. در زیر برخی از شرایطی که ممکن است نیاز به این نوع جراحی باشد را بیان می‌کنم:

1. اندازه سنگ: اگر سنگ بزرگ‌تر از 5 میلی‌متر باشد و علائمی مانند درد شدید، تهوع و استفراغ ایجاد کند و به طور طبیعی دفع نشود.

2. موقعیت سنگ: سنگ‌هایی که در مکان‌هایی از دستگاه ادراری قرار دارند که احتمال دفع طبیعی آن‌ها کم است.

3. عفونت: اگر سنگ باعث ایجاد عفونت شده و نیاز به خارج کردن فوری سنگ باشد تا از گسترش عفونت جلوگیری شود.

4. انسداد: اگر سنگ باعث انسداد در دستگاه ادراری شود و باعث کاهش عملکرد کلیه یا درد شدید شود.

5. عدم موفقیت روش‌های دیگر: اگر درمان‌های غیر تهاجمی مانند سنگ‌شکنی از طریق پوست (ESWL) یا مدیریت طبی به تنهایی موثر نباشند.

6. برگشت پذیری سنگ: در مواردی که سنگ‌ها به دلیل جنس خود برگشت پذیری کمی داشته باشند و به روش‌های دیگر پاسخ ندهند.

جراحی اندوسکوپی می‌تواند به صورت اورتروسکوپی انجام شود، که در آن ابزار اندوسکوپی از طریق مجرای ادرار وارد شده و سنگ را خرد یا برداشته می‌شود، یا به صورت پی‌سی‌ان‌ال که در آن از طریق یک برش کوچک در پوست وارد کلیه می‌شود و سنگ را خارج می‌کنند.

پس از جراحی اندوسکوپی برای خارج کردن سنگ ادراری، مراقبت‌های پس از عمل اهمیت بسیاری دارند تا از بهبودی سریع و کاهش خطر عوارض جلوگیری شود. در اینجا توصیه‌های کلی برای مراقبت پس از جراحی ارائه شده است:

1. استراحت: استراحت کافی پس از جراحی مهم است، اما بر اساس توصیه‌های پزشک ممکن است تشویق به انجام فعالیت‌های سبک پس از چند روز شوید.

2. نوشیدن مایعات فراوان: نوشیدن آب فراوان به دفع سنگ‌های کوچک‌تر باقیمانده و همچنین پاکسازی دستگاه ادراری کمک می‌کند.

3. مدیریت درد: پزشک ممکن است داروهای مسکن تجویز کند تا درد ناشی از جراحی را کنترل کند. دنبال کردن دستورالعمل‌های دارویی مهم است.

4. رژیم غذایی: پرهیز از غذاهایی که می‌توانند باعث ایجاد سنگ در کلیه شوند، مانند غذاهای با سدیم بالا و پروتئین‌های حیوانی زیاد. استفاده از رژیم غذایی سرشار از فیبر نیز توصیه می‌شود.

5. توجه به بهداشت: پیروی از دستورالعمل‌های بهداشتی که پزشک ارائه می‌دهد، مانند تمیز و خشک نگه داشتن محل برش، در صورت وجود.

6. توجه به نشانه‌های هشدار: اگر علائمی مانند تب، لرز، درد شدید، خون در ادرار یا مشکل در دفع ادرار را تجربه کردید، باید فوراً به پزشک خود اطلاع دهید.

7. پیگیری پس از جراحی: حضور در تمام قرارهای پیگیری برای بررسی پیشرفت بهبودی و انجام آزمایش‌های تصویربرداری یا آزمایش‌های ادرار، در صورت نیاز، ضروری است.

8. جلوگیری از عوارض: برای پیشگیری از عوارض مانند عفونت‌های ادراری یا تشکیل مجدد سنگ‌ها، پیروی از توصیه‌های پزشکی بسیار مهم است.

9. تغییرات سبک زندگی: انجام تغییراتی در سبک زندگی، مانند افزایش فعالیت بدنی و کاهش وزن در صورت نیاز، می‌تواند به جلوگیری از تشکیل مجدد سنگ‌ها کمک کند.

همیشه قبل از انجام هر گونه تغییر در روند درمانی یا سبک زندگی، با پزشک متخصص خود مشورت کنید تا اطمینان حاصل شود که این تغییرات برای شرایط خاص شما مناسب هستند.

مراحل بهبود بعد از جراحی اندوسکوپی سنگ ادراری

بهبودی پس از جراحی اندوسکوپی سنگ ادراری معمولاً به چندین مرحله تقسیم می‌شود. مدت زمان لازم برای بهبودی می‌تواند بر اساس عوامل مختلفی مانند اندازه و موقعیت سنگ، نوع جراحی انجام شده و وضعیت کلی سلامتی فرد متفاوت باشد. در اینجا یک دید کلی از مراحل بهبودی ارائه شده است:

مرحله اول: بلافاصله پس از جراحی (24-48 ساعت اول)

– بیدار شدن از بیهوشی: ممکن است بعد از بیهوشی حالت تهوع، گیجی، یا خواب‌آلودگی را تجربه کنید.
– کنترل درد: درد مختصری در ناحیه جراحی شده احتمالاً وجود خواهد داشت که با داروهای مسکن قابل کنترل است.
– حفظ هیدراتاسیون: شروع به نوشیدن مایعات برای کمک به بهبودی و کمک به دفع باقیمانده‌های سنگ.
– نظارت و ارزیابی: پزشکان عملکرد کلیه‌ها و مسیر ادراری را نظارت می‌کنند.

مرحله دوم: دوره اولیه بهبودی (اولین هفته پس از جراحی)

– بازگشت به فعالیت‌های روزانه: تشویق به شروع فعالیت‌های سبک مانند راه رفتن برای جلوگیری از عوارض ناشی از بی‌حرکتی.
– رعایت رژیم غذایی مناسب: ممکن است توصیه شود رژیم غذایی کم‌نمک، پرفیبر و کم‌پروتئین داشته باشید.
– درد و تورم: ادامه مدیریت درد و کاهش تورم ناحیه جراحی شده.

مرحله سوم: دوره تکمیلی بهبودی (چند هفته تا چند ماه پس از جراحی)

– افزایش فعالیت‌ها: به تدریج فعالیت‌های بیشتری مانند ورزش سبک را ادامه دهید.
– پیگیری وضعیت: مراجعه به پزشک برای پیگیری وضعیت بهبودی و بررسی‌های لازم.
– در صورت نیاز، استفاده از استنت‌های اورتری: اگر استنت‌های اورتری استفاده شده باشند، ممکن است بعد از چند روز یا چند هفته برداشته شوند.

مرحله چهارم: بازگشت کامل به فعالیت‌های عادی

– بازگشت به فعالیت‌های عادی: پس از گذشت چند هفته یا ماه، بیشتر بیماران می‌توانند به تدریج به فعالیت‌های عادی خود بدون هیچ محدودیتی بازگردند.
– مانیتورینگ بلند مدت: برای جلوگیری از تشکیل مجدد سنگ کلیه، پزشک ممکن است توصیه‌هایی در مورد تغییرات دائمی در سبک زندگی یا رژیم غذایی ارائه دهد.
– آزمایش‌های دوره‌ای: آزمایش‌های ادرار و خون و تصویربرداری‌های دوره‌ای برای اطمینان از عدم وجود سنگ‌های جدید و سلامت کلیه‌ها ممکن است پیشنهاد شود.

در طول مراحل بهبودی، ارتباط نزدیک با پزشک و پیروی از دستورالعمل‌های او برای اطمینان از بهبودی موفقیت‌آمیز و کاهش خطر عوارض بسیار مهم است. همچنین، بیمار باید هرگونه علائم غیرمعمول یا نگران‌کننده را فوراً به اطلاع پزشک برساند.

/توسط

سنگ شکنی برون اندامی – عمل ESWL

سنگ شکنی برون اندامی عمل ESWL

سنگ شکنی برون اندامی با امواج شوکی (ESWL) یک روش پزشکی است که برای درمان سنگ‌های کلیه و مجاری ادراری استفاده می‌شود. ESWL مخفف “Extracorporeal Shock Wave Lithotripsy” است .

اصول عمل ESWL:

روش ESWL از امواج صوتی با انرژی بالا استفاده می‌کند تا سنگ‌های درون کلیه یا مجاری ادراری را به قطعات ریزتری بشکند که می‌توانند به راحتی از طریق ادرار دفع شوند. امواج شوکی از خارج بدن تولید شده و به دقت روی سنگ متمرکز می‌شوند.

مراحل انجام ESWL:

1. تشخیص و برنامه‌ریزی: قبل از انجام ESWL، پزشک معالج با استفاده از تصویربرداری پزشکی مانند سونوگرافی یا سی‌تی‌اسکن، موقعیت و اندازه سنگ‌ها را مشخص می‌کند.

2. آماده‌سازی بیمار: بیمار معمولاً باید ناشتا باشد و ممکن است داروهای ضد درد یا آرام‌بخش دریافت کند.

3. موقعیت‌دهی بیمار: بیمار روی یک میز خاص دراز می‌کشد و پزشک دستگاه ESWL را بر روی ناحیه‌ای که سنگ وجود دارد تنظیم می‌کند.

4. انجام سنگ‌شکنی: امواج شوکی از طریق دستگاه به سنگ‌ها فرستاده می‌شوند. این فرآیند ممکن است برای بیمار کمی ناراحت‌کننده باشد.

5. پایان عمل و مراقبت‌های پس از عمل: پس از اتمام عمل، بیمار برای استراحت و نظارت به اتاقی منتقل می‌شود. معمولاً بیماران می‌توانند همان روز به خانه برگردند.

6. دفع سنگ‌ها: بیمار تشویق می‌شود که مقدار زیادی مایعات بنوشد تا کمک کند قطعات کوچک‌تر سنگ به راحتی دفع شوند.

مزایای ESWL:

– غیرتهاجمی: نیازی به برش یا جراحی باز نیست.
– بیهوشی عمومی اغلب لازم نیست: معمولاً با داروهای ضد درد و آرام‌بخش انجام می‌شود.
– بازگشت سریع به فعالیت معمول

سنگ شکنی برون اندامی با امواج شوکی (ESWL) یکی از روش‌های غیرتهاجمی متداول برای درمان سنگ‌های کلیه است. در این روش، از امواج شوکی با انرژی بالا استفاده می‌شود تا سنگ‌های کلیه را خرد کند بدون آنکه نیازی به انجام جراحی باشد.

فرآیند ESWL به صورت مرحله به مرحله:

1. ارزیابی پزشکی: ابتدا پزشک از آزمایش‌های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی‌تی اسکن برای تعیین موقعیت، اندازه، و ترکیب سنگ‌های کلیه استفاده می‌کند.

2. آماده‌سازی بیمار: بیمار باید قبل از عمل ناشتا باشد. ممکن است قبل از شروع درمان، داروهای آرام‌بخش یا مسکن به بیمار داده شود.

3. موقعیت‌دهی بیمار: بیمار بر روی یک تخت خاص قرار می‌گیرد که به دستگاه ESWL متصل است.

4. انجام ESWL: پزشک امواج شوکی را از طریق پوست و بافت‌ها به سمت سنگ‌های کلیه هدایت می‌کند. این امواج شوکی باعث خرد شدن سنگ‌ها به تکه‌های کوچک‌تر می‌شود که می‌توانند به راحتی از طریق مجاری ادراری دفع شوند.

5. پس از درمان: بیماران معمولاً می‌توانند پس از چند ساعت استراحت به خانه بازگردند. توصیه می‌شود که مقدار زیادی آب بنوشند تا به دفع تکه‌های سنگ کمک کند.

مزایا:

– عمل ESWL غیرتهاجمی است و نیازی به برش یا جراحی ندارد.
– بیمار معمولاً می‌تواند در همان روز به خانه بازگردد.
– درد ناشی از این روش معمولاً کمتر از جراحی باز است.

محدودیت‌ها:

– نمی‌توان از آن برای درمان همه انواع سنگ‌های کلیه استفاده کرد، به ویژه سنگ‌های بزرگتر یا سخت‌تر.
– گاهی اوقات نیاز به چندین جلسه درمانی است.

سنگ شکنی برون اندامی عمل ESWL

سنگ شکنی برون اندامی عمل ESWL

چه نوع سنگهایی برای عمل سنگ شکنی برون اندامی ESWL مناسب هستند

سنگ شکنی برون اندامی با امواج شوکی (ESWL) یکی از روش‌های درمانی برای حذف سنگ‌های کلیه و گاهی اوقات سنگ‌های مجاری ادراری است. این روش برای انواع خاصی از سنگ‌ها مناسب‌تر است:

1. اندازه سنگ: ESWL معمولاً برای سنگ‌هایی با قطر کمتر از 2 سانتی‌متر توصیه می‌شود. سنگ‌های بزرگ‌تر ممکن است به تکنیک‌های دیگری نیاز داشته باشند.

2. موقعیت سنگ: سنگ‌هایی که در کلیه یا بالاترین بخش مجرای حالب قرار دارند، بیشتر برای ESWL مناسب هستند. سنگ‌هایی که نزدیک به مثانه هستند ممکن است به روش‌های دیگری نیاز داشته باشند.

3. ترکیب سنگ: سنگ‌های کلسیمی نسبتاً سخت‌تر هستند و به خوبی به ESWL پاسخ می‌دهند، در حالی که سنگ‌های اوریک اسیدی نرم‌تر و اغلب به درمان‌های دارویی پاسخ می‌دهند. سنگ‌های سیستین و استرووایت ممکن است به ESWL کمتر پاسخ دهند.

4. شفافیت سنگ: اگر سنگ در سونوگرافی یا اشعه X قابل مشاهده باشد، ESWL می‌تواند مؤثرتر باشد، زیرا امکان موقعیت‌یابی دقیق‌تر سنگ وجود دارد.

5. وضعیت بیمار: بیمارانی که وزن زیادی دارند یا دارای انحرافات آناتومیکی هستند ممکن است کاندید مناسبی برای ESWL نباشند. همچنین، بیمارانی که دارای اختلالات خونریزی دهنده هستند یا داروهای ضد انعقاد خون مصرف می‌کنند، ممکن است نتوانند از این روش استفاده کنند.

پزشک معالج بر اساس ارزیابی دقیق از وضعیت بیمار و مشخصات سنگ، تصمیم می‌گیرد که آیا ESWL گزینه مناسبی برای درمان است یا خیر. در صورتی که ESWL مناسب نباشد، گزینه‌های درمانی دیگری مانند اورتروسکوپی، پرکوتانئوس نفرولیتوتومی (PCNL) یا حتی جراحی باز می‌تواند مد نظر قرار گیرد.

مراقبت بعد از عمل ESWL

پس از انجام عمل سنگ شکنی برون اندامی با امواج شوکی (ESWL)، مراقبت‌های خاصی است که بیمار باید به آنها توجه کند تا بهبودی بهتر و سریع‌تری داشته باشد. در اینجا چند توصیه کلیدی آورده شده است:

1. نوشیدن مایعات فراوان: بیماران باید مایعات زیادی بنوشند تا به دفع قطعات سنگ کمک شود. نوشیدن حداقل 2 تا 3 لیتر آب در روز توصیه می‌شود.

2. مدیریت درد: بعد از ESWL ممکن است دردی شبیه به درد سنگ کلیه تجربه شود. پزشک ممکن است داروهای مسکن، مانند استامینوفن یا ایبوپروفن، تجویز کند.

3. توجه به قطعات سنگ دفع شده: بیمار باید به دنبال قطعات سنگی باشد که از طریق ادرار دفع می‌شوند. گاهی اوقات پزشک ممکن است خواستار جمع‌آوری و آنالیز این قطعات برای تعیین نوع سنگ باشد.

4. اجتناب از فعالیت‌های سنگین: به بیماران معمولاً توصیه می‌شود که برای چند روز پس از عمل از انجام فعالیت‌های سنگین یا ورزش‌های شدید خودداری کنند تا از فشار اضافی بر روی کلیه‌ها جلوگیری شود.

5. توجه به علائم عفونت: در صورت مشاهده علائمی مانند تب، لرز، ادرار تیره یا بوی بد ادرار، بیمار باید فوراً به پزشک مراجعه کند زیرا این علائم می‌توانند نشانه‌ای از وجود عفونت باشند.

6. مراجعه به پزشک: بیمار باید برای بررسی‌های پیگیری به پزشک مراجعه کند تا اطمینان حاصل شود که سنگ‌ها به طور کامل دفع شده‌اند و عوارض دیگری بروز نکرده است.

7. رژیم غذایی: پزشک ممکن است توصیه‌هایی در مورد رژیم غذایی ارائه دهد، مانند کاهش مصرف نمک یا پروتئین، که می‌تواند از تشکیل مجدد سنگ‌ها جلوگیری کند.

بیمار باید دستورالعمل‌های پزشک را دقیقاً دنبال کند و هرگونه سوال یا نگرانی را با پزشک خود در میان بگذارد.

مراحل بهبودی پس از سنگ شکنی برون اندامی عمل ESWL

سنگ شکنی برون اندامی (ESWL) یک روش پزشکی است که برای درمان سنگ‌های کلیه و مجاری ادرار به کار می‌رود. در این روش، امواج شوکی از خارج بدن به سمت سنگ‌ها فرستاده می‌شوند تا آن‌ها را به قطعات کوچکتر تجزیه کنند که سپس می‌توانند به طور طبیعی از بدن دفع شوند. بهبودی پس از ESWL ممکن است متفاوت باشد، اما به طور کلی شامل چندین مرحله است:

1. بازیابی اولیه:
– بعد از انجام ESWL، بیمار ممکن است برای مدت کوتاهی احساس درد داشته باشد.
– مصرف داروهای ضد درد می‌تواند به کنترل این درد کمک کند.
– ممکن است به بیمار توصیه شود که برای مدتی استراحت کند و فعالیت‌های سنگین را از سر نگیرد.

2. هیدراتاسیون:
– نوشیدن مقادیر زیادی آب برای کمک به دفع سنگ‌های کوچک شده ضروری است.
– بیماران باید هدف گذاری کنند تا حداقل 2 لیتر آب در روز بنوشند، مگر اینکه توصیه‌های دیگری از سوی پزشکشان داده شود.

3. توجه به علائم:
– بیمار باید به علائمی مانند تب، لرز، درد شدید یا خون در ادرار توجه کند.
– این موارد می‌توانند نشانه‌هایی از عفونت یا مشکلات دیگر باشند که نیاز به درمان فوری دارند.

4. پیگیری:
– بیمار باید برای ارزیابی‌های پس از عمل به پزشک خود مراجعه کند.
– این ممکن است شامل تصاویر رادیولوژی برای اطمینان از دفع سنگ‌ها و بررسی عملکرد کلیه‌ها باشد.

5. تغذیه مناسب:
– بیمار باید رژیم غذایی متعادلی داشته باشد و از غذاهایی که ممکن است منجر به تشکیل سنگ‌های جدید شوند، پرهیز کند.
– تغییراتی مانند کاهش مصرف نمک، پروتئین‌های حیوانی و افزایش مصرف سبزیجات توصیه می‌شود.

6. فعالیت فیزیکی:
– بازگشت به فعالیت‌های روزمره و ورزش باید به تدریج و با تأیید پزشک انجام شود.

برای بهبودی پس از ESWL، مراحل زیر معمولاً توصیه می‌شود:

فوراً پس از عمل

– استراحت کافی: پس از عمل، ممکن است احساس خستگی کنید و نیاز به استراحت داشته باشید.
– نظارت بر علائم: توجه به هرگونه علائم غیرمعمول مانند تب، لرز، درد شدید، یا خون در ادرار که می‌تواند نیاز به توجه پزشکی فوری داشته باشد.
– مدیریت درد: ممکن است داروهای مسکن برای کاهش هرگونه درد یا ناراحتی تجویز شوند.

چند روز اول پس از ESWL

– هیدراتاسیون: نوشیدن مقادیر زیادی آب کمک می‌کند تا تکه‌های سنگ کوچک‌تر شده به راحتی از طریق ادرار دفع شوند.
– پیگیری دفع سنگ‌ها: بعضی از بیماران ممکن است بخواهند سنگ‌های دفع شده را جمع‌آوری کنند تا برای ارزیابی بیشتر به پزشک ارائه دهند.

هفته‌های پس از ESWL

– بازگشت تدریجی به فعالیت‌های عادی: بسته به حالت عمومی بیمار و توصیه‌های پزشک، می‌توان فعالیت‌های روزمره را به مرور از سر گرفت.
– مراقبت‌های پزشکی پیگیری: ممکن است برای اطمینان از دفع کامل سنگ و عدم وجود عوارض، از جمله انسداد، بررسی‌های پزشکی پیگیری لازم باشد.

توصیه‌های تغذیه‌ای

– تغییرات در رژیم غذایی: ممکن است توصیه شود که مصرف برخی مواد غذایی مانند نمک، پروتئین‌های حیوانی، و اگزالات را کاهش دهید.
– افزایش مصرف میوه‌ها و سبزیجات: این مواد ممکن است به کاهش خطر تشکیل مجدد سنگ‌ها کمک کنند.

رژیم دارویی

– پیروی از دستورالعمل‌های دارویی: ادامه دادن یا شروع داروهایی برای کمک به جلوگیری از تشکیل مجدد سنگ‌ها، بر اساس توصیه‌های پزشک.

 

/توسط

سنگ شکنی درون اندامی – عمل TUL

سنگ شکنی درون اندامی عمل TUL

سنگ شکنی درون اندامی تحت عنوان TUL یا “Transurethral Lithotripsy”، یک روش جراحی است که برای خارج کردن سنگ‌های موجود در مجاری ادراری استفاده می‌شود. این روش به طور خاص برای سنگ‌هایی که در مثانه و یا دیگر بخش‌های داخلی دستگاه ادراری قرار دارند، انجام می‌شود.

در این روش:

– از طریق مجرای ادرار، یک ابزار باریک و انعطاف‌پذیر به نام سیستوسکوپ یا یورتروسکوپ وارد می‌شود.
– با استفاده از دوربین موجود بر روی این ابزار، جراح محل قرارگیری سنگ را پیدا می‌کند.
– از انرژی لیزر، امواج صوتی یا مکانیکی برای شکستن سنگ به قطعات کوچکتر استفاده می‌شود که می‌توانند به راحتی از طریق دستگاه ادراری دفع شوند.
– در برخی موارد، قطعات سنگ ممکن است به طور مستقیم توسط جراح خارج شوند.

این عمل معمولاً تحت بی‌حسی موضعی یا عمومی انجام می‌شود و بیماران معمولاً می‌توانند پس از چند ساعت یا یک شب بستری در بیمارستان، به خانه بازگردند.

TUL یکی از روش‌های کم‌تهاجمی برای درمان سنگ‌های ادراری است و معمولاً با درد و ناراحتی کمتری نسبت به روش‌های باز جراحی همراه است، و نرخ بهبودی سریع‌تری دارد. با این حال، انتخاب روش برای خارج کردن سنگ‌ها باید بر اساس اندازه، موقعیت و جنس سنگ، همچنین وضعیت بیمار تصمیم‌گیری شود.

چه مواردی ممکن است نیاز به سنگ شکنی درون اندامی داشته باشند؟

سنگ شکنی درون اندامی (TUL) ممکن است برای بیمارانی که دچار موارد زیر هستند، توصیه شود:

1. سنگ‌های بزرگ مثانه:
اگر سنگ‌های مثانه به قدری بزرگ باشند که از طریق دفع طبیعی یا داروهای کمک کننده به دفع سنگ، خارج نمی‌شوند، ممکن است نیاز به سنگ شکنی داخل اندامی داشته باشند.

2. سنگ‌هایی که موجب انسداد شده‌اند:
اگر سنگی موجب انسداد جریان ادرار شود، ممکن است برای جلوگیری از آسیب به کلیه‌ها یا سایر بخش‌های دستگاه ادراری، نیاز به انجام سنگ شکنی باشد.

3. سنگ‌هایی که موجب عفونت مکرر می‌شوند:
سنگ‌هایی که باعث عفونت‌های مکرر می‌شوند، می‌توانند خطر آسیب دائمی به کلیه یا دیگر اجزای دستگاه ادراری را افزایش دهند و ممکن است نیاز به درمان فعال داشته باشند.

4. سنگ‌های دردناک:
سنگ‌هایی که موجب درد مداوم یا شدید می‌شوند، ممکن است برای کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی بیمار نیاز به سنگ شکنی داشته باشند.

5. عدم موفقیت روش‌های دیگر:
اگر روش‌های دیگر مانند دارو درمانی یا تغییر سبک زندگی برای دفع سنگ‌ها موثر نبوده‌اند، ممکن است نیاز به سنگ شکنی باشد.

6. سنگ‌هایی که رشد می‌کنند:
اگر تشخیص داده شود که سنگی در حال رشد است، ممکن است برای جلوگیری از مشکلات بالقوه در آینده، نیاز به شكستن و برداشتن آن باشد.

7. ترجیح بیمار:
برخی بیماران ممکن است به دلایل شغلی یا شخصی تمایل داشته باشند که سنگ‌ها را به صورت فعال و سریع تری حل کنند و از روش‌هایی مانند سنگ شکنی استفاده کنند.

در هر حال، تصمیم‌گیری برای انجام سنگ شکنی درون اندامی باید توسط پزشک اورولوژیست و با در نظر گرفتن شرایط خاص هر بیمار، اندازه و محل قرارگیری سنگ، انجام می گیرد

سنگ شکنی درون اندامی - عمل TUL

سنگ شکنی درون اندامی – عمل TUL

علت ایجاد سنگ مجاری ادراري چیست ؟

سنگ مجاری ادراری، که به نام سنگ کلیه هم شناخته می‌شوند، می‌توانند به دلایل مختلفی ایجاد شوند. در اینجا به برخی از عوامل اصلی ایجاد سنگ کلیه اشاره می‌کنیم:

1. عدم تعادل مواد معدنی و آب: نوشیدن آب ناکافی می‌تواند باعث ایجاد سنگ کلیه شود زیرا ادرار غلیظ‌تر می‌شود و احتمال تشکیل سنگ به دلیل تجمع مواد معدنی افزایش می‌یابد.

2. تغذیه: رژیم غذایی سرشار از پروتئین، سدیم (نمک) و قند می‌تواند خطر ایجاد سنگ کلیه را افزایش دهد. به ویژه، مصرف زیاد نمک باعث می‌شود که کلیه‌ها بیشتر کلسیم دفع کنند که می‌تواند به تشکیل سنگ کلسیمی منجر شود.

3. عوامل ژنتیکی: سابقه خانوادگی سنگ کلیه می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.

4. بیماری‌های خاص: بیماری‌هایی مانند هایپرپاراتیروئیدیسم، بیماری‌های کلیوی مزمن، برخی اختلالات متابولیکی مانند سیستینوری و بیماری‌های گوارشی می‌توانند به ایجاد سنگ کلیه منجر شوند.

5. مکمل‌ها و داروها: مصرف برخی مکمل‌های ویتامین و مواد معدنی مانند ویتامین C و D و برخی داروها مانند دیورتیک‌ها (مدرها) و برخی داروهای ضد صرع می‌تواند خطر تشکیل سنگ‌های کلیه را افزایش دهد.

6. کم تحرکی یا بستری طولانی مدت: عدم تحرک یا بستری طولانی مدت می‌تواند باعث تجمع کلسیم در خون و در نتیجه افزایش خطر سنگ کلیه شود.

7. کمبود مایعات: عدم مصرف کافی مایعات به ویژه آب، می‌تواند خطر ایجاد سنگ‌های کلیوی را افزایش دهد.

8. شرایط آب و هوایی: زندگی در مناطق گرم و خشک می‌تواند به دلیل افزایش تعریق و کاهش حجم ادرار، خطر ایجاد سنگ کلیه را بالا ببرد.

9. تغییرات pH ادرار: pH ادرار که بیش از حد اسیدسنگ مجاری ادراری، که به نام سنگ کلیه هم شناخته می‌شوند، می‌توانند به دلایل مختلفی ایجاد شوند.

/توسط