جراحی لیزر دیسک ستون فقرات

جراحی لیزری دیسک ستون فقرات یکی از روش‌های نوین در درمان بیماری‌های دیسک کمر و گردن است که در آن از اشعه لیزر برای کاهش فشار ناشی از دیسک آسیب‌دیده یا بیرون زده (پرولاپس یا هرنیه دیسک) بر روی ریشه‌های عصبی استفاده می‌شود. این روش می‌تواند به کاهش درد و بهبود عملکرد بیمار کمک کند.

مزایای جراحی لیزری دیسک:

– تهاجمی پایین:
جراحی با لیزر معمولاً از روش‌های سنتی کمتر تهاجمی است و به برش‌های بزرگ نیاز ندارد.

– زمان بهبودی سریع‌تر:
به دلیل تهاجمی کمتر، بیماران معمولاً زودتر بهبود می‌یابند و می‌توانند زودتر به فعالیت‌های روزمره بازگردند.

– کاهش درد و ناراحتی:
بسیاری از بیماران تجربه کاهش درد و ناراحتی را پس از جراحی گزارش می‌دهند.

– نیاز کمتر به داروهای درد:
بیماران ممکن است نیاز کمتری به مصرف داروهای مسکن پس از جراحی داشته باشند.

معایب و ریسک‌های جراحی لیزری دیسک:

– محدودیت‌های درمانی:
این روش برای همه انواع بیماری‌های دیسک مناسب نیست و ممکن است تنها برای موارد خاصی توصیه شود.

– ریسک‌های جراحی:
هر چند کم‌تهاجمی است، اما مانند هر جراحی دیگری دارای ریسک‌هایی مانند عفونت، خونریزی، و آسیب به بافت‌های اطراف می‌باشد.

– بازگشت احتمالی بیماری:
در برخی موارد، ممکن است دیسک دوباره آسیب ببیند و نیاز به درمان‌های بیشتر باشد.

روند جراحی:

1. بررسی پزشکی:
قبل از جراحی، پزشک شما با استفاده از تصویربرداری‌هایی مانند MRI یا CT اسکن، وضعیت دیسک را ارزیابی می‌کند.

2. بی‌حسی موضعی:
جراحی معمولاً تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شود که در آن فرد بیدار است اما ناحیه جراحی کاملا بیحس شده است.

جراحی لیزری دیسک ستون فقرات یک روش کم تهاجمی است که برای درمان بیماری‌های مرتبط با دیسک ستون فقرات، مانند دیسک کمری (لومبار) و دیسک گردنی (سرویکال) استفاده می‌شود. هدف از این جراحی کاهش فشار بر روی اعصاب ستون فقرات و مرتفع کردن درد است. این روش معمولاً برای بیمارانی که با درمان‌های غیر جراحی مانند دارو، فیزیوتراپی، یا تزریقات بهبود پیدا نکرده‌اند، در نظر گرفته می‌شود.

فرآیند جراحی:

1. ارزیابی و تشخیص:
قبل از انجام جراحی، پزشک معمولاً با استفاده از تصویربرداری‌های دقیق پزشکی مانند MRI یا CT اسکن، محل دقیق و وضعیت آسیب دیدگی دیسک را مشخص می‌کند.

2. بیهوشی:
جراحی ممکن است تحت بیهوشی عمومی یا بی‌حسی موضعی انجام شود.

3. عمل جراحی:
در طی عمل، جراح با استفاده از ابزارهای خاص و تحت نظر دوربین‌های میکروسکوپی، یک برش کوچک ایجاد کرده و لیزر را به ناحیه مورد نظر هدایت می‌کند. لیزر با دقت بالا به کاهش یا حذف بخشی از دیسک آسیب‌دیده کمک می‌کند تا فشار بر روی اعصاب کاهش یابد.

مزایا:

– درد و ناراحتی کمتر پس از عمل به دلیل کم تهاجمی بودن
– زمان بهبودی سریع‌تر
– خطر کمتر عفونت و خونریزی
– اسکار یا جای زخم کوچکتر

ریسک‌ها:

– ریسک‌های معمول جراحی مانند عفونت، خونریزی، و واکنش به بیهوشی
– امکان باقی ماندن یا بازگشت درد
– احتمال آسیب به اعصاب یا بافت‌های اطراف

دوره نقاهت:

– دوره نقاهت معمولاً کوتاه‌تر از جراحی‌های باز است، اما بیمار باید دستورالعمل‌های پزشکی را برای جلوگیری از فعالیت‌های سنگین و انجام تمرینات توانبخشی دنبال کند.

آیا جراحی لیزری دیسک ستون فقرات برای همه افراد مناسب است؟

خیر، جراحی لیزری دیسک ستون فقرات برای همه افراد مناسب نیست. این روش درمانی معمولاً برای بیمارانی که با درمان‌های غیرجراحی مانند داروهای مسکن، تزریقات استروئیدی، فیزیوتراپی و تغییرات سبک زندگی بهبودی نیافته‌اند، در نظر گرفته می‌شود. اما حتی در این موارد نیز، تمام بیماران نامزد مناسبی برای جراحی لیزری دیسک نیستند.

پزشک ممکن است بر اساس شرایط خاص بیمار، از جمله موارد زیر، تصمیم به انجام این نوع جراحی بگیرد:

– شدت و محل دقیق فتق دیسک یا بیرون زدگی دیسک
– وجود علائم عصبی مانند کاهش قدرت عضلانی، بی‌حسی یا مشکل در کنترل ادرار یا مدفوع
– سن بیمار و وضعیت کلی سلامتی
– واکنش بیمار به درمان‌های قبلی
– ترجیحات شخصی بیمار و انتظارات واقعی از نتایج جراحی

بیمارانی که دارای موارد زیر هستند ممکن است کاندیدای خوبی برای جراحی لیزری نباشند:

– بیماری‌های پیشرفته دیسک مانند تنگی کانال نخاعی شدید که نیاز به برداشتن حجم بیشتری از دیسک یا ساختارهای استخوانی دارد
– دیسک‌هایی که به طور گسترده تحت تأثیر قرار گرفته‌اند و نیاز به روش‌های پیچیده‌تر جراحی دارند
– بیمارانی که دارای بیماری‌های مزمن یا شرایطی هستند که می‌توانند ریسک عوارض جراحی را افزایش دهند

مشاوره با یک متخصص مغز و اعصاب یا جراح ارتوپدی برای ارزیابی شرایط فردی و تعیین بهترین روش درمانی ضروری است.

تفاوت جراحی اندوسکوپیک با جراحی لیزر دیسک ستون فقرات

جراحی اندوسکوپیک و جراحی لیزری برای دیسک ستون فقرات دو روش متفاوت برای درمان مشکلات دیسک میانی (مانند دیسک کمر و گردن) هستند. هر دو روش به دنبال کاهش درد و بهبود عملکرد بیمار با حداقل تهاجمی بودن هستند، اما تفاوت‌های اساسی بین آن‌ها وجود دارد.

جراحی اندوسکوپیک

جراحی اندوسکوپیک برای دیسک ستون فقرات یک روش جراحی کم تهاجمی است که از یک دوربین کوچک و ابزار جراحی از طریق سوراخ‌های کوچک استفاده می‌کند. این روش شامل این موارد است:

– دسترسی کم تهاجمی: جراح با ایجاد برش‌های کوچک، یک اندوسکوپ را وارد بدن می‌کند.
– تصویربرداری دقیق: دوربین متصل به اندوسکوپ اجازه می‌دهد تا جراح تصاویر دقیقی از داخل بدن ببیند.
– حداقل آسیب به بافت‌های اطراف: به دلیل استفاده از ابزار کوچک و دقیق، تخریب بافت اطراف به حداقل می‌رسد.
– زمان بهبودی سریع‌تر: از آنجایی که جراحت کمتری وارد می‌شود، دوره نقاهت معمولاً کوتاه‌تر است.

جراحی لیزری دیسک

جراحی لیزری یک روش کم تهاجمی دیگر است که در آن از انرژی لیزر برای درمان آسیب دیدگی‌های دیسک استفاده می‌شود. این روش ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– استفاده از لیزر: به جای ابزارهای سنتی، از انرژی لیزر برای کاهش یا حذف بخشی از دیسک آسیب دیده استفاده می‌شود.
– تبخیر بافت بیمار: لیزر می‌تواند بافت‌های بیمار دیسک را تبخیر کند، که ممکن است به کاهش فشار بر روی اعصاب کمک کند.
– دقت بالا: لیزر می‌تواند به صورت بسیار دقیق تنظیم شود تا فقط بافت هدف را درمان کند.
– زمان بهبودی متفاوت: زمان بهبودی می‌تواند بسته به نوع و دامنه جراحی متغیر باشد.

تفاوت‌های اصلی

جراحی اندوسکوپیک ستون فقرات و جراحی لیزری دیسک، هر دو روش‌هایی کم تهاجمی برای درمان مشکلات مرتبط با دیسک‌های ستون فقرات هستند، اما تفاوت‌های اساسی بین این دو وجود دارد:

جراحی اندوسکوپیک ستون فقرات:

جراحی اندوسکوپیک ستون فقرات با استفاده از یک اندوسکوپ انجام می‌شود که یک دوربین مینیاتوری است که به پزشک اجازه می‌دهد تا داخل ستون فقرات را ببیند. این روش معمولاً شامل مراحل زیر است:

– برش‌های کوچک برای دسترسی به ستون فقرات
– استفاده از دوربین و ابزارهای مخصوص برای دیدن و دستکاری بافت‌های داخلی
– حذف یا ترمیم دیسک آسیب دیده با تخریب کمترین بافت ممکن
– زمان نقاهت نسبتاً کم به دلیل کم تهاجمی بودن روش

جراحی لیزری دیسک ستون فقرات:

جراحی لیزری یک تکنیک است که از انرژی لیزر برای درمان دیسک‌های آسیب دیده یا فتق داده استفاده می‌کند. این روش معمولاً شامل مراحل زیر است:

– استفاده از لیزر برای کوچک کردن یا حذف بخشی از دیسک آسیب دیده
– دستکاری بافت دیسک بدون نیاز به برش عمده یا دسترسی به ستون فقرات
– کاهش فشار بر روی ریشه‌های عصبی با از بین بردن یا کوچک کردن بخشی از دیسک
– ممکن است به دلیل التهاب ناشی از حرارت لیزر نیاز به زمان نقاهت بیشتری نسبت به جراحی اندوسکوپیک داشته باشد.

تفاوت‌های اصلی:

– روش دسترسی: اندوسکوپیک از برش‌های کوچک و دوربین استفاده می‌کند، در حالی که لیزر ممکن است مستقیماً بدون نیاز به دید مستقیم وارد بافت شود.
– ابزار استفاده شده: اندوسکوپیک از ابزارهای جراحی فیزیکی استفاده می‌کند، در حالی که لیزر از پرتوهای نور برای برش یا تبخیر بافت استفاده می‌کند.

مراحل بهبود جراحی لیزر دیسک ستون فقرات

جراحی لیزری دیسک ستون فقرات یک روش جراحی کم تهاجمی است که می‌تواند به کاهش درد و بهبود عملکرد در افراد مبتلا به بیماری‌های دیسک مانند دیسک فتق شده کمک کند. زمان بهبودی پس از جراحی لیزری می‌تواند بسته به شرایط فردی بیمار، دقت عمل جراحی، و شدت بیماری متفاوت باشد. در اینجا مراحل کلی بهبودی پس از چنین عملی را شرح می‌دهیم:

مرحله ۱: دوران نقاهت فوری (۱ تا ۳ روز اول)

– استراحت: فوراً پس از جراحی، توصیه می‌شود که بیمار مقدار زیادی استراحت کند تا به بدن فرصت بهبودی دهد.
– مدیریت درد: ممکن است داروهایی برای کاهش درد و التهاب تجویز شود.
– به حداقل رساندن فعالیت‌ها: اجتناب از فعالیت‌های سنگین و حرکاتی که فشار به ستون فقرات وارد می‌کنند.

مرحله ۲: اولین هفته تا دو هفته

– بازگشت تدریجی به فعالیت‌های روزمره: شروع به انجام فعالیت‌های سبک مانند راه رفتن کوتاه.
– مصرف داروها به دستور پزشک: ادامه مصرف داروهایی که برای کاهش درد و التهاب تجویز شده‌اند.
– مراجعه به پزشک: ممکن است جلسات پیگیری برای بررسی پیشرفت بهبودی تنظیم شود.

مرحله ۳: دو هفته تا شش هفته

– توانبخشی: شروع برنامه‌های توانبخشی و فیزیوتراپی برای تقویت عضلات اطراف ستون فقرات.
– افزایش تدریجی فعالیت‌ها: افزایش آرام فعالیت‌های بدنی با راهنمایی فیزیوتراپیست.
– رعایت احتیاطات: اجتناب از حرکات ناگهانی، بلند کردن اشیاء سنگین، و ورزش‌های شدید.

مرحله ۴: شش هفته به بعد

– بازگشت به فعالیت‌های عادی: اگر پزشک تایید کند، بیمار ممکن است تدریجاً به فعالیت‌های عادی و ورزش‌های سبک بازگردد.
– تقویت ادامه‌دار: ادامه‌دار بودن برنامه‌های تقویتی و توانبخشی

مراحل بهبود پس از جراحی لیزری دیسک کمر به صورت زیر می‌باشد:

قبل از جراحی

– آماده‌سازی برای جراحی: پزشکان معمولاً دستورالعمل‌هایی را در مورد تغذیه، داروها و محدودیت‌های فعالیت قبل از جراحی ارائه می‌دهند.
– آزمایش‌های پیش از جراحی: ممکن است آزمایش‌های خون، اشعه X، ام‌آر‌آی و سایر آزمایش‌های تصویربرداری نیاز باشد.

بلافاصله پس از جراحی

– ریکاوری اولیه: بیماران معمولاً چند ساعت پس از جراحی را در بخش ریکاوری می‌گذرانند.
– مدیریت درد: استفاده از داروهای ضد درد برای کنترل درد ناشی از جراحی.

اولین هفته پس از جراحی

– استراحت: اهمیت دارد که بیمار استراحت کافی داشته باشد تا به کاهش التهاب و افزایش سرعت بهبود کمک کند.
– شروع فعالیت‌های ملایم: معمولاً راه رفتن‌های کوتاه و ملایم توصیه می‌شود.

چند هفته پس از جراحی

– توانبخشی: شروع برنامه توانبخشی و فیزیوتراپی برای بهبود قدرت و انعطاف‌پذیری.
– افزایش تدریجی فعالیت‌ها: بیماران تشویق می‌شوند به تدریج فعالیت‌های روزمره خود را از سر بگیرند.

یک تا سه ماه پس از جراحی

– پیگیری مداوم: بیمار باید به طور منظم تحت نظر پزشک باشد تا پیشرفت وی را کنترل کند.
– تداوم تمرینات توانبخشی: ادامه حرکت‌درمانی و تمرین‌های تقویت‌کننده.

سه ماه به بعد

– ارزیابی نهایی: پزشک ممکن است ارزیابی‌های نهایی را انجام دهد تا میزان بهبودی و امکان بازگشت به فعالیت‌های شغلی و ورزشی را تعیین کند.
– پیشرفت در فعالیت‌ها: بیمار می‌تواند به تدریج فعالیت‌های پیچیده‌تر و ورزش‌های سنگین‌تر را آغاز کند.

 

عمل آرتروپلاستی شانه

عمل آرتروپلاستی شانه (Shoulder Arthroplasty)، که اغلب به عنوان جایگزینی مفصل شانه شناخته می‌شود، یک عمل جراحی است که طی آن قسمت‌های آسیب‌دیده یا بیمار مفصل شانه با ایمپلنت‌ها یا پروتزهای مصنوعی جایگزین می‌شوند. این روش برای بهبود عملکرد و کاهش درد در بیمارانی که دچار آرتروز شدید، آسیب‌های تروماتیک یا سایر شرایط مزمن شانه هستند، انجام می‌شود.

انواع آرتروپلاستی شانه:

1. آرتروپلاستی کل شانه (Total Shoulder Arthroplasty – TSA): جایگزینی هم سطح مفصلی بازو (هومرال هد) و هم حفره مفصلی شانه (گلنوئید) با پروتزهای مصنوعی.

2. همی آرتروپلاستی (Hemiarthroplasty): فقط سر استخوان بازو (هومرال هد) جایگزین می‌شود، در حالی که حفره مفصلی طبیعی باقی می‌ماند.

3. آرتروپلاستی حفظ روتاتور کاف (Rotator Cuff-Sparing Arthroplasty): این روش جراحی برای حفظ عملکرد روتاتور کاف طراحی شده است.

4. آرتروپلاستی معکوس شانه (Reverse Total Shoulder Arthroplasty – RTSA): در این نوع، طراحی مفصل برعکس می‌شود به گونه‌ای که سطح مفصلی بازو به صورت صفحه‌ای شبیه گلنوئید و حفره مفصلی شانه به صورت قبه‌ای مشابه  سر هومرال درمی‌آید. این روش معمولاً برای بیمارانی با آسیب شدید روتاتور کاف که نمی‌توانند جراحی معمولی TSA انجام دهند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کاندیدهای مناسب برای آرتروپلاستی شانه:

– بیماران با آسیب‌های شدید روتاتور کاف که باعث درد و ناتوانی در استفاده از شانه شده است.
– بیماران مبتلا به آرتروز شدید شانه که دارای درد و محدودیت حرکتی هستند و به درمان‌های غیر جراحی پاسخ نداده‌اند.
– بیماران با شانه‌های شدیداً آسیب‌دیده به دلیل تروما.
– بیمارانی که دچار نکروز آواسکولار (مرگ بافت به دلیل کاهش جریان خون) در سر هومرال هستند.

روند بهبودی پس از آرتروپلاستی شانه:

روندعمل جراحی شانه که به عنوان آرتروپلاستی شانه شناخته می‌شود، درمانی است که در آن اجزای آسیب‌دیده یا فرسوده مفصل شانه با اجزای مصنوعی جایگزین می‌شوند. این عمل جراحی معمولاً برای بیمارانی استفاده می‌شود که دچار آرتروز شدید هستند یا آسیب‌های جدی در مفصل شانه دارند که باعث درد مزمن و محدودیت در حرکت شده است.

انواع آرتروپلاستی شانه:

1. آرتروپلاستی کل شانه (Total Shoulder Arthroplasty – TSA):
– جایگزینی هم سر استخوان بازو (هومرال هد) و هم حفره مفصلی شانه (گلنوئید) با پروتزهای مصنوعی.

2. همی‌آرتروپلاستی شانه (Hemiarthroplasty):
– فقط سر استخوان بازو جایگزین می‌شود، بدون تغییر در حفره مفصلی شانه.

3. آرتروپلاستی معکوس شانه (Reverse Total Shoulder Arthroplasty – RTSA):
– طراحی پروتز برعکس می‌شود به طوری که حفره مفصلی شانه جایگزین با سر استخوان بازو می‌شود و برعکس. این روش معمولاً برای بیمارانی استفاده می‌شود که روتاتور کاف آن‌ها آسیب‌دیده است.

فرآیند آرتروپلاستی شانه:

1. معاینه و بررسی‌های پیش از جراحی:
– بررسی وضعیت سلامتی بیمار و تصویربرداری‌هایی مانند اشعه X، MRI یا CT scan برای ارزیابی وضعیت مفصل.

2. روند جراحی:
– بیمار تحت بیهوشی عمومی یا موضعی قرار می‌گیرد.
– جراح برشی را در ناحیه شانه ایجاد می‌کند و به آرامی بافت‌های نرم و عضلات را کنار می‌زند تا به مفصل دسترسی پیدا کند.
– اجزای آسیب‌دیده مفصل حذف شده و با اجزای مصنوعی جایگزین می‌شوند.
– بعد از اتمام جایگزینی، جراح بافت‌های نرم و عضلات را به جای خود باز می‌گرداند و برش را می‌بندد.

3. بهبودی و توانبخشی:
– دوره نقاهت پس از جراحی ممکن است شامل استفاده از آتل یا بانداژ برای حمایت از شانه باشد.
– برنامه فیزیوتراپی برای

چه افرادی کاندید مناسبی برای عمل آرتروپلاستی شانه هستند

افرادی که ممکن است کاندید مناسبی برای عمل آرتروپلاستی شانه باشند عموماً با یک یا چند شرایط زیر مواجه هستند:

1. آرتروز شدید: زمانی که آرتروز یا سایر اشکال بیماری‌های تخریبی مفصلی به شدت پیشرفت کرده و باعث درد مداوم و محدودیت حرکتی شانه شده است.

2. آسیب‌های تروماتیک: شکستگی‌ها یا آسیب‌های دیگر ناشی از ضربه که به بازسازی مفصل شانه آسیب‌دیده نیاز دارند.

3. روماتوئید آرتریت: یک بیماری التهابی که می‌تواند باعث فرسودگی مفصل شانه و درد شود.

4. نکروز آواسکولار: مرگ بافت بر اثر کاهش خون‌رسانی به استخوان، که می‌تواند باعث تخریب سر استخوان بازو (هومرال هد) شود.

5. تخریب مفصل ناشی از بیماری‌های متابولیک: مانند نقرس.

6. آسیب یا تخریب روتاتور کاف: که در آن عضلات و تاندون‌های اصلی حول مفصل شانه آسیب دیده‌اند و دیگر نمی‌توانند به خوبی عمل کنند.

7. شکست در درمان‌های غیر جراحی: مانند داروهای مسکن، تزریقات کورتیکواستروئید، تغییرات سبک زندگی و فیزیوتراپی که باعث بهبود کافی در علائم نشده است.

متخصصان ارتوپدی با توجه به سن بیمار، سطح فعالیت، وضعیت سلامتی کلی و انتظارات از نتایج جراحی، به همراه تصاویر تشخیصی مانند اشعه X، MRI و سی‌تی اسکن، تصمیم می‌گیرند که آیا فرد کاندید مناسبی برای آرتروپلاستی شانه است یا خیر. همچنین، باید توجه داشت که بیمار باید تعهد به دوره نقاهت و برنامه توانبخشی پس از عمل را داشته باشد تا به بهترین نتایج برسد.

روند بهبود بعد از عمل آرتروپلاستی شانه

بهبودی پس از عمل آرتروپلاستی شانه می‌تواند چند ماه طول بکشد و شامل مراحل زیر است:

بلافاصله پس از جراحی:

– مراقبت های پس از عمل: شامل مدیریت درد با داروها، مراقبت از زخم جراحی و نظارت بر هرگونه نشانه‌های عفونت یا عوارض.
– استفاده از اسلینگ یا بریس: ممکن است پزشک توصیه کند که برای حفاظت از شانه و کمک به ترمیم بافت‌ها برای چند هفته از اسلینگ یا بریس استفاده شود.

دوره نقاهت:
– فیزیوتراپی: شروع به حرکات اندک و تمرینات کنترل شده تحت نظر یک فیزیوتراپیست برای بازیابی حرکت و تقویت مفصل شانه.
– حرکات کششی: به تدریج، تمرینات کششی اضافه می‌شوند تا دامنه حرکتی بهبود یابد.
– تقویت عضلات: با گذشت زمان، تمرینات تقویتی به برنامه توانبخشی اضافه می‌شوند.

بازگشت به فعالیت‌های عادی:

– بهبود دامنه حرکتی: بیمار می‌تواند انتظار داشته باشد که به تدریج دامنه حرکتی شانه خود را بازیابد.
– کاهش درد: بهبود درد باید به تدریج اتفاق بیفتد، اگرچه ممکن است برخی از بیماران همچنان تجربه درد کنند.
– ارزیابی‌های منظم: ویزیت‌های پیگیری برای ارزیابی پیشرفت بهبودی و تنظیم برنامه توانبخشی.

طولانی مدت:

– بهبودی کامل: ممکن است 6 ماه تا یک سال طول بکشد تا بیمار به بهبودی کامل دست یابد.
– فعالیت‌های سنگین: از بیمار خواسته می‌شود تا از انجام فعالیت‌های سنگین یا بلند کردن اجسام سنگین تا زمانی که پزشک تایید نکند خودداری کند.

نکات مهم:

– پیروی از دستورالعمل‌ها: دقت در پیروی از دستورالعمل‌های پزشک و فیزیوتراپیست برای بهبودی بهینه بسیار مهم است.
– صبر و پشتکار: بازیابی کامل ممکن است زمان‌بر باشد و نیاز به صبر و پشتکار دارد.

بهبودی نهایی به عوامل متعددی بستگی دارد. بهبودی پس از عمل جراحی آرتروپلاستی شانه به تدریج و طی چندین مرحله اتفاق می‌افتد. این فرآیند به تلاش مشترک بیمار، جراح، فیزیوتراپیست و سایر اعضای تیم درمانی نیاز دارد. در اینجا یک دید کلی از فرآیند بهبودی ارائه شده است:

بلافاصله پس از جراحی (بیمارستان):

– بیمار معمولاً برای درد شدید پس از عمل دارو دریافت می‌کند.
– بیمار باید زودتر از تخت خود بلند شود و حرکت کند تا خطر لخته شدن خون و سایر عوارض را کاهش دهد.
– ممکن است بیمار برای محافظت از شانه عمل شده برای مدتی از اسلینگ استفاده کند.

بازگشت به خانه:

– بیمار باید دستورالعمل‌های خاصی را در مورد مراقبت از بخیه‌ها، استحمام و پوشیدن لباس رعایت کند.
– مدیریت درد در خانه با استفاده از داروهای تجویز شده توسط پزشک انجام می‌شود.

 

انواع جراحی اندوسکوپی ستون فقرات

جراحی اندوسکوپی ستون فقرات یکی از روش‌های جراحی تهاجمی کمتر (Minimally Invasive Spine Surgery – MISS) است که از دستگاه‌های اندوسکوپی برای دسترسی به ستون فقرات و انجام تصحیحات لازم با برش‌های بسیار کوچک استفاده می‌کند. این روش‌ها می‌توانند برای کاهش درد و بهبود زمان ریکاوری بعد از جراحی، نسبت به جراحی‌های باز سنتی مزایایی داشته باشند. در ادامه به چند نوع متداول از جراحی‌های اندوسکوپی ستون فقرات اشاره می‌کنیم:

1. دیسککتومی اندوسکوپی: جراحی برای برداشتن بخشی از دیسک آسیب‌دیده یا فتق دیسک که می‌تواند فشار بر روی ریشه‌های عصبی را کاهش دهد.

2. فورامینوتومی اندوسکوپی: این روش برای افزایش فضای مجرایی که ریشه‌های عصبی از آن عبور می‌کنند انجام می‌شود و می‌تواند به کاهش فشار و درد مرتبط با باریک شدن فورامن (مجرای عبور عصب) کمک کند.

3. لامینکتومی آندوسکوپی: برداشتن بخشی از لامینا (بخشی از استخوان مهره‌ها) برای ایجاد فضا و کاهش فشار بر روی نخاع یا ریشه‌های عصبی.

4. فیوژن اندوسکوپی ستون فقرات: این جراحی شامل ادغام دو یا چند مهره با استفاده از ایمپلنت‌ها و مواد پیوندی است تا پایداری را به ستون فقرات بازگرداند.

5. ميكروسرجري برداشتن تومور: برداشتن تومورها یا ضایعات دیگر از ستون فقرات با استفاده از تجهیزات اندوسکوپی.

6. کایفوپلاستی یا ورتبروپلاستی اندوسکوپی: این روش‌ها برای ترمیم شکستگی‌های فشاری مهره‌ها به کار می‌روند، جایی که ماده‌ای مانند سيمان استخوانی به داخل مهره تزریق می‌شود تا استحکام آن را افزایش دهد.

7. نوکلئوتومی اندوسکوپی: برداشتن بخشی از هسته دیسک بین مهره‌ای (نوکلئوس پولپوزوس) ، بیماران می‌توانند برای افزایش استحکام و پایداری ستون فقرات تحت فیوژن (ادغام) ستون فقرات قرار بگیرند. این روش ممکن است در مواردی مانند شکستگی‌ها، تغییر شکل‌ها، ناپایداری، فتق دیسک یا بیماری‌های دژنراتیو دیسک، که باعث درد مزمن و مشکلات عصبی می‌شوند، توصیه شود.

در فیوژن ستون فقرات اندوسکوپی، جراح با استفاده از تکنیک‌های کم‌تهاجمی و ابزارهای اندوسکوپی، مهره‌های مورد نظر را با هم ادغام می‌کند. برای این منظور، ممکن است از پیچ‌ها، میله‌ها، پلاک‌ها یا مواد بیولوژیکی برای ایجاد پایداری و تشویق رشد استخوان بین مهره‌ها استفاده شود. این روش به بیمار کمک می‌کند تا با درد کمتر و دوره نقاهت سریع‌تر نسبت به جراحی‌های سنتی باز، بهبود یابد.

با این حال، باید توجه داشت که هر نوع جراحی فیوژن ستون فقرات ممکن است خطرات و عوارض خاص خودش را داشته باشد و باید در مورد اینکه آیا فواید جراحی بیشتر از ریسک‌های احتمالی آن است با پزشک مشورت کرد.

دیسککتومی اندوسکوپی

دیسکكتومي اندوسکوپی یک روش جراحی است که برای درمان برخی مشکلات ستون فقرات استفاده می شود. در این روش، از جراحی باز معمول کمتری استفاده می شود و به جای آن از ابزارهای کوچک و اندوسکوپ (یک دستگاه تصویربرداری ناحیه داخلی بدن) استفاده می شود.

در یک دیسکكتومي اندوسکوپی، جراح از طریق یک برش کوچک در پوست و با استفاده از اندوسکوپ و ابزارهای جراحی کوچک، به دیسک مهره ها دسترسی پیدا می کند. دیسک مهره یک استوانه مانند بافت ژله ای است که بین دو استخوان فقرات واقع شده است و وظیفه آن جذب فشار و تحمل ضربه است.

هدف اصلی در دیسکتومی اندوسکوپی برداشتن بخشی از دیسک فشارنده و کاهش فشار و درد عصبی است که ناشی از فشار دیسک بر روی ریشه عصبی می باشد. برداشتن یا از بین بردن بخشی از دیسک فشارنده که به عنوان “گیرنده” شناخته می شود، می تواند فشار و درد عصبی را کاهش دهد و به بیمار کمک کند تا بهبود یابد.

دیسکتومی اندوسکوپی به دلیل برش کوچکتر، جراحی کمتر تهاجمی و زمان بهبودي سریعتر نسبت به جراحی باز سنتی معمولاً برای بیماران مناسب‌تر است. با این حال، همانند هر جراحی دیگری، دارای مزایا و محدودیت‌های خود است و قبل از تصمیم‌گیری درباره این روش، باید با پزشک خود در مورد مزایا، محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط صحبت کنید.

فورامینوتومی اندوسکوپی

فورامینوتومی اندوسکوپی یک روش جراحی است که برای درمان فشردگي ریشه عصبی در ناحیه فورامن بین استخوان‌های فقرات استفاده می‌شود. در این روش، از اندوسکوپ (یک دستگاه تصویربرداری ناحیه داخلی بدن) و ابزارهای کوچک جراحی استفاده می‌شود.

در فورامینوتومی اندوسکوپی، جراح از طریق یک برش کوچک در پوست و با استفاده از اندوسکوپ و ابزارهای جراحی کوچک، به منطقه فورامن دسترسی پیدا می‌کند. فورامن نقاط عبور ریشه عصبی از بین استخوانی فقرات است. هدف اصلی این جراحی، تخلیه فضای فورامن و کاهش فشار بر ریشه عصبی است که توسط عواملی مانند تورم دیسک، تورم بافت‌های اطراف یا استئوفیت‌ها (استخوان‌های جدید شکل گرفته در ناحیه فورامن) ایجاد می‌شود.

با استفاده از فورامینوتومی اندوسکوپی، جراح می‌تواند به طور دقیق فشردگي ریشه عصبی را کاهش داده و علائمی مانند درد، احساس گزگز و سوزش در اندام‌ها را کاهش دهد. این روش مزایایی مانند برش کمتر، کاهش تهاجم و خونریزی، زمان بهبودي كوتاهتر و برگشت سريعتر به فعالیت‌های روزمره را داراست.

به هر حال، همانند هر روش جراحی دیگری، فورامینوتومی اندوسکوپی نیز دارای محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط است. قبل از تصمیم‌گیری درباره این روش، باید با پزشک خود در مورد مزایا، محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط صحبت کنید و توصیه‌های او را در نظر بگیرید.

لامینکتومی آندوسکوپی

لامینکتومی آندوسکوپی یک روش جراحی است که برای درمان مشکلات مربوط به ناحیه لامینا در استخوان‌های فقرات به کار می‌رود. در این روش، از اندوسکوپ (یک دستگاه تصویربرداری ناحیه داخلی بدن) و ابزارهای کوچک جراحی استفاده می‌شود.

لامینا قسمتی از استخوان فقرات است که به شکل پوسته‌ای و صفحه‌ای در پشت نخاع قرار دارد. در برخی موارد، فشار یا تورم در این منطقه می‌تواند علائمی مانند درد، فشار بر ریشه عصبی و کمردرد را ایجاد کند. لامینکتومی آندوسکوپی به منظور کاهش فشار بر ریشه عصبی و تخلیه فضای داخل لامینا انجام می‌شود.

در این روش جراحی، جراح از طریق یک برش کوچک در پوست و با استفاده از اندوسکوپ و ابزارهای جراحی کوچک، به منطقه لامینا دسترسی پیدا می‌کند. با استفاده از این روش، جراح می‌تواند بخشی از لامینا را بردارد یا تخلیه کند تا فشار بر ریشه عصبی کاهش یابد و علائم بیمار تسکین یابد.

لامینکتومی آندوسکوپی مزایایی مانند برش کمتر، کاهش تهاجم و خونریزی، زمان بهبودي كوتاهتر و بازگشت سريعتر به فعالیت‌های روزمره را داراست. با این حال، همانند هر روش جراحی دیگری، لامینکتومی آندوسکوپی نیز دارای محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط است. قبل از تصمیم‌گیری درباره این روش، باید با پزشک خود در مورد مزایا، محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط صحبت کرده و توصیه‌های او را در نظر بگیرید.

فیوژن اندوسکوپی ستون فقرات

فیوژن اندوسکوپی ستون فقرات یک روش جراحی است که برای استحکام‌بخشی و ثابت سازی استخوان‌های فقرات به کار می‌رود. در این روش، از اندوسکوپ (یک دستگاه تصویربرداری ناحیه داخلی بدن) و ابزارهای کوچک جراحی استفاده می‌شود.

هدف اصلی فیوژن اندوسکوپی ستون فقرات، ایجاد اتصال و استحکام‌بخشی بین دو یا چند استخوان فقرات است. این روش معمولاً در مواردی مانند اختلالات ستون فقرات، جابجایی استخوان‌ها، نارسایی استحکام استخوانی، شکستگی‌ها و اشكال عملکردی استخوان‌ها استفاده می‌شود.

در فیوژن اندوسکوپی ستون فقرات، جراح از طریق یک برش کوچک در پوست و با استفاده از اندوسکوپ و ابزارهای جراحی کوچک، به منطقه استخوان فقرات دسترسی پیدا می‌کند. سپس، با استفاده از ابزارها و تکنیک‌های مختلف، استخوان‌ها را در موقعیت مطلوب قرار می‌دهند و سپس با استفاده از مواد استحکام‌بخشی مانند پیچ‌ها، میله‌ها یا پلاك هاي فلزی، استخوان‌ها را ثابت سازی می‌کنند تا فرآیند فیوژن (اتصال و استحکام‌بخشی استخوان) رخ دهد.

فیوژن اندوسکوپی ستون فقرات مزایایی مانند برش کمتر، کاهش تهاجم و خونریزی، زمان نقاهت سریعتر و برگشت سريعتر به فعالیت‌های روزمره را داراست. با این حال، همانند هر روش جراحی دیگری، فیوژن اندوسکوپی ستون فقرات نیز دارای محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط است. قبل از تصمیم‌گیری درباره این روش، باید با پزشک خود در مورد مزایا، محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط صحبت کرده و توصیه‌های او را در نظر بگیرید.

ميكروسرجري برداشتن تومور

ميكروسرجري  برداشتن تومور یک روش جراحی است که برای برداشتن تومورهای کوچک و قابل دسترس استفاده می‌شود. این روش جراحی معمولاً با استفاده از ابزارهای جراحی کوچک و تکنیک‌های دقیق صورت می‌گیرد.

هدف اصلی ریزجراحی برداشتن تومور، برداشتن تومور به صورت کامل و حفظ بازماندگی بافت‌های سالم اطراف آن است. با استفاده از ابزارهای جراحی کوچک، جراح می‌تواند به طور دقیق و هدفمندانه به منطقه تومور دسترسی پیدا کند و تومور را بردارد.

در ریزجراحی برداشتن تومور، جراح معمولاً از یک برش کوچک در پوست استفاده می‌کند تا به منطقه تومور دسترسی پیدا کند. سپس، با استفاده از ابزارهای جراحی کوچک مانند اندوسکوپ یا ابزار‌های جراحی دقیق، تومور را برداشت می‌کند. در برخی موارد، جراح ممکن است از روش‌های تصویربرداری مانند رادیوگرافی، سونوگرافی یا تصویربرداری با ماده حاجب (مثلاً آنژیوگرافی) برای هدایت دقیق‌تر در برداشتن تومور استفاده کند.

ریزجراحی برداشتن تومور مزایایی مانند برش کمتر، زمان بهبودی سریعتر، خونریزی و عفونت کمتر را داراست. با این حال، همانند هر روش جراحی دیگری، ریزجراحی برداشتن تومور نیز دارای محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط است. قبل از تصمیم‌گیری درباره این روش، باید با پزشک خود در مورد مزایا، محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط صحبت کرده و توصیه‌های او را در نظر بگیرید.

نوکلئوتومی اندوسکوپی

نوکلئوتومی اندوسکوپی یک روش جراحی است که برای درمان بیماری‌های دیسک فقرات (مانند آسیب دیسک، آسیب فشرده‌سازی عصبی و ریشه عصبی فشرده شده) استفاده می‌شود. این روش جراحی با استفاده از اندوسکوپ (یک دستگاه تصویربرداری ناحیه داخلی بدن) و ابزارهای کوچک جراحی انجام می‌شود.

هدف اصلی نوکلئوتومی اندوسکوپی، برداشتن بخشی از دیسک فقرات است که ممکن است فشار واضحی بر ریشه عصبی یا نخاع داشته باشد. با استفاده از اندوسکوپ و ابزارهای جراحی کوچک، جراح می‌تواند به طور مستقیم به منطقه دیسک فقرات دسترسی پیدا کند و دیسک آسيب ديده را بردارد یا تخلیه کند.

در نوکلئوتومی اندوسکوپی، جراح ابتدا از طریق یک برش کوچک در پوست و با استفاده از اندوسکوپ و ابزارهای جراحی کوچک وارد منطقه دیسک فقرات می‌شود. سپس، با استفاده از اندوسکوپ و ابزارهای دقیق، قسمت‌های آسیب دیده از دیسک (مانند بافت‌های ضایع شده یا ترشحات دیسک) برداشته یا تخلیه می‌شوند. در برخی موارد، جراح ممکن است از تکنیک‌های جراحی مکمل مانند اندوسکوپی لیزری استفاده کند تا بافت‌های آسیب دیده را درمان کند.

نوکلئوتومی اندوسکوپی مزایایی مانند برش کوچکتر، زمان بهبودی سریعتر، خونریزی و عفونت کمتر را داراست. با این حال، همانند هر روش جراحی دیگری، نوکلئوتومی اندوسکوپی نیز دارای محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط است. قبل از تصمیم‌گیری درباره این روش، باید با پزشک خود در مورد مزایا، محدودیت‌ها و ریسک‌های مرتبط صحبت کرده و توصیه‌های او را در نظر بگیرید.

درمان لغزندگی مهره ها در ارتوپدی

لغزندگی مهره‌ها که در اصطلاح پزشکی به آن “اسپوندیلولیستزیس” (Spondylolisthesis) گفته می‌شود، حالتی است که در آن یک مهره نسبت به مهره زیرین خود جلوتر می‌لغزد. این وضعیت می‌تواند منجر به درد و ناراحتی شدید، محدودیت حرکتی و گاهی اختلالات عصبی شود. درمان اسپوندیلولیستزیس بسته به شدت، علت و علائم می‌تواند متفاوت باشد.

درمان‌های غیرجراحی:

بسیاری از موارد لغزندگی مهره‌ها می‌توانند با روش‌های غیرجراحی مدیریت شوند که شامل موارد زیر است:

1. استراحت و کاهش فعالیت‌ها: پرهیز از فعالیت‌هایی که باعث فشار به کمر می‌شود، می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.
2. داروها: استفاده از مسکن‌ها و داروهای ضدالتهاب برای کاهش درد و تورم.
3. فیزیوتراپی: انجام تمرینات ویژه برای تقویت عضلات اطراف ستون فقرات، بهبود دامنه حرکتی و کاهش درد.
4. کمپرس گرم یا سرد: استفاده از گرما یا سرما برای تسکین درد و کاهش التهاب.
5. بریس یا کمربند پشتی: استفاده از وسایل کمکی برای حمایت از پایداری ستون فقرات.
6. تزریقات استروئیدی: تزریق کورتیکواستروئیدها به فضای اپیدورال برای کاهش التهاب و درد در ناحیه آسیب‌دیده.

درمان‌های جراحی:

اگر درمان‌های غیرجراحی موثر واقع نشوند یا اگر لغزندگی مهره‌ها شدید باشد و باعث اختلال عصبی شود، جراحی ممکن است توصیه شود. انواع جراحی‌ها عبارتند از:

1. لامینکتومی: برداشتن بخشی از استخوان برای فراهم کردن فضای بیشتر برای اعصاب.
2. فیوژن (fusion) ستون فقرات: ایجاد پیوند استخوانی بین دو یا چند مهره برای جلوگیری از حرکت آن‌ها.
3. دیسککتومی: برداشتن بخشی یا کل دیسک بین مهره‌ای که ممکن است به اعصاب فشار وارد کند.

انتخاب روش درمانی بستگی به عوامل متعددی دارد از جمله عمر بیمار، سطح فعالیت، شدت و مکان لغزندگی مهره‌ها و علائم بیمار. همچنین، تصمیم‌گیری برای درمان باید با توجه به توصیه‌های پزشک متخصص ارتوپدی، بررسی‌های دقیق تصویربرداری مانند MRI و سی‌تی‌اسکن و بررسی‌های کلینیکی انجام شود.

در هر حال، برای دریافت مشاوره دقیق و توصیه‌های فردی، فرد مبتلا به اسپوندیلولیستزیس باید به پزشک متخصص مراجعه کند.

چه علائمی ممکن است نشان دهنده لغزندگی مهره‌ها باشند؟

لغزندگی مهره‌ها (اسپوندیلولیستزیس) ممکن است با علائم مختلفی همراه باشد یا حتی در بعضی موارد بدون علامت باشد. با این حال، علائم شایعی که ممکن است به وجود آید، شامل موارد زیر است:

1. درد کمر: درد در ناحیه پایین کمر که ممکن است به پاها نیز گسترش یابد، خصوصاً در هنگام ایستادن یا راه رفتن.

2. تغییرات در راه رفتن: اختلال در راه رفتن یا ظاهر شدن لنگیدن به دلیل درد یا ضعف عضلانی.

3. کاهش دامنه حرکتی: مشکلات در خم شدن یا چرخیدن بدن به دلیل درد یا سفتی کمر.

4. ضعف عضلانی: ضعف در یک یا هر دو پا که می‌تواند ناشی از فشار به ریشه‌های عصبی باشد.

5. بی‌حسی یا گزگز: بی‌حسی، گزگز، یا سوزش در پاها یا پاشنه‌ها که می‌تواند علامتی از آسیب عصبی باشد.

6. درد شدید در پاها: این درد که به نام سیاتیک شناخته می‌شود، ممکن است به دلیل فشار بر عصب سیاتیک ایجاد شود.

7. مشکلات ادراری یا مدفوعی: در موارد نادر، اسپوندیلولیستزیس می‌تواند منجر به اختلال در عملکرد ادراری یا مدفوعی شود که به عنوان یک شرایط اورژانسی پزشکی تلقی می‌شود.

اگر شما یا فردی که می‌شناسید هر یک از این علائم را تجربه می‌کنید، مراجعه به پزشک برای ارزیابی دقیق و تشخیص ضروری است. پزشک می‌تواند با استفاده از معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی، و روش‌های تصویربرداری مانند اشعه Xray, MRI یا CT اسکن، تشخیص دقیقی ارائه دهد و برنامه درمانی مناسبی را توصیه کند.

عمل های شایع طب ورزشی مچ پا

 

طب ورزشی شامل روش‌های مختلف جراحی و غیرجراحی برای درمان آسیب‌های ورزشی مچ پا می‌شود. در اینجا برخی از عمل‌های جراحی شایع که برای درمان مشکلات و آسیب‌های مچ پا انجام می‌شوند را بیان می‌کنیم:

1. ترمیم تاندون: آسیب به تاندون‌ها، مانند پارگی تاندون آشیل، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد تا تاندون را ترمیم کنند یا دوباره به استخوان متصل کنند.

2. آرتروسکوپی مچ پا: این یک روش کم تهاجمی است که برای تشخیص و درمان مشکلات داخل مفصل مچ پا استفاده می‌شود. آرتروسکوپی می‌تواند برای اصلاح آسیب‌های غضروفی، حذف جسم خارجی، ترمیم تاندون یا رفع التهاب استفاده شود.

3. جراحی تثبیت: در صورت شکستگی‌های شدید یا آسیب‌هایی که باعث ناپایداری مچ پا می‌شوند، ممکن است لازم باشد که اجزای مفصل به وسیله پیچ و پلاک‌ها ثابت شوند.

4. ترمیم رباط: پارگی یا کشیدگی رباط‌های اطراف مچ پا ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد تا رباط‌ها را ترمیم کنند و استحکام مفصل را افزایش دهند.

5. استئوتومی: این عمل شامل برش و تغییر شکل استخوان‌ها برای اصلاح ناهنجاری‌ها و توزیع مجدد فشار در مفصل مچ پا است.

6. مفصل‌گذاری (آرتروپلاستی): در مواردی که آرتروز پیشرفته باشد، ممکن است جایگزینی مفصل مچ پا مورد نیاز باشد.

7. آرترودز (جراحی ثابت کردن مفصل): اگر درمان‌های دیگر شکست بخورند و درد مزمن باشد، جراحی ثابت کردن استخوان‌های مفصل مچ پا می‌تواند درد را کاهش دهد و پایداری را بهبود ببخشد.

8. ترمیم شکستگی: درمان شکستگی‌های مفصل مچ پا ممکن است شامل جراحی باشد تا اطمینان حاصل شود که استخوان‌ها در موقعیت صحیح برای بهبودی قرار می‌گیرند.

درمان‌های غیرجراحی طب ورزشی برای آسیب‌های مچ پا

1. فیزیوتراپی: برنامه‌های تمرینی سازگار شده برای بازیابی دامنه حرکتی، تقویت عضلات و بهبود تعادل و هماهنگی.

2. استفاده از ارتز یا بریس: استفاده از وسایل حمایتی برای کاهش فشار روی مچ پا و پایدار کردن آن هنگام بهبودی.

3. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs): برای کاهش التهاب و درد.

4. تزریق کورتیکواستروئید: برای کاهش التهاب شدید در مفاصل و بافت‌های نرم.

5. مدیریت استراحت و فعالیت: تنظیم فعالیت‌ها برای جلوگیری از بیش‌فعالیت و اجازه دادن به آسیب برای بهبودی.

6. کاربرد یخ و گرما: برای کاهش تورم و درد.

 

همیشه باید قبل از اتخاذ هر گونه تصمیم درمانی، با متخصص طب ورزشی یا پزشک مراجعه کرده و بر اساس تشخیص و توصیه‌های پزشکی عمل نمود.

درمان‌های غیرجراحی طب ورزشی مچ پا

البته، درمان‌های غیرجراحی برای آسیب‌های مچ پا اغلب به عنوان اولین خط درمان استفاده می‌شوند و تنها در صورتی که این روش‌ها نتوانند مشکل را حل کنند، به سراغ جراحی می‌روند. در اینجا توضیحات بیشتری در مورد هر یک از روش‌های غیرجراحی مورد نظر شما ارائه می‌دهم:

1. فیزیوتراپی: از طریق تمرینات خاص و تکنیک‌های تخصصی، فیزیوتراپی به کاهش درد و تورم، بهبود دامنه حرکتی، تقویت عضلات اطراف مچ پا و بهبود عملکرد کلی کمک می‌کند. فیزیوتراپیست‌ها ممکن است از تمرینات کششی، تقویتی، تعادلی و هماهنگی استفاده کنند.

2. استفاده از ارتز یا بریس: برای محافظت از مچ پا و کاهش خطر آسیب‌های بیشتر، ممکن است پزشک استفاده از بریس‌های مچ پا یا ارتزهای پشتیبانی را توصیه کند. این وسایل حمایتی ممکن است در طول فعالیت ورزشی یا به صورت روزانه استفاده شوند.

3. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs): این داروها مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن به کاهش درد و التهاب کمک می‌کنند و می‌توانند به صورت خوراکی مصرف شوند یا به شکل کرم و ژل موضعی بر روی ناحیه دردناک استفاده شوند.

4. تزریق کورتیکواستروئید: این تزریقات برای کاهش التهاب و درد در مواردی که درمان‌های دیگر کمتر موثر بوده‌اند، استفاده می‌شوند. اما معمولاً به دلیل احتمال عوارض جانبی استفاده از آن‌ها محدود است.

5. مدیریت استراحت و فعالیت: ممکن است لازم باشد فعالیت‌هایی که باعث درد مچ پا می‌شوند را کاهش دهید تا به آسیب فرصت بهبودی دهید. در برخی موارد، ممکن است نیاز به استراحت کامل یا استفاده از عصا یا واکر باشد.

6. کاربرد یخ و گرما: استفاده از کیسه‌های یخ برای کاهش تورم و درد در 24 تا 48 ساعت اول پس از آسیب دیدگی ،

درمان‌های غیرجراحی به مجموعه‌ای از روش‌های درمانی اشاره دارند که نیازی به عمل جراحی ندارند و برای درمان شرایط مختلف پزشکی استفاده می‌شوند.

بسته به شرط خاص پزشکی، درمان‌های غیرجراحی طب ورزشی مچ پا می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

1. داروهای خوراکی یا موضعی: استفاده از داروها برای کاهش درد، التهاب و سایر علائم مرتبط با بیماری‌ها. این داروها می‌توانند شامل مسکن‌ها، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، داروهای ضدباکتریایی و غیره باشند.

2. فیزیوتراپی: این شامل انواع فعالیت‌های بدنی مانند تمرینات کششی، تقویتی، تمرینات تعادلی و توانبخشی برای بهبود عملکرد و کاهش درد است.

3. تزریقات: مانند تزریق کورتیکواستروئیدها برای کاهش التهاب و درد در مفاصل یا بافت‌های نرم.

4. کمپرس سرد یا گرم: استفاده از گرما یا سرما برای کاهش درد و التهاب.

5. تحریک الکتریکی عصبی ترانس‌کوتانه (TENS): استفاده از جریان‌های الکتریکی کم شدت برای کاهش درد.

6. تغییرات سبک زندگی: مانند کاهش وزن، تغییر رژیم غذایی و افزایش فعالیت بدنی برای بهبود شرایط پزشکی مانند دیابت یا فشار خون بالا.

7. روان درمانی: برای مدیریت درد، اضطراب و سایر مسائل روانشناختی که ممکن است به صورت مستقیم یا غیرمستقیم بر سلامت جسمی تأثیر بگذارند.

8. مداخلات تهاجمی غیرجراحی: مانند بلوک عصبی یا اپیدورال برای کنترل درد مزمن.

9. استفاده از وسایل کمکی: مانند ارتزها، بریس‌ها و کفی‌های طبی برای بهبود وضعیت بدنی و کاهش درد.

10. مدیریت استرس: تکنیک‌های مدیریت استرس مانند تن‌آرامی عضلانی پیشرفته، مراقبه، یوگا، و تکنیک‌های تنفس عمیق می‌توانند در کنترل درد و بهبود کیفیت زندگی موثر باشد.